مراحل و تشخیص تومورهای کارسینوئید گوارشی

آیا تومورهای کارسینوئید گوارشی را می تواند در مرحله ی اولیه ی پیدا کرد؟

از انجا که تومورهای کارسینوئید معمولا به اهستگی رشد می کنند و بزرگ می شوند، درحدود نیمی از تمام تومورهای کارسینوئید گوارشی در مرحله ی اولیه ی یا موضعی پیدا می شوند، معمولا قبل از اینکه باعث مشکلات دیگری شوند.

تومورهای کارسینوئید به طور اتفاقی پیدا می شوند. این تومورها باعث هیچ نشانه ای نمی شوند اما زمانی پیدا می شوند که برای بیماری های دیگر ازمایش می شوید. همچنین ممکن است زمانی پیدا شوند که بخش هایی از سیستم گوارشی برای درمان بیماری های دیگر برداشته شده اند.

مثلا فردی با درد معده یا خونریزی ممکن است آزمایشی به نام ” اندوسکوپی بالایی” داشته باشد تا به دنبال زخم بگردد. دراین ازمایش، پزشک به بافت معده از طریق لوله ی سبک منعطفی نگاه می کند. در طول این ازمایش، پزشک ممکن است متوجه برجستگی کوچکی در دیواره ی معده شود که همان تومور کارسینوئید باشد.

گاهی اوقات در طول تصویر برداری از سرطان روده، یک سیگموئیدوسکوپی یا کولونوسکوپی پولیپ به طور اتفاقی تومور کارسینوئید کوچکی را پیدا می کند.

گاهی اوقات زمانی که اپاندیس برداشته می شود، یک کارسینوئید کوچک در سر ان پیدا می شود. این در ۱نفر از ۳۰۰ نفری رخ می دهد که جراحی آپاندیس را برای بیماری های دیگر انجام داده اند. بیشتر این کارسینوئیدها انقدر کوچک بوده اند که نشانه های دیگری نداشتند.

چگونه تومورهای کارسینوئید گوارشی تشخیص داده می شوند؟

اگر شما نشانه هایی دارید که ممکن است از تومور کارسینوئید گوارشی باشد، باید یک پزشک را ببینید. او پیشینه ی پزشکی شما را می بیند و معاینه تان می کند. اگر پزشک به برخی از نشانه ها های تومور یا سرطان مشکوک شود، ازمایشاتی را تجویز می کند.

آزمایش بدنی و پیشینه ی درمانی

در بررسی پیشینه ی درمانی شما، پزشک سوالاتی را در مورد سلامت عمومی، عادات سبک زندگی، نشانه ها، و عوامل خطر می پرسد. همچنین پزشک احتمالا در مودر نشانه ها ی سندورم کارسینوئید و همچنین نشانه هایی که توسط توده در معده، روده، یا مقعد ایجاد می شود، سوال می پرسد.

برخی بیماران مبتلا به تومورهای اعصاب نیز سرطان ها یا تومورهای خوش خیم دیگری در ارگان های دیگر دارند، بنابراین پزشکان در مورد نشانه هایی که ممکن است نشان دهنده ی تومورهای دیگر باشند سوال می پرسند. یک معاینه ی فیزیکی دقیق اطلاعاتی را در مورد نشانه های تومورهای اعصاب و دیگر مشکلات سلامتی می دهد. پزشک می تواند توجه خاصی به معده داشته باشد، و به دنبال توده ی تومور یا کبد بزرگ شده باشد.

اگر پیشینه ی درمانی شما و بررسی های فیزیکی به پزشک این دلیل را می دهد تا به کارسینوئید گوارشی شما مشکوک شود، برخی معاینات سفارش می شوند تا نشان دهند ایا بیماری وجود دارد یا نه.

آزمایشات عکس برداری

ممکن است پزشک شما یک یا چند نوع بیشتر از ازمایشات تصویر برداری را تجویز کند تا دلیل چه نشانه هایی را پیدا کند.

