درمان بیماری تروفوبلاستیک بارداری

مرداد ۱۶, ۱۳۹۶ مقالات 0 نظر کاربران نوشته شده توسط نسخه

درمان بیماری تروفوبلاستیک بارداری

بیماری تروفوبلاستیک بارداری چگونه درمان می شود؟

اطلاعات مطلب ” درمان بیماری تروفوبلاستیک بارداری ” بیانگر دیدگاه های پزشکان و پرستارانی است که در هیئت تحریریه پایگاه اطلاعات انجمن سرطان آمریکا مشغول به کار هستند. این دیدگاه ها بر اساس تفسیر مطالعات منتشر شده ی آنها و همچنین تجربیات حرفه ای آنها در مجلات پزشکی است.

این اطلاعات درمانی، سیاست رسمی انجمن نیست و قصد نداریم به عنوان توصیه ی پزشکی جایگزینِ تخصص و قضاوت تیم مراقبت از سرطان شما باشد. بلکه قصد داریم جهت تصمیم گیری آگاهانه، همراه با دکتر خود، به شما و خانواده اتان کمک کنیم.

دکتر شما ممکن است دلایلی برای پیشنهاد یک برنامه ی درمانی متفاوت از این گزینه های درمانی عمومی داشته باشد.

تردید نداشته باشید و سئوالات خود را در مورد گزینه های درمانی بپرسید.

در قسمت اول این بخش، انواع مختلف درمانهای بکار رفته برای بیماری تروفوبلاستیک بارداری (GTD) توضیح داده می شود. این اطلاعات پس از توصیف رایج ترین روشهای بکار رفته برای درمان این سرطان ها بر اساس نوع و طبقه بندی بیماری تروفوبلاستیک بارداری آمده است.

تصمیم گیری درمان

پس از تشخیص و مرحله بندی بیماری تروفوبلاستیک بارداری، تیم پزشکی شما می تواند یک یا چند گزینه ی درمانی را توصیه نماید. دکترهای تیم درمانی سرطان ممکن است شامل افراد زیر باشند:

متخصص زنان: یک دکتر که بیماری های دستگاه تناسلی زنان را درمان می کند.
انکولوژیست های زنان و زایمان: دکتر متخصص در سرطان دستگاه تناسلی زنان
پرتو انکولوژیست: یک دکتر که از اشعه برای درمان سرطان استفاده می کند.
یک متخصص انکولوژی: یک دکتر که از شیمی درمانی و سایر داروها برای درمان سرطان استفاده می کند.

بسیاری از متخصصان دیگر که ممکن است در مراقبت از شما حضور داشته باشند، شامل پرستار، پزشکان، روانشناسان، مددکاران اجتماعی، متخصصان توانبخشی، و سایر متخصصان حوزه ی بهداشت و سلامت می باشد.

مهم نیست که نوع و مرحله بیماری تروفوبلاستیک بارداری یک زن چیست، درمان در دسترس است. انتخاب درمان شما بستگی به عوامل بسیاری دارد. محل و وسعت بیماری بسیار مهم است. عوامل مهم دیگر عبارتند از نوع بیماری تروفوبلاستیک بارداری که در حال حاضر موجود است، سطح HCG (گنادوتروپین جفتی انسان)، طول مدت بیماری، محل متاستاز ، در صورت وجود، و میزان درمان قبل. برای انتخاب یک برنامه درمانی، شما و تیم پزشکی، سن، وضعیت سلامت عمومی، و اولویت های شخصی در نظر خواهند داشت.

شروع درمان در اسرع وقت و پس از تشخیص بیماری تروفوبلاستیک بارداری ، حائز اهمیت است. روش های اصلی درمان عبارتند از:

جراحی
شیمی درمانی
پرتودرمانی (که کمتر استفاده می شود)

گاهی اوقات بهترین روش، ترکیبی از ۲ یا چند روش است. بحث در مورد همه گزینه های درمانی، از جمله اهداف و عوارض جانبی احتمالی اهمیت دارد، با پزشکان خود را برای کمک به تصمیم گیری بهترین گزینه ی متناسب با نیازهای شما و مواردی که به آن مطمئن نیستید، مشورت نمایید. شما می توانید در بخش “چه باید از دکتر خود درباره بیماری تروفوبلاستیک بارداری پرسید؟” پرسش های خوبی پیدا کنید.

چند بخش بعدی انواع درمانها بکار رفته برای GTD را توضیح می دهند، که پس از بحث در مورد رایج ترین روشها بر اساس نوع و مرحله است.

