درمان تومورهای کارسینوئید گوارشی

تومورهای کارسینوئید گوارشی چطور درمان می شوند؟

این اطلاعات دیدگاه پزشکان و پرستاران را که در هیئت تحریریه ی بانک اطلاعاتی سرطانِ جامعه ی سرطان امریکایی خدمت می کردند نشان می دهد. این دیدگاه ها براساس تفسیران ها از مطالعات چاپ شده در مقالات پزشکی و همچنین تجارب حرفه ای ان ها است.

اطلاعات درمانی که در اینجا ارائه شده است سیاست رسمی جامعه نیست و هدف ان توصیه ی پزشکی برای جایگزین کردن تجربه و قضاوت تیم مراقبتی سرطان شما نیست. هدف ان کمک به شما و خانواده ی شما است تا همراه با پزشک خود تصمیمات درستی بگیرید.

ممکن است پزشک شما برای پیشنهاد در مورد برنامه ی درمانی متفاوت از این گزینه های درمانی کلی، دلایلی داشته باشد. برای پرسیدن سوالات خود از او تردید نکنید.

رویکرد کلی برای درمان

زمانی که تومور کارسینوئید گوارشی تشخیص داده شد و مرحله بندی شد، تیم سرطان گزینه های درمانی شما را با شما مطرح می کند. بشته به موقعیت شما، می توانید پزشکان متفاوتی در تیم خود داشته باشید. این پزشکان شامل موارد زیر هستند:

• یک جراح: پزشکی که بیماری ها را با جراحی درمان می کند.
• انکولوژیست پرتونگاری: پزشکی که سرطان را با رادیودرمانی درمان می کند.
• انکولوژیست دارویی: پزشکی که سرطان را با داروهایی مانند شیمی دارو درمان می کند.
• یک متخصص دستگاه گوارش: پزشکی که در تشخیص و درمان بیماری های سیستم گوارشی تخصص دارد.
• یک متخصص اعصاب و غدد: پزشکی که تخصص او در تشخیص و درمان بیماری های مرتبط به هورمون است.

بسیاری از متخصصان دیگر نیز ممکن است در تیم مراقبتی شما درگیر باشند، مانند پرستاران، سرپرستاران، متخصصان تغذیه، مددکاران اجتماعی، و دیگر متخصصان سلامت.

انواع اصلی درمان برای تومورهای کارسینوئید گوارشی به قرار زیراست:

• جراحی
• شیمی درمانی
• رادیوتراپی

در برخی موارد پزشکان ممکن است ان ها را با هم ترکیب کنند.

باید تمام گزینه های درمانی خود را مانند اهداف و اثرات جانبی احتمالی را باپزشک خود درمیان بگذارید تا در تصمیم گیری بهتر انتخاب گزینه ی درمانی مناسب به شما کمک کند. برخی از عوامل ممکن است به گزینه های درمانی شما تاثیر بگذارد:

• اندازه و محل تومور
• انتشار تومور به گره های لنف، کبد، استخوان ها، یا دیگر ارگان ها.
• شرایط جدی درمانی دیگر
• نشانه های ایجاد آزار رسانی تومور

از زمان استفاده کنید و در مورد تمام گزینه های خود در هنگام تصمیم گیری فکر کنید. اگر زمان اجازه داد، تقریبا این ایده ی خوبی است که ایده ی دومی هم داشته باشید. ایده ی دوم ممکن است به شما اطلاعات بیشتری دهد و احساس اعتماد به نفس بیشتری در مورد برنامه ی انتخابی خود داشته باشید.

همچنین خیلی مهم است که اگر در مورد پیزی اطمینان ندارید، سوالاتی را مطرح کنید. می توانید سوالات خوبی را در بخش “چه چیزی باید در مورد تومور کارسینوئید گوارشی از پزشک خود بپرسید” ببینید.

جراحی برای تومورهای کارسینوئید گوارشی

بیشتر تومورهای کارسینوئید گوارشی را می توان به تنهایی با جراحی درمان کرد. نوع عمل جراحی به عواملی مانند اندازه و محل تومور، بیماری های دیگر بیمار، اینکه ایا تومور باعث سندورم کارسینوئید شده است یا نه، بستگی دارد.

جراحان اغلب سعس می کنند تا تومورهای کارسینوئید محلی را با جراحی ان ها به طور کامل درمان کنند، که معمولا موفقیت امیز است.

گزینه هایی برای تومورهای کارسینوئید گوارشی که به طور محلی یا به محل های دور انتشار یافته اند پیچیده تر است. ازانجا که بیشتر تومورهای کارسینوئید خیلی به اهستگی رشد می کنند و برخی باعث نشانه هایی نمی شوند، برداشتن کامل تمام تومورهای کارسینوئید متاسازی همیشه مورد نیاز نیست. اما در برخی بیماران جراحی برای برداشتن تمام سرطان قابل مشاهده بهترین گزینه است. این به ویژه اگر برداشتن بیشتر سرطان سطح مواد شبه هورمونی را که باعث علایمی شوند کاهش دهد، صحیح است.