اشعه ی ایکس باریوم

این ازمایشات از یک محلول باریومی استفاده می کنند که روی پوشش مری، معده، و روده ها را می پوشاند. پوشش باریومی کمک می کند تا موارد غیرعادی بافت های این ارگان ها دیده شود. این نوع از تحقیق اغلب در تشخیص برخی تومورهای کارسینوئید گوارشی مفید است. این در پیدا کردن کارسینوئید های روده ی کوچک کمتر موثر است.

از مطالعات باریومی می توان استفاده کرد تا بخش های بالایی و پایینی سیستم گوارشی را بررسی کرد. شما احتمالا نمی توانید شب قبل از آزمایش چیزی بخورید یا بنوشید. اگر کولون بررسی شود، شب قبل از ازمایش احتمالا باید از داروی مسهل استفاده کنید تا مجرا را پاکسازی کند.

خوردن باریوم: این ازمون برای بررسی مری است. بیمار یک محلول باریوم را می نوشد تا بافت های مری را پوشش دهد. سپس تصاویر اشعه ی ایکس گرفته می شود.

مجموعه های گوارشی فوقانی: این ازمایش پوشش های معده و بخش اول روده ی کوچک را معاینه می کند. بیمار محلول باریوم را می خورد، و سپس کمی به اطراف حرکت می کند تا درون معده را پوشش دهد. در طول زمان، معده را ترک می کند و اولین بخش روده ی کوچک را پوشش می دهد. وقتی باریوم به باقی مانده ی روده ی کوچک می رود می توان در ساعت های بعدی تصاویر ایکس بیشتری گرفت. به این “پی گیری روده ی کوچک” می گویند.

آنتروسیلیس: این شیوه ای دیگر است تا به روده ی کوچک نگاه کنیم. در این ازمون، یک لوله ی باریک از دهان و بینی عبور می کند تا به معده و شروع روده ی کوچک برسد. ماده حاجب باریومی از طری لوله ارسال می شود، که همراه با ان ماده ای هست که هوای بیشتری را در روده ها ایجاد میکند، باعث می شود تا بزرگتر شوند. اشعه های ایکسِ روده ها سپس برداشته می شوند. این ازمایش می تواند سریعتر باشد و تصاویر آشکارتری از روده ی کوچک بدهد تا دنبال کردن روده ی کوچک، اما استفاده از لوله به باریوم این امکان را می دهد تا ان را ناامن تر کند.

تنقیه باریوم: از این ازمایش برای نگاه کردن به سطح درونی کولون و مقعد استفاده می شود. محلول باریم زمانیکه بیمار روی میز اشعه ی ایکس دراز می کشدبه شکل یک آنوما داده می شود. زمانیکه کولون در حدود نیمی از باریوم را دارد، بیمار غلط می خورد تا باریوم در روده منتشر شود. سپس تصاویر اشعه ی ایکس گرفته می شود. بعد از اینکه باریوم وارد می شود، هوا ممکن است دمیده شود تا به انتشار باریوم در دیواره ی روده کمک کند و سطح درونی را بهتر پوشش دهد. به این آنومای باریوم تضاد هوا می گویند. سپس تصاویر اشعه ی ایکس برداشته می شوند.

امروزه از اشعه های ایکس باریوم نسبت به گذشته کمتر استفاده می شود. در بسیاری از موارد ان ها با اندوسکوپی جایگزین می شوند، جاییکه احتمالا پزشکان به مری، معده، و یا کولون با فیبر نوری باریکتری نگاه می کنند.

سی تی اسکن کامپیوتری

یک سی تی اسکن به شما کمک می کند تا بگوید ایا سرطان به گرههای لنف یا ارگان های دیگر بدن مانند کبدتان سرایت کرده است یا نه؟

سی تی اسکن از اشعه های ایکس استفاده می کند تا تصاویر مقطعی جزیی از بدن شما بدهد. به جای یک عکس برداشتن، مانند اشعه های ایکس عادی، یک سی تی اسکنر زمانی که حول شما می چرخد چندین عکس برمی دارد. سپس یک کامپیوتر این تصاویر را ترکیب می کند تا شبیه برش های بدن شما ظاهر شوند تا ان ها را بررسی کنند.