عمل جراحی برای بیماری تروفوبلاستیک بارداری

اتساع ساکشن و کورتاژ (D & C)

این روش اغلب برای تشخیص حاملگی مولار بکار می رود و ممکن است اولین درمان برای مول هیداتیفرم باشد. و می تواند تنها درمان مورد نیاز باشد. در اتاق عمل در یک بیمارستان و یا نوع دیگری از مراکز جراحی انجام می شود.

در اغلب موارد، بیهوشی عمومی استفاده می شود (که شما در خواب هستند). با استفاده از یک ابزار خاص، دکتر دهانه رحم (سرویکس) را بزرگ (متسع) می کند و سپس یک دستگاه خلاء مانند را وارد می کند که بیشتر تومور را بر می دارد. سپس دکتر از یک ابزار طولانی قاشق مانند (کورت) برای خراش پوشش داخلی رحم و حذف هر گونه بافت مولار باقی مانده استفاده می کند. در این روش ممکن است یک (IV) انفوزیون داخل وریدی از دارویی به نام اکسی توسین دریافت کنید. که موجب انقباض رحم و خروج محتویات آن می شود.

پس از عمل، بسیاری از زنان می توانند در همان روز به خانه بروند. عوارض بالقوه ی مکش D & C معمول نیست اما می تواند شامل واکنش به بیهوشی، خونریزی از رحم، عفونت، زخم دهانه رحم یا سرویکس و لخته شدن خون باشد. یک عارضه جانبی نادر اما جدی ایجادِ مشکلات تنفسی است و زمانی پدید می آید که قطعات کوچکی از بافت تروفوبلاستیک قطع و از طریق رگ های خونی به ریه ها بروند. بسیاری از زنان گرفتگی و اسپاسم در لگن دارند و برخی تا یک روز پس از عمل، خونریزی واژینال یا لکه بینی خواهند داشت.

هیسترکتومی (Hysterectomy)

در این نوع عمل جراحی، رحم برداشته می شود این گزینه برای زنان با مول های هیداتیفرم است و دیگر نمی خواهند بچه ی دیگری داشته باشند، اما اغلب استفاده نمی شود. و همچنین درمان استاندارد برای زنان با تومورهای تروفوبلاستیک محل جفت و تومورهای تروفوبلاستیک اپیتلیویید است. حذف رحم تضمین می کند که همه سلول های تومور در رحم از بین رفته اند – از جمله هر کدام که به لایه عضلانی (میومتر) هجوم برده بودند. اما از آنجا که ممکن است برخی از سلول های تومور در خارج از رحم گسترش یافته باشند، تضمین نمی کند که تمام سلول های تومور از بدن حذف خواهند شد.

تخمدان ها معمولا در محل خود باقی می مانند. به ندرت، زمانی که کیست های theca-lutein (کیسه های پر از مایع) در تخمدان وجود داشته باشند، این کیست ها نیز برداشته خواهند شد که این عمل سیستکتومی نامیده می شود.

سه روش برای برداشتن رحم وجود دارد:

هیسترکتومی شکمی: در طی این عمل، رحم با استفاده از برشی در جلوی شکم برداشته می شود.

هیسترکتومی واژینال: ندرت اتفاق می افتد، اگر رحم خیلی بزرگ نباشد، ممکن است از طریق واژن منفصل و در آورده شود. در برخی موارد، ممکن است جراح برش کوچکی در شکم ایجاد کند تا لاپاروسکوپ – ابزاری بلند و نازک با یک دوربین ویدئویی در انتهای آن – را برای کمک به جراحی وارد نماید. این روش هیسترکتومی واژینال با کمک لاپاروسکوپی شناخته می شود. از آنجا که هیچ برش بزرگی در شکم وجود ندارد، اغلب سریع تر از هیسترکتومی شکمی بهبود می یابد.

برای تمام این عمل ها، بیمار یا در خواب است (بیهوشی عمومی) و یا از مسکن و بی حسی زیر کمر (بی حسی موضعی) استفاده شده است. بستری در بیمارستان در حدود ۲ تا ۳ روز برای هیسترکتومی شکمی رایج است. بهبودی کامل حدود ۴ تا ۶ هفته طول می کشد. توقف در بیمارستان برای یک هیسترکتومی واژینال ۱ تا ۲ روز با زمان بهبودی از ۲ تا ۳ هفته است. بازیابی مشابه برای هیسترکتومی لاپاروسکوپی انتظار می رود.