انواع متعددی از عملیات جراحی را می توان استفاده کرد تا تومورهای کارسینوئید گوارشی را درمان کرد. برخی از این ها تومور اولیه را برمی دارند، درحالیکه بقیه سرطانی را از بین می برد یا نابود می کند که به ارگان های دیگر رسیده است.

در خشش الکتریکی

این درمان با استفاده از ضربه وارد کردن با جریان الکتریکی تومور را نابود می کند. این روش گاهی اوقات برای تومورهای کارسینوئید مقعدی کوچک استفاده می شود که به راحتی در دسترس هستند.

برداشتن مخاط به طور اندوسکوپی

در این فرایند سرطان از طریق اندوسکوپ برداشته می شود. این بیشتر اوقات برای درمان تومورهای کوچک کارسینوئید معده و اثنی عشر استفاده می شود و می توان برای برداشتن تومورهای کوچک کارسینوئید مقعد از ان استفاده کنیم.

برداشتن محلی

این عمل تومور اولیه و برخی غشای نرمال اطراف ان را برمی دارد. لبه های این عارضه سپس به هم دوخته می شوند. این معمولا هیچ مشکل طولانی مدتی را با خوردن یا حرکات معده به وجود نمی اورد. این عمل را می توان برای تومورهای کارسینوئید کوچک انجام داد.

تومورهای کارسینوئید گاهی در طول عمل برای به دلایل دیگر برداشته می شوند. این اغلب با تومورهای کارسینوئید آپاندیس انجام می شود. زمانیکه اپاندیس برداشته می شود، برای جراحی برری می شود، و گاهی اوقات تومور کارسنوئید پیدا می شود. بیشتر پزشکان معتقدند که اگر تومور کوچک باشد، برداشتن آپاندیس درمان کننده است و به جراحی بیشتر نیاز نیست. اگر تومور بزرگتر از دو سانتی متر باشد، جراحی بیشتری مورد نیاز است.

تومورهای کارسینوئید مقعدی را می توان از مقعد برش داد، بدون اینکه پوست را برش دهیم. دیگر تومورهای کارسینوئید گوارشی را می توان به طور محلی از طریق یک اندوسکوپ برش داد اما این معمولا از طریق برش در پوست ایجاد می شود.

جراحی های گسترده ی بیشتر

برای تومورهای بزرگتر، جراحی بزرگتری ورد نیاز است تا تمام تومور را در غشای مجاور خارج کند. این همچنین به جراح این شانس را می دهد تا ببیند آیا تومور به غشاهای دیگر در شکم نفوذ کرده است یا نه. اگر چنین باشد، جراح می تواند تمام منطقه ی انتشار سرطانی را بردارد.

گاسترکتومی جزئی: در این عمل جراحی، بخشی از معده برداشته می شود. اگر بخش بالایی برداشته شود، گاهی اوقات بخشی از مری هم برداشته می شود. اگر بخش پایینی معده برداشته شود، گاهی اوقات بخش اول روده ی کوچک نیز برداشته می شود. گره های لنف مجاور نیز برداشته می شوند. این عمل مشهور به گاستروکتومی زیرکل است.

برداشتن روده ی کوچک: این عملی برای در اوردن قسمت کوچکی از روده ی کوچک است. زمانی که از این برای درمان کارسینوئید روده ی کوچک استفاده می شود، این جراحی تومور و برخی از روده ی کوچک در اطراف ان را برمی دارد و همچنین گره های لنف مجاور را برمی دارد ان غشای اتصالی حفاظتی را که شامل گره های لنف و رگ های خونی هستند برمی دارد. تومورها در ایلیوم پایانی ممکن است نیاز به به برداشتن سمت راست کولون داشته باشند.

برداشتن پانکراس و اثنی عشر: این عمل جراحی اغلب برای درمان سرطان پانکراس است، اما همچنین برای درمان سرطان های اثنی عشر هم استفاده می شود. این جراحی تمام اثنی عشر، بخشی از پانکراس، گره های لنف مجاور، و بخشی از معده را برمی دارد. مثانه و بخشی از صفرا هم برداشته می شوند و باقیمانده ی صفرا به روده ی کوچک متصل می شود تا صفرا از کبد وارد روده ی کوچک شود. این عملیاتی پیچیده است و نیاز به مهارت و تجربه دارد. این خطر بالایی از پیچیدگی را دارد که می تواند کشنده باشد.

برداشتن روده بزرگ سگمنتال و یا همی کولکتومی: این عمل بین یک سوم تا یک دوم کولون و همچنین حاویه های مجاور را برمی دارد، که شامل رگ های خونی و گره های لنف است.