قبل از اینکه هر گونه تصویری برداشته شود، ابتدا از شا خواسته می شود تا ۱ تا ۲ پیمانه مایعی به نام ماده حاجب را بنوشید. این مایع مسیر روده را به گونه ای مشخص می کند که مناطق خاص به عنوان توده اشتباه گرفته نشوند. همچنین ممکن است از طریق ماده حاجب متفاوتی که تزریق می شود یک پوشش درون رگی دریافت کنید. این به مسیریابی بهتر ساختارها در بدن کمک می کند. تزریق می تواند باعث قرمزی شود. برخی ها به ماده حاجب حساس هستند و ممکن است دچار تهوع شوند. به ندرت، واکنش های جدی تر مانند مشکل در تنفس و فشار خون پایین اتفاق می افتد. می توان برای جلوگیری و درمان واکنش های الرژی از دارو استفاده کرد. اگر هرگونه حساسیت یا واکنشی به ماده حاجب های استفاده شده برای اشعه ی ایکس دارید، حتما به پزشک خود اطلاع دهید.

یک سی تی اسکنر می تواند به صورت یک دونات بزرگ توصیف شود، با میزی باریک که به مجرایی میانی سُر می خورد. باید زمانی که اسکن انجام می شود، خیلی ثابت دراز بکشید. سی تی اسکن ها بیش از اشعه ی ایکس به طول می انجامد، و ممکن است به خاطر حلقه ای که تصاویر را برمی دارد کمی احساس خفگی کنید.

زمانیکه تومورهای کارسنوئید گوارشی انتشار می یابند، این اتفاق اغلب برای کبد روی می دهد. برای اینکه ببینید ایا حوزه های سرطانی به کبد انتشار می یابند یا نه، نوع خاصی از سی تی معروف به سه بُعدی، چهار بعدی یا چند فازی انجام می شود. این یعنی یک مجموعه از تصاویر سی تی را داریم که قبل از تزریق ماده حاجب وریدی برداشته شده اند. بنابراین مجموعه های بیشتری از اسکن ها به عنوان تضاد از کبد عبور می کند.

اسکن های سی تی را می توان به عنوان سوزن بیوپسی با دقت به منطقه ی مشکوک انتشار سرطان هدایت کرد. براییک بیوپسی سوزنی  هدایت شده ی سی تی، باید روی میز اسکن باقی بمانید، در حالیکه دکتر سوزن بیوپسی را در پوست و به سمت توده حرکت می دهد. سی تی اسکن ها تا زمانی تکرار می شوند که پزشک مطمان است سوزن در توده است. یک نمونه ی بیوپسی سوزنی ظریف یا یک نمونه ی بیوپسی سوزنی هسته ای برداشته می شود و زیر میکروسکوپ به ان نگاه می شود.

اسکن ام آر آی

اسکن های ام آر آی از امواج رادیویی و مگنت های قوی به جای اشعه ی ایکس استفاده می کنند تا تصاویر دقیقی از بخش های بدن را بدهند. مانند یک سی تی اسکن، یک ام آر آی برش های مقطعی از بدن ارائه می کند. همانند یک سی تی اسکن، یک ماده حاجب باید به رک تزریق شود، اما اغلب لازم نیست.

اسکن های ام آر آی طولانی تر از سی تی اسکن ها هستند، اغلب تا یک ساعت. ممکن است مجبور باشید درون یک لوله ی باریک دراز بکشید که احساس خفگی می کنید  و برای افرادی که ترس از محیطهای بسته دارند خطرناک باشد. ماشین ام آر ای باز، خاص می تواند در صورت نیاز به این مورد کمک کند، اگرچه که تصاویر ممکن است به دقت لازم نباشند. ماشین ام آر آی صدای بلندی دارد، اما برخی محل ها هدفون هایی می دهند تا به انسداد صدا کمک کند.

برخی اوقات ام آر آی برای نگاه کردن به رگ های خونی در کبد مورد استفاده قرار می گیرد. این نیازمند ماده حاجب تزریقی است و معروف به آنژیگرافی MR است.