هیسترکتومی منجر به نا باروری می شود. برخی دردها پس از عمل جراحی شایع است اما معمولا می توانید به خوبی با دارو کنترل نمایید. عوارض ناشی از جراحی ها، غیر معمول است اما می تواند شامل مواردی مانند واکنش به بیهوشی، خونریزی بیش از حد، عفونت، یا صدمه به دستگاه ادراری، روده، و یا به اعصاب باشد.

جراحی (مکش D & C یا هیسترکتومی) موجب حذف منبع بیماری در رحم می شود، اما رهایی از شر سلولهای سرطانی که ممکن است در خارج از رحم به سایر نقاط بدن گسترش یافته باشند، صورت نمی گیرد. برای اطمینان از اینکه که هیچ سلول سرطانی باقی نماده است. بعد از عمل جراحی، سطح HCG خون به دقت درهای زمان منظم بررسی می شود. اگر سطح HCG در همان وصعیت باقی بماند و یا شروع به افزایش کند، پزشکان توصیه می کنند که این زنان شیمی درمانی دریافت کنند. اکثر زنان مبتلا به مول های هیداتیفرم به شیمی درمانی نیاز ندارند.

جراحی تومورهای متاستاتیک

حتی زمانی که بیماری تروفوبلاستیک بارداری به نواحی دوردست بدن گسترش یافته باشد، می تواند به طور موثر اغلب با شیمی درمانی درمان شود. اما در برخی موارد نادر، جراحی ممکن است برای حذف تومور در کبد، ریه، مغز، و یا جاهای دیگر مورد استفاده قرار گیرد، به خصوص اگر شیمی درمانی تومور موجب کاهش تومور (ها) نشود.

شیمی درمانی برای بیماری تروفوبلاستیک بارداری

شیمی درمانی با استفاده از داروهای ضد سرطان است که به داخل ورید تزریق می شوند یا خوراکی هستند. این دارو وارد جریان خون شده و به تمام مناطق بدن می رسد، این درمان برای سرطان هایی مفید است که به اعضای دور گسترش یافته اند (متاستاز). بیماری تروفوبلاستیک بارداری (GTD) یکی از معدود سرطان هایی است که بدون توجه به پیشرفت آن، تقریبا همیشه می توان با شیمی درمانی درمان نمود. بهترین شاخص برای اینکه از کدام دارو استفاده شود، نمره پیش آگهی است. داروهایی که می توان برای درمان GTD استفاده نمود عبارتند از:

(Methotrexate (with or without leucovorin
(Actinomycin-D (dactinomycin
(Cyclophosphamide (Cytoxan®
Chlorambucil
(Vincristine (Oncovin®
(Etoposide (VP-16
Cisplatin
(Ifosfamide (Ifex®
Bleomycin
(Fluorouracil (5-FU
(Paclitaxel (Taxol®

برای کاهش خطر عوارض جانبی، پزشکان سعی می کنند از کمترین دارو با پایین ترین دوز که هنوز هم موثر باشد، استفاده کنند. به عنوان یک قاعده کلی، زنان که نیاز به شیمی درمانی دارند و در گروه کم خطر قرار دارند (نگاه کنید به بخش “چگونه بیماری تروفوبلاستیک بارداری مرحله بندی می شود؟”) تنها یک دارو به آنها داده می شود. زنانی که در گروه پرخطر قرار می گیرند معمولا ترکیبی از مواد دارویی را، اغلب در دوزهای بالاتر دریافت می کنند.

درمان تنها با یک دارو

متوتروکسات: شیمی درمانی با متوترکسات به تنهایی می تواند در بسیاری از زنان مبتلا به بیماری کم خطر استفاده شود. متوترکسات را می توان به صورت تزریق به داخل ورید یا عضله هر روز به مدت ۵ روز داد. این دارو را می توان دوباره پس از یک دوره استراحت، بر اساس سطح HCG تکرا نمود. روش دیگرِ استفاده از متوترکسات، یک دوز بزرگتر یک بار در هفته است. اساس سطح HCG ، درمان تا زمانی که مورد نیاز است ادامه دارد.