برداشتن قدامی پایین: این عمل را می توان برای برخی تومورها در بخش بالایی مقعد استفاده کرد. این بخشی از مقعد را برمی دارد و انتهای باقیمانده ی ان ها به هم دوخته می شود. این تاثیر زیادی روی عملکرد هضمی ندارد.

برداشتن ابدومینوپرنیئال:  این جراحی برای سرطان های گسترده یا خیلی مهاجمی در بخش پایین مقعد است. این جراحی مقعد، راست روده، و بخش پایین کولون را برمی دارد. بعد از این عمل، انتهای کولون به یک مجرای باز روی پوست شکم متصل می شود. یک کیسه که به این مجرا متصل است، مدفوع را جمع اوری می کند.

برای اطلاعات بیشتر در مورد جراحی برای درمان سرطان ” راهنمایی برای جراحی سرطان” را ببینید.

جراحی برای تومورهایی که به کبد انتشار یافته اند

کبد محل معمولی برای انتشار تومورهای کارسینوئید گوارشی است. درمان سرطانی که به کبد انتشار یافته است می تواند به نشانه هایی کمک کند و می تواند به طول عمر افراد نیز کمک کند.

جراحی کبد

در این عمل، اگر برای برداشتن کل سرطان امکانی وجود نداشته باشد، بیشتر از چند قسمت از کبد که شامل مناطق سرطانی است برداشته می شوند، جراحی هم می تواند برای برداشتن میزانی از تومور برای کمک به کاهش نشانه های سندورم کارسینوئید برداشته شود. این گاهی اوقات جراحی “کاهش دهنده  ی تومور” نامیده میشود. برداشتن متاسازهای کبدی می تواند به افراد کمک کند تا عمر طولانی تری داشته باشند، اما بیشتر افرادی که این جراحی را دارند در نهایت متاسازهای کبدی جدید ایجاد می کنند.

پیوند کبد

این پیوند کبد بیمار را برمی دارد و یک کبد از فرد دیگری را به جای ان می گذارد. این را می توان برای درمان برخی سرطان های غدد استفاده کرد که بعد از برداشتن تومور اولیه فقط به کبد انتشار یافته اند. یک پیوند کبد به طور کلی تنها گزینه برای افرادی است که جوان هستند و یا سالم هستند. اگرچه این درمان سختی است، اما می تواند معالجه کننده باشد. برای اطلاعات بیشتر در مورد پیوند کبد ” سرطان کبد” را ببینید.

فرسایش و آمبولیزاسیون برای درمان متاساز کبد از تومورهای کارسینوئید گوارشی

کبد محل عادی برای انتشار تومورهای کارسینوئید گوارشی است. درمان انتشار سرطان به کبد می تواند به نشانه هایی کمک کند و افراد طول عمر بیشتری داشته باشند.

ریشه کنی

این روش ها اغلب در نابود کردن کارسینوئید هایی که به کبد رسیده اند مفید هستند، به ویژه اگر تعداد ان ها یا محل ان ها جراحی را سخت یا غیرممکن سازد. تصاویر سی تی اسکن برای هدایت یک سوزن به طور دقیق به باقیمانده های تومور است. سلول ها می توانند سپس به روش های زیر نابود شوند:

• سرما درمانی: تزریق نیتروژن های مایع از طریق سوزن برای کشتن سلول های کارسینوئید توسط انجماد
• ریشه کنی رادیویی: استفاده از امواج رادیویی با انرژی بالا که از انتهای سوزن ازاد شده است، که سلول های سرطانی را با گرما نابود می کند.
• تزریق اتانول از راه پوست: تزریق الکل غلیظ از طریق سوزن هایی که سلول های سرطانی را می کشد.

آمبولازسیون

رویکرد دیگر که می تواند در جمع کردن این تومورها مفید باشد آمبولیزاسیون شریان کبدی است. در این فرایند یک کاتتر از طریق برش کوچکی وارد ران داخلی می شود و در مسیر کبدی در کبد رشته می شود. زمانی که کاتتر در محل است، ذرات ریز به شاخه ای از مسیر کبدی وارد می شوند، که ذخیره ی خون تومور را قطع می کند. این روش همچنین مشهور به TAE است.

 شیمی امبولیزاسیون شریان ترانس یا TACE، امبولازیسیون را با شیمی درمانی ترکیب می کند. بیشتر اوقات، این از طریق استفاده از دانه های کوچک برای امبولازیسون انجام می شود که داروی شیمی درمانی را ساطع میکند. TACE همچنین می تواند با ارائه ی شیمی درمانی از طریق کاتتر مستقیما به شریان انجام شود، سپس شریان را مسدود می کند.