اسکن های رادیونوکلئید

اسکن هایی که از میزان کمی از رادیواکتیویته و دوربین های مخصوص استفاده می کنند می توانند در جستجوی تومورهای کارسینوئید مفید باشند. ان ها می توانند به تعیین میزان تومور، و همچنین تعیین محل اگر پزشکان به محل ان اطمینان نداشته باشند، کمک کنند.

گیرنده ی اسکن سوماتوستاتین: این اسکنی است که بیشتر اوقات برای جستجوی تومورهای کارسینوئید استفاده می شود. برای این اسکن، یک ماده ی رادیواتیو به نام ایندیوم -۱۱۱ به یک ماده ی هورمونی به نام اوکتروتید وصل می شود. زمانیکه میزان کمی از این ماده ی ترکیبی به خون تزریق می شود، اوکتروتید سبب می شود تا به پروتئین ها روی سلول های کارسینوئید بچسبد. حدود ۴ ساعت بعد از تزریق، یک دوربین خاص را می توان استفاده کرد تا نشان دهد رادیواکتیویته ی بدن در کجا جمع شده است. یشتر اسکن ها را می تواند در طول چند روز بعد نیز انجام داد.

اسکن I-131 MIBG: این آزمایشی دیگر اسن که از ان می توان برای پیدا کردن تومورهای کارسینوئید استفاده کرد، اما از اسکن اوکترو کمتر استفاده می شود. این ماده به رگ تزریق می شود، و بدن ساعت ها یا روزها با دوربین خاصی اسکن می شود تا مناطقی را پیدا کند رادیواکتیویته را جمع می کند. این ها احتمالا تومورهای کارسینوئید هستند، اگرچه انواع دیگر تومورهای نورواندوکرین نیز این مواد شیمیایی را جذب می کنند.

اسکن PET

یک اسکن PET، ازمایش تصویر برداری دیگری است که از سطوح پایین رادیواکتیویته استفاده می کند تا تومورها را پیداکند. اسکن های PET معمولا از شکلی از گلوکز رادیویی برای پیدا کردن توورها استفاده می کند. اما برای اینکه تومورها/سرطان های اعصاب و غدد را پیدا کنیم، نوع خاصی از اسکن PET با استفاده از شکل رادیواکتیو ۵ هیدروکسی تریپتوفان انجام می شود. این ماده ی شیمیایی به جریان خونی تزریق می شود و جذب می شود و توسط سلول های کارسینوئید استفاده می شود. بعد از حدود یک ساعت، دوربین مخصوصی برای پیدا کردن حوزه های رادیواکتیویته استفاده می شود. برخی پزشکان این نوع از اسکن PET  را برای تشخیص گستردگی بیماری از سی تی اسکن مفید تر می دانند. با این حال، این نوع از اسکن PET در هر بیمارستانی در دسترس نیست.

آندوسکوپی

اندوسکوپی لوله ای نوری و منعطف را با یک دوربین ویدئویی در انتهای ان استفاده می کند. دوربین به مانیتور متصل می شود، که می گذارد دکتر هر منطقه ی غیرعادی را در بافت ارگان های هاضمه ای به دقت ببیند. در صورت لزوم، تکه های کوچکی از مناطق غیرمعمول را می توان از طریق اندوسکوپ برداشت. نمونه های بیوپسی را می توان زیر میکروسکوپ دید تا متوجه شویم که ایا سرطان وجود دارد یا نه و این چه نوع سرطانی است؟

آندوسکوپی فوقانی

این ازمایش معروف به EGD است. یک آندوسکوپ از دهان به سمت پایین می رود تا به مری، معده، و اولین بخش روده ی کوچک نگاه کند.

اندوسکوپی دیگر را می تواند در بیمارستان، کلینیک یا مطب دکتر انجام داد. معمولا بین ۱۵ تا ۳۰ دقیقه طول می کشد، و بیشتر بیماران داروی درون رگی دریافت می کنند تا حس ارامش و خواب الودگی داشته باشند. اگر برای این فرایند به شما ارام بخش تزریق شده است، باید حتما یک همراه داشته باشید.