یکی دیگر از گزینه ها مصرفِ متوترکسات همراه با اسید فولینیک (که لوکوورین نیز نام دارد) است. لوکوورین یک داروی شیمی درمانی نیست، بلکه یک نوع ویتامین مربوط به اسید فولیک است که اثرات سمی که متوترکسات را کاهش می دهد. در این دوره درمان، متوترکسات در روزهای ۱، ۳، ۵، ۷ مصرف می شود و لوکوورین در روزهای ۲، ۴، ۶ و ۸ داده می شود. هر چرخه دارای ۸ روز درمان است و پس ۷ روز دوره ی استراحت، چرخه تکرار می شود. این روش دارای روزهای درمان بیشتری است، و ممکن است راحتی کمتری داشته باشد. در تمام موارد، متوتروکسات در چرخه ای تکرار شونده و تا زمانی که سطح خونی HCG برای چند هفته، در حالت طبیعی باقی بماند مصرف می شود. ویتامین ها مانند اسید فولیک می تواند تاثیر متوترکسات را کاهش دهد، بنابراین نباید با این دارو مصرف شود، مگر اینکه با تجویز پزشک باشد.

اکتینومایسین-D: یکی دیگر از گزینه ها مصرفِ اکتینومایسین-D به جای متوترکسات است. این دارو ممکن است به خصوص در بیماران مبتلا به مشکلات کبدی مفید باشد، زیرا کمتر از متوترکسات برای کبد سمی است. اکتینومایسین-D در داخل یک ورید (به صورت داخل وریدی، یا IV)، هر روز به مدت ۵ روز و پس از آن، چند روز بدون درمان مصرف می شود. همچنین به عنوان یک درمان تک دوز به مقدار بیشتر یک بار در هر ۲ هفته داده می شود. به نظر می رسد این برنامه عوارض جانبی کمتر و تاثیر بهتری دارد. در هر صورت، چرخه تکرار می شود تا سطح HCG به مدت چند هفته در محدوده نرمال باقی بماند.

اتوپوزید: به صورت وریدی IV، هر روز به مدت ۳ تا ۵ روز، به دنبال چند روز درمان مصرف می شود. بسیار کمتر از اکتینومایسین یا متوترکسات به تنهایی کاربرد دارد.

ترکیب داروها

زنان مبتلا به بیماری با خطر بالا ترکیبی از داروهایی از قبیل متوترکسات ، اکتینومایسین-D، و سیکلوفسفامید دریافت می کنند. داروهای دیگر مانند اتوپوزید، وین کریستین و پلاتین نیز ممکن است استفاده شود.

برخی از ترکیبات که معمولا استفاده می شود عبارتند از:

MAC: methotrexate/leucovorin, actinomycin-D, and cyclophosphamide or chlorambucil
(EMA –CO: etoposide, methotrexate/leucovorin, and actinomycin-D, followed a week later by cyclophosphamide and vincristine (Oncovin
(EMA-EP: etoposide, methotrexate/leucovorin, and actinomycin-D, followed a week later by etoposide and cisplatin (“platinum”
VBP: vinblastine, bleomycin, and cisplatin
BEP: bleomycin, etoposide, cisplatin

عوارض جانبی احتمالی

داروهای شیمی درمانی به سلول هایی که به سرعت در حال تقسیم هستند، حمله می کند، به همین دلیل است که آنها علیه سلول های سرطانی تاثیر دارند. اما سلول های دیگر در بدن، مانند آنهایی که در مغز استخوان هستند، پوشش دهان و روده، و فولیکول های مو، نیز به سرعت تقسیم می شوند. این سلول ها نیز به احتمال زیاد تحت تاثیر شیمی درمانی قرار می گیرند، که می تواند به برخی از عوارض جانبی منجر شود.

عوارض جانبی شیمی درمانی به نوع و مقدار مصرف دارو و طول زمان مصرف بستگی دارد. عوارض جانبی شایع داروهای شیمی درمانی عبارتند از:

ریزش مو
زخم های دهان
از دست دادن اشتها
تهوع و استفراغ
تعداد سلول های خونی کم

از آنجا که شیمی درمانی می تواند سلول های تولید خون در مغز استخوان آسیب برساند، ممکن است شمار سلول های خونی کاهش یابد. که منجر به موارد زیر می شود:

افزایش احتمال عفونت (به دلیل تعداد کم سلول های سفید خون)
کبودی یا خونریزی زیاد (به دلیل تعداد کم پلاکت خون)
خستگی (به دلیل تعداد کم سلول های قرمز خون)

بسیاری از این عوارض جانبی کوتاه مدت هستند و بعد از درمان به پایان می رسند. اغلب راه هایی برای کاهش این عوارض جانبی وجود دارد. به عنوان مثال، داروهایی را می توان برای کمک به جلوگیری و یا کاهش تهوع و استفراغ مصرف نمود. هر گونه سوال در مورد عوارض جانبی را با تیم مراقبت سرطان مطرح کنید.