رادیو امبولیزاسیون امبولازیسیون را با رادیو تراپی ترکیب می کند. در ایالات متحده این توسط تزریق دانه های رادیواکتیو کوچک به شریان کبدی انجام می شود. زمانی که تزریق انجام می شود، دانه ها در رگ های خونی نزدیک تومور جمع می شوند، جاییکه میزان کمی از رادیوتراپی را به محل تومور برای چند روز ساطع می کنند. این با جزییات بیشتری در بخشی مربوط به رادیو تراپی بحث می شود.

شیمی درمانی برای تومورهای کارسینوئید گوارشی

شیمی درمانی از داروهای ضدسرطانی استفاده می کند که به رگ یا ماهیچه تزریق می شوند یا خورده می شوند تا سلول های سرطانی را بکشد. این داروها وارد جریان خون می شوند و به تمام قسمت های بدن می رسند، و این درمان را برای برخی انواع سرطان ها که به ارگان های دیگر انتشار نیافته اند ممکن می سازد.

متاسفانه، تومورهای کارسینوئید گوارشی اغلب به شیمی درمانی واکنش نشان نمی دهند. به خاطر همین موضوع، معمولا شیمی درمانی برای تومورهایی استفاده می شود که به ارگان های دیگر گسترش یافته اند، و باعث علایم جدی شده اند، به دارو و درمان های دیگر واکنش نشان نداده اند.

برخی از داروهای شیمی درمانی استفاده شده برای تومورهای کارسینوئید گوارشی به قرار زیر هستند:

• کاپسیتابین
• ۵-FU
• دوکسوروبیسین
• اتوپسیپید
• داکاربازین
• استرپتوزوسین
• تموزولومید
• سیسپلاتین
• سیکلوفسفامید

برخی تومورها به ویژه تومورهای درجه ی بالا ممکن است با یک یا چند دارو درمان شوند. برای این ها، ترکیبات اتوپسید به علاوه ی کربوپلاتین یا تموزولامید به علاوه ی کپسیتابین را می توان استفاده کرد.

داروهای شیمی سلول های سرطانی را می کشند اما همچنین به سلول های سالم نیز اسیب می زندد، که می تواند باعث اثرات جانبی شود. اثرات جانبی به نوع داروها، میزان مصرف، و طول درمان بستگی دارد. اثرات جانبی کوتاه مدت به قرار زیر هستند:

• تهوع و استفراغ
• فقدان اشتها
• خشکی دهان
• کاهش سلول های خونی

از انجا که شیمی درمانی می تواند به ساخت سلول های خونی مغز استخوان اسیب بزند، ممکن است سلول های خونی شما کم شود. این می تواند منجر به موارد زیر شود:

• افزایش ابتلا به عفونت ها
• خونریزی یا کبودی بعد از جراحی ها و برشهای کوچک
• خستگی و ضعف و تنگی نفس

بیشتر اثرات جانبی بعد از مدت کوتاهی از بین می رود . اغلب داروهایی هستند که می توانند خیلی یا برخی از اثرات جانبی را کاهش دهند. مثلا، پزشک ممکن است داروهایی را برای کمک به جلوگیری یا کاهش تهوع و استفراغ بدهد.

درمان درون شریانی و شیمی امبولازیسیون

به طور معمول، داروهای شیمی درمانی وارد جریان خون می شود و می تواند به تمام بدن برسد. زمانیکه سرطان کارسینوئید به کبد انتشار یافت، می توان گاهی اوقات ان را مستقیما با تزریق داروی شیمی به شریان کبدی که خون را به بخش های کبد می رساند متوقف کرد. این باغث می شود تومورهای کبد در معرض میزان بالایی از دارو قرار بگیرند اما بقیه ی بدن را محدود می کند. این به بیمار این امکان را می دهد تا از اثرات جانبی جلوگیری کند. گاهی اوقات داروهای شیمی درمانی همراه با موادی تزریق می شوند که شریان را مسدود می کند. زمانیکه شریان ها منجر به بسته شدن می شوند، تومورها از نبودن مواد مغذی رنج می برند و می میرند.

برای اطلاعات بیشتر در مورد شیمی درمانی، به بخش شیمی درمانی وب سایت ما یا تحقیق “راهنمایی برای شیمی درمان” مراجعه کنید.

دیگر داروها برای درمان تومورهای کارسینوئید

مکمل های سوماتواستاتین

مکمل های سوماتواستاتین داروهایی شیمیایی ساخته ی دست انسان هستند که به هورمون طبیعی سوماتواستاتین مرتبط هستند. این داروها می توانند به کنترل نشانه های به وجود امده توسط هورمونهای ترشح شده از تومورهای کارسینوئید مانند سندروم کارسینوئید کمک کنند. همچنین ان ها می توانند رشد تومور را در بیمارانی با سرطان های اعصاب و غددکم کنند یا متوقف کنند.