کولونوسکوپی

این آزمایش اندوسکوپی پایینی نام دارد. یک اندوسکوپ مخصوص به نام کولونسکوپ از طریق مقعد وارد کولون می شود. پزشک می تواند بافت کل مقعد و کولون را ببیند. برای نگاهی واضح کولون باید کاملا قبل از ازمایش پاکسازی شود. راههای مختلفی برای انجام این کار وجود دارد، اما معمول ترین ان ها خوردن میزان زیادی مسهل شب قبل و صبح روز ازمایش است.

ممکن است به شما داروهای وریدی داده شود تا حی ارامش و خواب الودگی در طول فرایند داشته باشید. یک کولونسکوپی را می توان در بخش بیماران سراپایی، کلینیک، یا مطب پزشک انجام داد. این معمولا ۱۵ تا ۳۰ دقیقه طول می کشد، اگرچه اگر تومور دیده شود یا بیوپسی انجام شود، ممکن است بیشتر طول بکشد. از انجا که شما برای ازمایش ارام بخش دریافت می کنید، نیاز به کسی دارید تا شما را به منزل ببرد.

پروکتوسکوپی

پروکتوسکوپی را برای جستجوی تومور مقعدی استفاده می کنند. این ازمایش از لوله ای عمیق، سفت، و کوتاهتر استفاده می کند که حدود ۱۰ اینچ است و یک اینچ عرض دارد و ممکن است در انتهای ان نور باشد. پزشک پروکتوسکوپ را با ماده ای می پوشاند و سپس به ارامی ان را وارد مقعد می کند. پزشک با روشن کردن نور این لوله، نگاه واضح تری از پوشش و بافت مقعد دارد. این ازمایش معمولا نیاز دارد که شما مسهل مصرف کنید تا یا قبلا آنوما بخورید تا ازمینان یابید که روده ها خالی هستند.

آندوسکوپی کپسولی

متاسفانه، نه اندوسکوپی بالایی و نه پایینی، نمی توانند به تمام قسمت های روده ی کوچک برسند که خیلی از تومورهای کارسینوئید ان جا شروع می شوند برسند. یک تکنیک معروف به آندوسکوپی کپسول وجود دارد که می تواند در برخی موارد کمک کند.

این ازمون در واقع از اندوسکوپ استفاده نمی کند. به جای ان، بیمار یک کپسول را می خورد که شامل منبع نور و دوربینی کوچک است. مانند خیلی قرص های دیگر، کپسول وارد معده و روده ی کوچک می شود. همچنان که راه را می پیماید هزاران تصویر برمی دارد. این تصاویر به طور الکترونیکی به ابزاری انتقال داده می شود که دور کمر بیمار است، درحالیکه او فعالیت های روزانه و نرمال خود را انجام می دهد. این تصاویر می توانند سپس به کامپیوتر دانلود شوند، جاییکه پزشک می تواند ان ها را به صورت فیلم ببیند. کپسول در طول حرکت های معمولی روده عبور می کند و راه خود را می رود و سپس خارج می شود.

آنتروسکوپی بالونی دوگانه

این شیوه ی دیگری برای نگاه کردن به روده ی کوچک است. روده ی کوچک خیلی طولانی است و انحناهای بسیاری دارد که باید به خوبی توسط اندوسکوپی عادی بررسی شوند. این روش با استفاده از اندوسکوپ خاصی که تشکیل شده از ۲ لوله، یکی در درون دیگری است، برای این مشکلات است. اول لوله ی درونی که یک اندوسکوپ است حدود یک فوت جلو میرود، و سپس یک بالون در انتهای ان بادمی کند تا ان را ثابت نگه دارد. سپس لوله ی دیگری تا انتهای لوله ی درونی جلو می رود و سپس در محلی که بالون وجود دارد ثابت می شود. این فرایند انقدر تکرار می شود تا پزشک بتواند روده را به اندازه ی یک فوت در هر زمان ببیند.

این فرایند بعد از تزریق ارام بخش به بیمار انجام می شود تا خواب الود شود و ممکن است تححت بیهوشی این کار صورت گیرد. امتیاز اصلی این ازمایش به اندوسکوپی کپسولی این است که پزشک می تواند اگر موردی نامتعارف دید بیوپسی انجام دهد. همانند ازمایشات دیگر که با بیهوشی انجام می شود، باید با خود همراه داشته باشید.