همراه با اثرات ذکر شده در بالا، برخی از عوارض جانبی که خاصِ برخی داروها هستند، عبارتند از:

عوارض جانبی شایع متوترکسات زخم در دهانو اسهال می باشد. این دارو همچنین می تواند موجب آسیب خفیف به کبد شود که در تست های خونی خاص (آنزیم های کبدی) دیده می شود. برخی زنان عوارضی مانند التهاب چشم (ورم ملتحمه)، درد در قفسه سینه یا شکم، سوزش در منطقه تناسلی، و یا بثورات پوستی دارند. ریزش مو و عوارض جانبی خون معمولا با درمان تک دارویی با متوترکسات رخ نمی دهد.

اکتینومایسین-D می تواند موجب تهوع و استفراغ نسبتا شدید شود. که با داروهایی قبل از شیمی درمانی قابل جلوگیری است. درمان با اکتینومایسین-D یا درمان ترکیبی به احتمال زیاد منجر به ریزش مو می شود. توانایی مغز استخوان برای تولید سلولهای خونی ممکن است تحت تاثیر قرار گیرد، که به نوبه خود ممکن است توانایی سیستم ایمنی بدن درمبارزه با عفونت را کاهش دهد.

بلئومایسین می تواند موجب مشکلاتی در ریه شود. که بیشتر در بیمارانی که سیگار می کشند، اتفاق می افتد.

سیکلوفسفامید و ifosfamide می تواند موجب تهوع و ریزش مو شوند. همچنین می توانند التهاب مثانه و به ندرت، مشکلات شدید ریه را ایجاد نمایند.

در موارد نادر، درمان اتوپوزید با توسعه سرطان خون در چند سال بعد در ارتباط است. پلاتین نیز به این مورد ارتباط دارد، هر چند کمتر از درمان با اتوپوزید رخ می دهد. اما پزشکان هنوز هم این دارو را مهم می دانند زیرا مزایای آن برای درمان سرطان، بیش از احتمال اندک ابتلا به لوسمی است.

وین کریستین و سیسپلاتین می توانند به اعصاب آسیب برساند (نوروپاتی نامیده می شود). ممکن است بیماران احساس سوزن سوزن شدن و بی حسی، به خصوص در دست و پا داشته باشند. سیس پلاتین همچنین می تواند موجب از دست دادن شنوایی و آسیب به کلیه شود. این عوارض جانبی ممکن است پس از توقف درمان باقی بمانند.

شما باید هر گونه عوارض جانبی و یا تغییراتی که هنگام شیمی درمانی متوجه می شوید به تیم پزشکی خود گزارش دهید تا فوراً درمان شوند. در برخی موارد، ممکن است نیاز به کاهش دوز داروهای شیمی درمانی یا تاخیر درمان یا توقف آن باشد تا مانعِ بدتر شدن اثرات دارو شوند.

برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد شیمی درمانی، به بخش “شیمی درمانی” در وب سایت ما، و یا سند A به نام راهنمای شیمی درمانی مراجعه شود.

پرتو درمانی برای بیماری تروفوبلاستیک بارداری

در پرتو درمانی، اشعه x متمرکز با انرژی بالا در بدن نفوذ می کند تا به سلول های سرطانی برسند و آنها را نابود کنند. اغلب برای درمان بیماری تروفوبلاستیک بارداری (GTD) از پرتو درمانی استفاده نمی شود، مگر اینکه گسترش یافته باشد و به شیمی درمانی پاسخ ندهد پس از آن ممکن است برای درمان محل هایی بکار رود که سرطان موجب درد یا مشکلات دیگری در آنجا شده است. همچنین ممکن است هنگامی استفاده شود که GTD است به مغز گسترش یافته است.

نوع پرتودرمانی که اغلب برای درمان GTD استفاده می شود، پرتو درمانی خارجی نامیده می شود. در این نوع از اشعه درمانی، تابش از یک ماشین در خارج از بدن است و سرطان را هدف قرار می دهد. این نوع پرتودرمانی بسیار شبیه به یک اشعه ایکس تشخیصی است، به جز این که این درمان طول می کشد و درمان معمولا به صورت روزانه و بیش از چند هفته تکرار می شود.