اصلی ترین مکمل های سوماتواستاتین که برای درمان تومورهای کارسینوئید استفاده می شوند به قرار زیر هستند:

• اوکتروتید
• لانرئوتید

این داروها به درمان قرمزی، اسهال، و خس خس از سندروم کارسینوئید کمک می کنند. همچنین ان ها به کم کردن یا متوقف کردن رشد تومرهای کارسینوئید که گسترش یافته اند کمک می کنند، که به طول عمر زندگی کمک میکند. اوکروتید نیز گاهی برای جلوگیری و درمان مشکلات ناشی از ترشح سوتونین یا دیگر هورمون ها زمانیکه بیماران کارسنوئیدی جراحی می شوند، ارائه می شود.

اثرات جانبی این داروها درد در محل تزریق است و گاها انقباض معده، تهوع، استفراغ، سردرد، گیجی، و خستگی نیز همراه است. در بیمارانی که سندروم کارسینوئید ندارند، همچنین می توانند باعث اسهال شوند. این داروها همچنین باعث الوده شدن صفرا در کیسه ی صفرا می شوند، که منجر به سنگ صفرا می شود. همچنین ممکن است سطوح فند خون را بالاببرند و دیابت های قبلی را برای کنترل سخت تر کنند.

اوکتروتید در مدل کوتاه مدتی ظاهر می شود که ۲تا ۴ بار در هفته تزریق می شود. همچنین به عنوان تزریقی طولانی مدت که هر یک ماه داده می شود انجام می شود، که به بیماران بیش از مدل کوتاه مدت کمک می کند.

لانتروتید فقط به صورت تزریق ماهانه است.

یک مکمل سوماتواستاتین جدیدتر اغلب برای درمان نشانه های سندروم کوشینگ است.

اینترفرون ها مواد طبیعی هستند که معمولا سیستم ایمنی بدن را فعال می کنند. ان ها رشد سلول های سرطانی را کند می کنند. اینترفون الفا گاهی در جمع مردن و یا کم کردن رشد سرطان های متاسازی و بهبود نشانه های سندروم کارسینوئید مفید و کمک کننده است. گاهی به خاطر اثرات جانبی شبه انفولانزا، که می تواند جدی باشد، مفید بودن ان محدود می شود. این دارو با استفاده از تزریق داده می شود.

قرص سیپروهپتادین یک ضدحساسیت است که می تواند برخی نشانه های سندروم کارسنوئید را از بین ببرد.

دیگر داروها نیز در دسترس هستند تا نشانه های خاصی را محدود کنند. لطفا از پزشک خود درمورد این ها سوال کنید یا نشانه های خود را توصیف کنید و درمورد داروهای کنترل کننده سوال کنید.

رادیوتراپی برای تومورهای کارسینوئید گوارشی

EBRT

در این نوع از رادیوتراپی، یک ماشین از پرتو اشعه های انرژی بالا استفاده می کند تا سلول های سرطانی را بکشد. این مانند داشتن اشعه های معمولی ایکس است فقط اینکه طولانی تر است و از میزان بیشتر انرژی رادیویی استفاده می کند. بیماران معمولا درمان های پنج روز در هفته برای هفته های طولانی دارند.

این نوع از رادیوتراپی بیشتر اوقات برای درمان سرطان استفاده می شود. متاسفانه، EBRT، خیلی در برابر تومورهای کارسینوئید گوارشی موثر نیست. این روش عمدتا برای درمان در از سرطان هایی استفاده می شود که به استخوان ها یا دیگر نقاط بدن رسیده اند. ا

اگرچه جراحی اولین گزینه برای بیشتر تومورهای کارسینوئیدی است، ان هایی که نمی توانند جراحی شوند ممکن است رادیوتراپی را انتخاب کنند.

اثرات جانبی اصلی رادیوتراپی گوارشی به قرار زیر هستند:

• خستگی
• اسهال
• تغییرات پوستی، که می تواند از قرمزی معمولی تا پوسته شدن باشد.
• ریزش مو در مناطقی که درمان می شود

رادیو آمبولیزاسیون

این روش امبولازیسیون را با رادیوتراپی ترکیب می کند و برای درمان متاساز کبد استفاده می شود. امبولازیسیون جریان خون را با تزریق موادی که شریان تغدیه دهنده به منطقه ی کبد را که تومور دارد، کاهش می دهد. این شریان که مسدود شده است شاخه ای از شریان کبدی است، شریانی که به کبد تغذیه می رساند. بیشتر سلول های کبدی سالم تحت تاثیر نیستند زیرا از رگ خونی دیگری ذخیره ی خونی خود را می گیرند.

