سرطان آدرنال

سرطان آدرنال چیست؟

درباره غدد آدرنال

آدرنال ها غدد کوچکی هستند در بالای کلیه ها. کلیه ها در عمق بخش بالایی شکم واقع شده اند.

غدد فوق کلیوی از دو بخش تشکیل شده اند. بخش بیرونی به نام کورتکس، که بیشتر تومورها در آن رشد می کنند. کار کورتکس ساختن برخی هورمون های مشخص برای بدن است. این هورمون ها همگی دارای ساختار شیمیایی مشابهی هستند و استرویید نامیده می شوند. شامل:

کورتیزول: باعث تغییر در متابولیسم می شود تا بدن بتواند استرس را کنترل کند.

آلدوسترون: به کلیه ها کمک می کند تا میزان نمک موجود در خون و فشارخون را تنظیم کنند.

آدرنال آندروژن: هورمون هایی هستند که می توانند به هورمون های جنسی استروژن و تستسترون در بخش های دیگر بدن تبدیل شوند. مقدار این هورمون ها که از آدرنال آندروژن بوجود می آیند در مقایسه با آنچه که در دیگر بخش های بدن ساخته می شود، کمتر است. بیضه ها بخش اعظم آندروژن (هورمون مردانه) را در مردها می سازند. تخمدان ها نیز استروژن (هورمون زنانه) را در زن ها می سازند.

بخش داخلی غده آدرنال، مدولا نامیده می شود که در واقع بسطی است از سیستم عصبی. هورمون های سیستم عصبی مثل نوراپینفرین و اپینفرین (آدرنالین) در مدولا ساخته می شوند. تومورها و سرطان هایی که در مدولا بوجود می آیند شامل فئوکروموسیتوما (اغلب خوش خیم) و نوروبلاستوما می شود.

این مطلب درباره تومورها و سرطان هایی است که در کورتکس رخ می دهد. نوروبلاستوما نیز در مطلب جداگانه ای بحث خواهد شد.

تومورهای کورتکس آدرنال

دو نوع عمده از تومورهای کورتکس وجود دارد: خوش خیم و بدخیم. اغلب این تومورها خوش خیم هستند و آدنوم نامیده می شوند. سرطان های کورتکس نادر هستند. تمیز دادن این دو نوع تومور در زیر میکروسکوپ اغلب کار مشکلی است. هرچند آسیب شناس های مجرب (پزشکانی که برای تشخیص بیماری ها با نگاه کردن به بافت در زیر میکروسکوپ دوره دیده اند) در اغلب اوقات قادر به تشخیص تفاوت بین آنها هستند، برخی اوقات تنها زمانی می توان فهمید که یک تومور سرطانی است که گسترش یافته باشد. اگر به غدد لنفاوی یا دیگر اعضا و بافت ها سرایت یافته باشد، آن یک سرطان است. آدنوم ها به بیرون از غده فوق کلیوی گسترش نمی یابد.

آدنوم هاى کورتکس آدرنال

اغلب تومورهای کورتکس آدرنال سرطان نیستند. تومورهای خوش خیمی هستند که آدنوم نامیده می شوند. این تومورها کوچک بوده و معمولا کوچک تر از ۲اینچ هستند. آنها معمولا در یک آدرنال رخ می دهند، اما بعضی اوقات نیز هر دو را تحت تاثیر قرار می دهند.

اغلب افراد مبتلا به آدنوم هیچگونه علایمی نداشته و از آن تومور بی خبرند. بعضی از این آدنوم ها تصادفا تشخیص داده می شوند زمانی که سی تی یا ام آر آی شکم به دلیل مشکلی دیگر انجام می گیرد. در حدود ۵% از افرادی که سی تی شکم انجام داده اند تومور آدرنال یافته می شود که مشکوک نبوده است. بیشتر آنها غیرفعال هستند، یعنی هورمون های آدرنال نمی سازند. بعضی اوقات این تومورها را با نام اینسیدنتالاموس می شناسند چرا که مشکل آفرین نبوده و تنها در اثر یک اتفاق یافته شده اند.

برخی آدنوم ها مقادیر زیادی هورمون استرویید آدرنال تولید می کنند. بعضی اوقات هورمون اضافه می تواند باعث ایجاد علایم شود. بسیاری از علایم آدنوم مربوط به هورمون ها همانند کارسینوم (سرطان) های آدرنال هستند. این علایم در بخش “علایم و نشانه های سرطان آدرنال” بحث خواهد شد. آدنوم ها محتمل تر از کارسینوم ها هستند تا مقدار زیادی آلدسترون را که به فشار خون بالا می انجامد تولید کنند.