عوارض جانبی پرتو درمانی با توجه به ناحیه ی تحت درمان، می تواند شامل موارد زیر باشد:

تهوع و استفراغ، اگر شکم یا لگن درمان شوند، بدتر می شود.
تغییرات پوستی، اعم از قرمزی خفیف یا تاول و لایه برداری
ریزش مو در منطقه تحت درمان
اسهال (اگر لگن در حال درمان باشد)
خستگی
تعداد کم سلول های خون

درمان بیماری تروفوبلاستیک بارداری با توجه به نوع و مرحله

فهرست زیر گزینه های درمان استاندارد با توجه به نوع بیماری تروفوبلاستیک بارداری (GTD) و مرحله و گروه پیش آگهی این بیماری است. این درمان ها در بخش های جداگانه در مورد جراحی، شیمی درمانی و پرتودرمانی بحث با جزئیات بیشتری شده است.

مول های هیداتیفرم (مول کامل و جزئی)

درمان استاندارد برای زنان که ممکن است مایل به داشتن فرزند در آینده باشند، برداشتن تومور از طریق اتساع ساکشن و کورتاژ (D & C) است. زنانی که دیگر مایل به داشتن فرزند نیستند، می توانند با هیسترکتومی (برداشتن تومور و کل رحم) درمان شوند. هیسترکتومی تضمین می کند هیچ تومور در رحم باقی می ماند اما، مانند D & C، سلول های توموری که ممکن است در خارج از رحم گسترش یافته باشند، درمان نمی کند.

به ندرت، یک مول به صورت بخشی از بارداری “دوقلو” ایجاد می شود که در آن جنین نرمال همراه با یک مول وجود دارد. در این مورد، بارداری به دقت تحت مراقبت است و معمولا ادامه ی آن را اجازه می دهند. سپس مول بعد از زایمان درمان می شود.

در هر صورت، هنگامی که تومور برداشته شود، یک آسیب شناس آن را در زیر میکروسکوپ بررسی می کند تا نشانه هایی از کوریوکارسینوما و یا دیگر تغییرات بدخیم در نمونه بررسی شود. اگر هیچ کدام وجود نداشت، پس از آن بیماران به دقت با اندازه گیری مکرر سطح HCG خون (سطح گنادوتروپین جفتی انسان) تحت نظارت هستند. این سطوح باید کاهش یافته و در عرض چند ماه غیر قابل کشف شود. در غیر اینصورت، هنوز هم امکان وجود یک بافت مول عمیق در رحم (یک مول مهاجم) و یا در نقاط دیگر بدن وجود دارد.

پزشکان توصیه می کنند که زنان در طول سال اول پس از تشخیص باردار نشوند، زیرا بارداری سطوح HCG بالا برده و تشخیص آن سخت است که آیا بافت مولار باقی مانده یا کوریوکارسینوما وجود دارد. ممکن است از قرص های ضد بارداری استفاده شود، اما دستگاه های داخل رحمی (IUD ها) در این زمان باید به دلیل خطر ابتلا به خونریزی، عفونت، یا مشکلات دیگر استفاده نشود. گاهی اوقات آی یو دی می تواند مشکلاتی ایجاد کنند که شبیه باقی ماندنِ تومور در رحم است.

اگر سطح HCG خون شروع به افزایش کند و یا هنوز بعد از یک مدت زمان معقول (اغلب در اطراف ۴ تا ۶ ماه) قابل تشخیص باشد، به این معنی که بیمار GTD مداوم (مانند یک مول مهاجم و یا کوریوکارسینوما) دارد. که باید با شیمی درمانی درمان شود. همچنین شیمی درمانی لازم است اگر آسیب شناس کوریوکارسینوما را در نمونه بافت پیدا کند. در حدود ۱ مورد از هر ۵ زن، پس از حاملگی مولار به شیمی درمانی نیاز دارند.

مرحله اول تومورهای تروفوبلاستیک بارداری کم خطر

این مرحله می تواند به صورت بیماری تروفوبلاستیک پایدار حاملگی (که در آن سطح HCG پس از درمان حاملگی مولار به حالت عادی کاهش ینافته است) باشد و یا یک کوریوکارسینوما یا محل جفت تومور تروفوبلاستیک که در نمونه کورتاژ پیدا شود. تومور هنوز به رحم محدود است، و نمره پیش آگهی کمتر از ۷ است.

شیمی درمانی با متوترکسات (با یا بدون لوکوورین / اسید فولینیک) و یا اکتینومایسین-D درمانهای توصیه شده برای مرحله ۱ هستند که بیماری کم خطر است. همچنین ممکن است جراحی برای برداشتن رحم (هیسترکتومی) توصیه شود، به ویژه برای زنان که دیگر نمی خواهند بچه دار شوند. با اینکار مقدار مورد نیاز شیمی کاهش می یابد.