در این فرایند یک کاتتر در شریان در ران داخلی قرار می گیرد و به کبد رشته می شود. یک ماده حاجب معمولا در همان زمان به جریان خون تزریق می شود تا به پزشک اجازه دهد تا مسیر کاتتر را از طریق آنژیوگرافی، نوع خاصی از اشعه ی ایکس، ببیند. زمانی که کاتتر درمحل است، ذرات کوچکی به نام “میکرئسفرها” به شریان تزریق می شوند تا ان را مسدود کنند.

در رادیوامبولازیسیون، میکروسفرها که به عنصر رادیواکتیو به نام yttrium۹۰ چسبیده اند مورد استفاده قرار می گیرند. بعد از اینکه تزریق می شوند، پرتوها در جریان های خونی طی می شوند تا در رگ های خونی کوچک نزدیک تومور جمع شوند. انجا برای مدت کوتاهی رادیواکتیویته ساطع می کنند تا سلول های سرطانی را بکشند. رادیو ها مسافت کوتاهی را طی می کنند، بنابراین اثرات ان ها عمدتا به تومور محدود می شود.

رادیو داروها

در این شکل رادیوتراپی، یک دارو به عنصر رادیواکتیو متصل می شود. دارو از طریق بدن مسیر خود را طی می کند، به سلول های سرطانی می چسبد، و اشعه های خود را ساطع می کند تا ان ها رابکشد. این نوع از درمان برای مدت طولانی استفاده شده است تا برخی سرطان ها را درمان کند، اما اکنون برای درمان تومورهای کارسینوئید است. یک گزینه این است که از I-131 MIBG در دوزهای بالاتر استفاده کنیم که معمولا برای به تصویر کشیدن تومورها استفاده می شوند. درمان با استفاده از I-131 MIBG در اروپا رایج است، اما معمولا در ایالات متحده موجود نیست.

موضوع دیگری که در حال مطالعه است، دارویی است که مانند اکروتئید است که به ان ادوتروتید می گویند که به شکل رادیواکتیوی از عنصر yttrium متصل است. این با جزئیات بیشتر در بخش ” خبرهای تازه از تحقیقات و درمان های تومور کارسینوئید گوارشی” آمده است.

برای اطلاعات بیشتر در مورد رادیوتراپی، بخش رادیوتراپی وب سایت ما را ببینیدیا ” درک رادیوتراپی: راهنمایی برای بیماران و خانواده ها” را بخوانید.

آزمایشات بالینی برای تومورهای گارسینوئید گوارشی

ممکن است زمانی که به شما می گویند سرطان دارید، تصمیمات زیادی بگیرید. یکی از مهمترین تصمیماتی که می گیرید انتخاب درمانی است که برای شما بهتر است. ممکن است در مورد ازمایشات بالینی که برای نوعی از سرطان انجام می شود چیزهایی شنیده باشید. یا شاید شخصی در تیم مراقبت سرطانی شما ان را به شما توصیه کرده باشد.

ازمایشات بالینی مطالعات تحقیقی کاملا کنترل شده هستند که در بیمارانی انجام می شوند که داوطلب برای ان ها هستند. همچنین ان ها برای وعده های درمانی جدیدتر انجام می شوند.

آزمون های بالینی شیوه ای هستند تا درمان جدید برای سرطان پیدا کنیم. گاهی اوقات ان ها ممکن است تنهاترین راه برای دسترسی به درمان های جدیدتر باشند. همچنین ان ها یکی از بهترین راه ها برای پزشکان هستند تا روش های بهتری برای درمان سرطان را یاد بگیرند. هنوز، ان ها برای هرکسی درست هستند.

باید شرایط لازم برای شرکت در ازمایشات بالینی را داشته باشید. اما اگر برای ازمایش بالینی صلاحیت ندارید، این به عهده ی شما است که وارد شوید یا نه.

می توانید در مورد ازمایشات بالینی با خواندن ” ازمایشات بالینی: انچه باید بدانید” اطلاعاتی را به دست اورید.

درمان تومورهای کارسینوئید گوارشی براساس مرحله

بیماری های محلی

یک تومور زمانی محلش تعیین می شود که فقط در ارگانی یافت می شود که شروع شده است. درمان تومورهای کارسینوئید محلی عمدتا به اندازه ی ان ها بستگی دارد. گاهی کارشناسان در اندازه ی دقیق برای تصمیم گیری در مورد درمان اتفاق نظر ندارند، و اندازه هایی وجود دارند که دقیقا تعیین نمی کنند بهترین درمان چیست؟

معده

تومورهای کارسینوئید معده توسط سطح هورمونی به نام گاسترین و میزان اسید معده گروه بندی می شوند. شرایط خاص مرتبط با سطوح بالای گاسترین نیز به تومورهای گارسینوئید زیادی از معده مرتبط است. بیمارانی با این شرایط که تومورهای کارسینوئید معده دارند از بیمارانی که این شرایط را ندارند به طور متفاوتی درمان می شوند.