درمان: آدنوم ها را می توان با برداشتن غده آدرنال که حاوی آدنوم است درمان کرد. برخی آدنوم های آدرنال که باعث بروز علایم مربوط به هورمون ها می شوند را می توان به شکل موثری با دارو بوسیله متوقف کردن تولیدات یا فعالیت های این هورمون ها درمان کرد. این می تواند بهترین انتخاب برای درمان بیمارانی باشد که امکان جراحی را ندارند.

درمان اینسیدنتالاموس بستگی به این دارد که شاید یک سرطان باشد و یا این که مقادیر هورمون ها را افزایش داده باشد یا خیر. زمانی که یک تومور آدرنال تصادفا یافته شد، آزمایشاتی انجام می گیرد تا مشخص شود در حال تولید هورمون است یا خیر. اگر این گونه باشد، جراحی توصیه می شود. در غیر این صورت، جراحی تنها زمانی توصیه می شود که احتمال این برود که سرطان باشد. تومورهای کوچک احتمال کمتری وجود دارد که سرطانی باشند، و اغلب نیاز به درمان ندارند. سی تی اسکن می تواند در فواصل ۶تا۲۴ ماهه تکرار شود تا مشخص شود تومور رشد داشته است یا خیر. اگر رشد کرده باشد، ممکن نیاز باشد تا برداشته شود. اگر نه، سطح هورمون ها می بایست به مدت چند سال کنترل شود. اگر تومور کوچک باقی ماند و هیچ هورمونی نیز ترشح نکرد، ممکن است اصلا نیاز به درمان نداشته باشد.

ادامه این مطلب تنها اختصاص دارد به سرطان های آدرنال و نه آدنوم ها.

سرطان کورتیکال آدرنال

نوعی از سرطان که در بخش بیرونی غده فوق کلیوی روی می دهد کارسینوم کورتیکال آدرنال نامیده می شود. همچنین به عنوان سرطان آدرنوکورتیکال یا فقط سرطان آدرنال نیز شناخته می شود. در این مطلب، لفظ سرطان آدرنال برای سرطانی بکار می رود که در لایه بیرونی آدرنال آغاز می شود:

سرطان آدرنال اغلب اوقات زمانی کشف می شود که:

• به شکل تصادفی هنگام انجام تصویربرداری برای یک مشکل دیگر یافته می شود.
• هورمون هایی را ترشح می کند که باعث افزایش وزن، احتباس مایعات، بلوغ زودرس در کودکان، یا رشد بیش از حد مو در صورت و بدن زنان می شود.
• شروع به بروز علایم می کند چرا که بسیار بزرگ شده است. تومورهای بزرگ می توانند به دیگر اعضای شکم فشار وارد کنند، و باعث درد یا احساس پری شوند. عموما سرطان های آدرنال بسیار بزرگتر از آدنوم های آدرنال هستند. یک تومور آدرنال بزرگتر از ۵یا۶ سانت به عنوان یک سرطان در نظر گرفته می شود. در یک مطالعه میانگین سایز یک سرطان آدرنال حدود ۱۳سانت بود.

بیشتر سرطان هایی که در غده آدرنال یافت می شوند در آنجا شروع نشده و سرطان آدرنال نیستند. بلکه آنها در دیگر اعضا یا بافت ها شروع شده و سپس از طریق جریان خون به غدد آدرنال راه یافته اند. برای مثال، سرطان ریه، ملانوما، و سرطان پستان اغلب به آدرنال ها سرایت می کنند. حتی زمانی که دیگر به آدرنال ها سرایت می کنند؛ آنها هنوز به نام همان جایی که در آن آغاز شده اند نامیده شده و درمان می شوند. آنها به عنوان سرطان آدرنال در نظر گرفته نمی شوند. نحوه درمان آنها در مطالب ما آورده شده است.

آمار کلیدی درباره سرطان آدرنال

کارسینوم های آدرنال بسیار نادر بوده و آمار واقعی تعداد آن در آمریکا مشخص نیست. شاید حدود ۲۰۰ مورد در سال. شیوع آن بسیار کمتر از تومورهای خوش خیم آدرنال است، که اغلب در میان افراد میان سال و مسن شایع است. تومورهای آدرنال (بیشتر آنها آدنوم هستند) در یک نفر از هر ده نفری که تصویربرداری از غدد آدرنال آنها صورت گرفته است، مشاهده شده است.

میانگین سن بیماران مبتلا به سرطان آدرنال حدود ۴۶ است، اما سرطان لایه بیرونی آدرنال می تواند در هر سنی رخ دهد؛ حتی در کودکان.