شیمی درمانی ادامه می یابد تا زمانی که دیگر هیچ نشانه ای از سرطان وجود نداته باشد، که بر اساس سطح HCG در خون است (سطح HCG باید پس از درمان به حالت عادی برگردد). اگر داروهای اولیه شیمی درمانی برای رهایی از شر تومور تاثیر نداشت، داروی دوم ممکن است امتحان شود. اگر هنوز هم در این مرحله، سطح HCG قابل تشخیص باشد، شیمی درمانی فشرده تر با ترکیبی از داروها ممکن است مورد نیاز باشد.

تومور تروفوبلاستیک محل – جفت (PSTT) با هیسترکتومی درمان می شود. شیمی درمانی معمولا مفید نیست. زیرا در PSTT ، سطح HCGخون بالا نیست. ممکن است هورمون دیگری به نام لاکتوژن جفت انسان (HPL) چک شود و مورد بررسی قرار گیرد.

تومور تروفوبلاستیک اپیتلیویید (ETT) نیز با هیسترکتومی درمان می شود. سطح HCG ممکن است کمی بالا برود، و در این صورت دوباره بعد از عمل جراحی بررسی می شود. شیمی درمانی در درمان این تومور ها موثر است.

مرحله ی ۲ و ۳ تومورهای کم خطر تروفوبلاستیک بارداری

این تومورها به ساختارهای تناسلی و یا به ریه ها گسترش یافته است، اما نمره پیش آگهی کمتر از ۷ است. شیمی درمانی با متوترکسات (با یا بدون لوکوورین) و یا اکتینومایسین-D به تنهایی در بسیاری از موارد مورد نیاز است. اگر یک داروی منفرد تاثیر نداشته باشد، شیمی درمانی ترکیبی معمولا موثر است. در موارد نادر، عمل جراحی برای برداشتن تومور به همراه شیمی درمانی استفاده می شود. سطح HCG خون بعد از درمان اندازه گیری و باید به حالت عادی برگشته باشد. PSTTs و ETTs به خوبی به شیمی درمانی پاسخ نمی دهند، بلکه با عمل جراحی برای برداشتن رحم (هیسترکتومی) درمان می شوند.

مرحله ی ۲ و ۳ تومورهای تروفوبلاستیک بارداری با خطر بالا

ین تومورها به ساختارهای تناسلی و یا ریه ها گسترش یافته است، و نمره پیش آگهی ۷ و یا بالاتر است. درمان استاندارد معمولا ترکیبی از رژیم فشرده شیمی درمانی ترکیبی مانند EMA-CO (اتوپوزید، متوترکسات / لوکوورین و اکتینومایسین-D، و هفته بعد سیکلوفسفامید و وین کریستین) است. ترکیبی از سیس پلاتین و اتوپوزید ممکن است قبل از EMA-CO آغاز شود، تجویز شود. دیگر ترکیبات دارویی، مانند EMA-EP (اتوپوزید، متوترکسات / لوکوورین و اکتینومایسین-D، و یک هفته بعد توسط اتوپوزید و سیس پلاتین) است، اگر چه ممکن است زمانی استفاده شوند که رژیم EMA-CO ‘T موثر نباشد. در موارد نادر، عمل جراحی برای برداشتن تومور به همراه شیمی درمانی استفاده می شود. سطح HCG خون بعد از درمان اندازه گیری و باید به حالت عادی بازگشته باشد. PSTTs و ETTs به خوبی به شیمی درمانی پاسخ نمی دهند، به طوری که از همان ابتدا با عمل جراحی برای برداشتن رحم (هیسترکتومی) درمان می شوند.

مرحله ی ۴ تومورهای تروفوبلاستیک بارداری

این تومورها به درمان فشرده نیاز دارند چرا که به نقاط دورتری مانند کبد یا مغز گسترش یافته است. شیمی درمانی ترکیبی مانند رژیم EMA-CO درمانِ استاندارد است. اگر سرطان به مغز رسیده باشد، اغلب پرتودرمانی به سر تاثیر خوبی دارد. در برخی موارد ممکن است،عمل جراحی برای برداشتن تومور همراه با شیمی درمانی استفاده شود. گاهی اوقات برای درمان تومورهای که به بافت های اطراف مغز و نخاع گسترش یافته است، متوترکسات به مایع نخاعی وارد می شود. سطح HCG خون بعد از درمان اندازه گیری و باید به حالت عادی بازگردد.