نوع اول: به بیمارانی با سطوح بالای گاسترین اما پایین اسید معده گفته می شود تومورهای نوع اول را دارند. این تومورها کوچک هستند ممکن است زیاد باشند. تومورها به لایه های عمیق تر معده رشد نمی کنند یا به ارگان ها و دیگر غشاها نمی روند، و اغلب با برداشتن کامل ان ها از طریق اندوسکوپی از بین می روند. گزینه ی دیگر این است که تورمورها را به دقت بررسی کنیم و فقط زمانیکه شروع به رشد می کنند برداریم.

نوع ۲: بیمارانی که سطوح بالای گاسترین و اسید معده دارند، تومور نوع ۲ دارند. مانند تومورهای نوع ۱ اغلب کوچک هستند اما ممکن است بیش از یکی باشند. تومورهای نوع ۲ به لایه های عمیق تر معده یا ارگان های دیگر نمی روند و انتشار نمی یابند. می تواند ان ها را بدون جراحی با دقت بررسی کرد، با اندوسکوپی خارج کرد، یا با دارویی مانند اکتروتید یا لارئوتید که هم گاسترین و هم اسید معده را پایین می اورد درمان کرد. برای تومورهای بزرگتر از دو سانتی متر فقط بررسی دقیق تومور کافی نیست. این تومورها باید برداشته شوند، یا از طریق اندوسکوپ یا با عملیات جراحی عادی از طریق برشی در شکم که تومور و برخی غشاهای اطراف معده را خارج می کند.

نوع ۳: بیمارانی که سطوح بالای گاسترین دارند اسید معده ی نرمال دارند، تومور نوع ۳ دارند. معمولا فقط یک تومور وجود دارد، و تومور باید به لایه های عمیق تر معده برود یا حتی به گره های لنف یا دیگر ارگان ها انتشار یابد. اگر تومور کوچک باشد، جراحی اندوسکوپی هم می تواند یک گزینه باشد. با این حال اغلب جراحی گسترده مورد نیاز است: بخشی از معده در کنار گره های لنف مجاور برداشته می شود.

روده ی کوچک

اغلب می توان تومورهای کوچک در روده ی اثنی عشر را از طریق اندوسکوپ برداشت. بسته به اندازه ی تومور و اینکه ایا به غشاهای نزدیک رشد می کند یا نه، گزینه های دیگر شامل جراحی برای برداشتن تومور، برداشتن تمام یا بخشی اثنی عشر با گره های لنف مجاور، و برداشتن اثنی عشر و بخشی از پانکراس است.

برای تومورهایی در بخش های دیگر روده ی کوچک، درمان یا با برش محلی برای تومورهای کوچک یا برداشتن روده ی کوچک برای تومورهای بزرگتر است.

روده ی بزرگ

درمان معمولی همی کولکتومی است. از انجا که خیلی از بیماران بیشتر از یک تومور کارسینوئید دارند، جراح اغلب باقیمانده ی کولون را برای تومورهای دیگر در طول جراحی کنترل می کند. برای تومورهای خیلی کوچک، گاهی اوقات تومور را می توان بدون جراحی با استفاده از کولونسکوپ برداشت.

آپاندیس

بیشتر اوقات، برداشتن آپاندیس تنها درمان مورد نیاز برای تومورهای کارسینوئید است که عرض ان ها ۲ سانتی متر یا کمتر است. هنوز عوامل دیگری مانند شیوه ای که سلول های تومور زیر میکروسکوپ به نظر می ایند، سن بیمار، سلامت کلی، و میزان نگرانی بیمار در مورد احتمال برگشت سرطان می تواند برای تعیین اینکه درمان های بیشتری مورد نیاز است یا نه استفاده شود.

احتمالا تومورهای بزرگتر از دوسانتی مترقبلا به غشاهای مجاور یا گره های لنف رسیده اند، بنابراین جراحی گسترده تر مورد نیاز است. این یعنی برداشتن یک سوم کولون نزدیک اپاندیس، همراه با رگ های خونی و گره های لنف. این فرایند برای بیمارانی که مسن تر هستند یا مشکلات سلامتی دیگر دارند توصیه نمی شود، زیرا مزایای ان به خطراتش نمی ارزد.

مقعد

پزشکان قبل از جراحی با استفاده از فراصوت اندوسکوپی چک می کنند که چقدر سرطان به دیواره ی مقعد گسترش یافته است. بیشتر تومورهای کارسینوئید مقعدی که کوچکتر از دو سانتی متر هستند را می توان با یک اندوسکوپ یا برش محلی از طریق مقعد برداشت.

بهترین رویکرد برای تومورهای کارسینوئید مقعدی بین یک تا ۲ سانتی متر، به این بستگی دارد که تومورچقدر به دیواره ی مقعد نفوذ کرده کرده و همچنین به جزئیات دیگر وضعیت پزشکی بیمار بستگی دارد. اگر تومور به لایه ی ماهیچه ای ضخیم مقعد رشد کرده باشد، باید همانند تومور بزرگتر با ان رفتار شود.

تومورهای کارسینوئید بزرگتر از دوسانتی مترخطر بیشتری از رشد و انتشار دارند، بنابراین با استفاده از عملیاتی مشابه برای سرطان مقعدی برداشته می شوند. این عملیات اگر کارسینوئید در بخش بالای مقعد باشد، به جراحی قدامی پایین نیاز دارد. اگر بخش پایین تر در گیر باشد، جراحی ابدومینوپرنیئال و کولوستومی استفاده می شود.

انتشار منطقه ای

انتشار منطقه ای به این معنی است که سرطان یا به گره های لنف مجاور رسیده است یا از دیواره ی ارگانی که شروع شده است رشد کرده است و به غشاهای مجاور مانند چربی، رباط ها، و ماهیچه رسیده است.

در صورت امکان، تومور اولیه و هر حوزه ی گسترش سرطان باید همه توسط جراحی برداشته شود. گره های لنف مجاور باید برداشته شود و برای نشانه های انتشار سرطان چک شود. این بهترین شانس درمان را ارائه می کند. اگر این انجام نشود، جراحی باید تا حد ممکن سرطان را بدون اسیب جدی و اثرات جانبی بردارد. همچنین جراحی باید انجام شود تا نشانه هایی مانند انسداد روده را که توسط رشد محلی تومور شروع می شود تسکین دهد.

انتشار دوردست

در این مرحله، درمان معمولا ممکن نیست، اگرچه بسته به اینکه تومورها چقدر سریع رشد می کنند، درمان همیشه فورا مورد نیاز نیست. هدف جراحی در موقعیت معمولا از بین بردن علایم و کاهش دوره ی بیماری است. مثلا، برداشتن یا بای پس منطقه ی مسدود شده به خاطر رشد سرطان می تواند نشانه هایی را از بین ببرد. اگر متاسازهای دور دست باعث نشانه هایی نمی شوند، درمان مورد نیاز نیست، اگرچه شیمی درمانی یا اینترفرون-آلفا ممکن است نشانه ها را در برخی بیماران به تاخیر اندازد. اگر سرطان به کبد انتشار یابد، حتی زمانیکه باعث نشانه ای نمی شود، برخی پزشکان درمانی را با اوکتروتید یا لارئوتید توصیه می کنند زیرا رشد تومور را کم می کند.

اگر سندورم کارسینوئید باعث نشانه های ازاردهنده شود، گزینه های درمانی مانند شیمی درمانی، ایمنی درمانی، درمان با اوکرئوتید یا لانرئوتید، یا جراحی برای برداشتن تومورهای متاسازشده استفاده می شود. اگر تومورهای متاسازی در کبد نتواند با استفاد از جراحی یدون اثرات جانبی جدی برداشته شود، ریشه کنی یا امبولازیسیون برای نابودی میزان زیادی از تومورها استفاده می شود. همچنین باید به بیماران گفته شود نوشیدنی های الکلی مصرف نکنند، استرس نداشته باشند، تمرینات سخت نکنند، غذاهای تند نخورند، و داروهای خاصی را که نشانه های سندروم کارسینوئید را بدتر می کند مصرف نکنند.

تومورهای کارسینوئید بازگشتی

زمانیکه سرطان بعد از درمان برمی گردد به این بازگشت می گوییم. بازگشتمی تواند در محل یا دوردست باشد. بیمارانی که تومورهای کارسینوئید بازگشتی دارند با جراحی درمان می شوند تا تمام نشانه های تومور در هرجا که ممکن است از بین ببرند. این بهترین شانس را برای نتایج خوب طولانی مدت می دهد. اگر جراحی ممکن نباشد درمان هایی که برای نقاط دوردست استفاده می شود می تواند مفید باشد.

بیماری قلبی کارسینوئید

مواد آزاد شده به خون از طریق برخی تومورهای کارسینوئید می تواند به قلب اسیب بزند. نشانه های اولیه خستگی و تنگی نفس است. در نهایت، پاها و حتی شکم بیمار آب می اورد. دلیل اصلی اسیب به دریچه های قلب است. پزشکان می توانند معمولا با گوش دادن به ضریان قلب و ازمایشات فراصوت قلب معروف به اکوکاردیوگرام تشخیص هایی را انجام دهند.

درمان اصلی با یک سوماتوستاتین مانند اکرئوتید یا لانترئوتید بری انسداد گسترش سرطان از مواد سمی است. داروهایی برای تقویت ضربان قلب و خلاص شدن از مایع می تواند کمک کننده باشد. در برخی موارد، می توان قلب را جراحی کرد تا دریچه های اسیب دیده را جایگزین کرد.