PSTTs و ETTs به خوبی به شیمی درمانی پاسخ نمی دهند، به طوری که با جراحی برای برداشتن رحم و برای برداشتن تومورها در نقاط دیگر بدن درمان می شوند . شیمی درمانی ممکن است برای سرطان پیشرفته امتحان شود، که با استفاده از ترکیب های مشابهی است که برای انواع دیگر بیماری تروفوبلاستیک بارداری استفاده می شوند.

تومورهای تروفوبلاستیک بارداری عود کننده

توموری عود کننده نام دارد که پس از درمان باز گردد. عود به صورت موضعی یا محلی (در یا نزدیک به همان محلی که از آنجا آغاز شده) یا با فاصله ی دور (گسترش به اندام هایی مانند ریه ها و یا استخوان) باشد. نوع درمانِ موردِ استفاده بستگی به مکانِ عود و نوع درمان قبلی دارد.

برای بیماری تروفوبلاستیک بارداری که در ابتدا با جراحی تحت درمان قرار گرفته است، شیمی درمانی تک دارویی مورد استفاده قرار می گیرد، مگر اینکه یک عامل خطر جدید بیمار را در معرض خطر بالا قرار داده باشد (که در آن شیمی درمانی ترکیبی استفاده خواهد شد). در زنان که قبلاً شیمی درمانی داشته اند، یک رژیم شیمی درمانی فشرده تر استفاده می شود. در صورت نیاز ممکن است چند ترکیب های مختلف از داروها امتحان شوند،. اگر سرطان به مغز رسیده باشد، پرتودرمانی به سر اغلب استفاده می شود. در برخی موارد، عمل جراحی نیز برای برداشتن تومور استفاده می شود.

میزان درمان تروفوبلاستیک بارداری

نزدیک به ۱۰۰٪ از زنان مبتلا به مول کامل و یا جزئی و بیماری کم خطر تروفوبلاستیک بارداری (GTD) با انتخاب درمان مناسب، معالجه می شوند. تومور تروفوبلاستیک محل جفت، نرخ درمان بالایی دارد، اما اگر بیماری خارج از رحم گسترش یابد، چشم انداز خوبی ندارد. حتی برای تروفوبلاستیک بارداری با خطر بالا، میزان بهبود به اندازه ی ۸۰٪ تا ۹۰٪ است، اما به احتمال زیاد، به درمان فشرده تر (شیمی درمانی ترکیبی، گاهی اوقات همراه با تابش و / یا عمل جراحی) نیاز است.

چه چیزهایی باید از دکتر خود در مورد بیماری تروفوبلاستیک بارداری بپرسید؟

داشتنِ بحث های باز و صادقانه با تیم پزشکی حائز اهمیت است. شما باید در صورت تمایل هر گونه سئوالی بپرسید، بدون توجه به اینکه ممکن است سئوال شما جزئی و کم اهمیت به نظر برسد. پرسش هایی که ممکن است بخواهید بپرسید:

به چه نوع بیماری تروفوبلاستیک بارداری مبتلا هستم؟
آیا سرطان من فراتر از رحم گسترش یافته است؟
آیا می توانید مرحله ی سرطان من تعیین نمایید و به چه معنا است؟ نمره پیش آگهی من چیست ؟
تجربه شما درمان این نوع از بیماری چقدر است؟
آیا مراکز بیمارستانی تخصصی برای درمان این بیماری وجود دارد؟
گزینه های درمانی من چه هستند؟ کدامیک را توصیه می کنید؟ چرا؟
آیا من واجد شرایط برای یک کارآزمایی بالینی هستم؟
آیا ممکن است یک نوع درمان خطر عود بیماری را نسبت به نوع دیگر بیشتر کاهش دهد؟
عوارض جانبی و سایر خطرات هر یک از درمانها چیست؟
چگونه پاسخ من به درمان را نظارت می کنید؟
بر چه اساس در مورد سرطان من اطلاعات به دست آوردید، شانس من در معالجه چه مواردی هستند؟
باید چه کار کنم تا برای درمان آماده باشم؟
بهبود بیماری چقدر طول خواهد کشید؟
چه مدت پس از درمان می توانم به سر کار برگردم؟
چقدر پس از درمان می توانم رابطه ی جنسی داشته باشم؟ آیا باید جلوگیری از بارداری داشته باشم؟
چقدر احتمال عود سرطان من است؟ اگر این اتفاق افتاد چه باید کرد؟
آیا یک متخصص انکولوژی (تومور شناس) زنان در درمان من حضور دارد؟
آیا بعد از این قادر به حاملگی طبیعی هستم؟
چقدر بعد از درمان می توانم باردار شوم؟