آندوسکوپی فراصوتی

این ازمایش از یک اندوسکوپ با لوله ای فراصوتی در انتهای ان استفاده میکند. این لوله امواج صوتی ازاد می کند و سپس از اکوها استفاده می کند تا برگردند و تصاویر دیواره ی مسیر هاضمه را ایجاد کنند. قرار دادن لوله ی فراصوت در انتهای اندوسکوپ این امکان را می دهد تا به تومور نزدیک شود. از انجا که لوله به منطقه ای که به ان نگاه می کنیم نزدیک است، می تواند تصاویر دقیقی بسازد.

این دستگاه را می توان استفاده کرد تا نشان دهد چقدر تومور به دیواره ی مری، معده، روده، یا مقعد نفوذ کرده است. همچنین می تواند کمک کند تا ببینیم ایا گره های لنف خاصی بزرگ شده اند و به پزشک کمک می کند تا سوزن را وارد گره لنف یا جاهای مشکوک دیگر کند تا بیوپسی انجام دهد. برای این آزمایش بیهوش می شوید پس بهتر با خود همراه داشته باشید.

بیوپسی

حتی اگر یک ازمایش تصویربرداری توده را پیدا کند، نمی توان گفت ایا توده تومور کارسینوئید است، نوعی تومور دیگر است، یا منطقه ی عفونی است. تنها راه برای اینکه با اطمینان نظر دهیم این است که سلول ها را از منطقه ی غیرعادی خارج کنیم و به انها زیر میکروسکوپ نگاه کنیم. به این فرایند بیوپسی می گویند.

راه های زیادی وجود دارند تا از تومور گوارشی نمونه بگیریم. یک راه این است که اندوسکوپ استفاده کنیم. زمانی که تومور پیدا می شود، پزشک می تواند با استفاده از لوله انبر جراحی بیوپسی استفاده کند تا نمونه کوچکی را در اورد. راه دیگر این است تا با استفاده از سوزن سی تی بیوپسی، همانطور که در بخش سی تی اسکن توضیح داده شد، نمونه گیری شود.

خیلی به ندرت بعد از جراحی بیوپسی دستگاه گوارش خونریزی اتفاق می افتد، اما مشکل مهمی است. اگر خونریزی جدی اتفاق افتاد، پزشکان می توانند گاهی داروهایی را به تومور تزریق کنند تا رگ های خونی را محدود کنند خونریزی را متوقف یا کاهش دهند.

در موارد نادر، نه بیوپسی اندوسکوپی و نه بیوپسی سوزنی سی تی برای به دست اوردن غشای کافی برای شناسایی تومور کافی نیستند. این در تومورهایی که در روده ی کوچک هستند اتفاق می افتد. در چنین مواردی، برای به دست اوردن غشا باید جراحی کرد.

می توانید در مورد بیوپسی ها و اینکه چطور آزمایش می شوند در ” آزمایش بیوپسی و سیتولوژی نمونه ها برای سرطان” مطالعه ای داشته باشید.

آزمایش خون و ادرار

ازمایش های خون و ادرار را می توان در تشخیص سندروم کارسینوئید در بیمارانی که نشانه هایی دارند که می تواند به خاطر این به وجود امده باشد، استفاده کرد.

خیلی از تومورهای کارسینوئید به ویژه ان هایی که در روده ی کوچک هستند، سروتونین ایجاد می کنند. احتمالا علت حداقل برخی از نشانه های سندورم های کارسینوئید است. بدن ان ها را به اسید هیدروکسی ایندولیسیت تجزیه می کند، که به ادرار ترشح می شود. یک ازمون معمول برای پیدا کردن سندروم کارسینوئید سطوحِ  ۵-HIAA را در نمونه ای از ادرار که در ۲۴ ساعت جمع اوری شده است اندازه گیری می کند. اندازه گیری سطوح سروتونین در خون می تواند همچنین اطلاعات مفیدی بدهد. این آزمایش ها می تواند به تشخیص خیلی از تومورهای کارسینوئید کمک کند. گاهی اوقات، تومورها کوچک هستند و سرتونین کافی برای نتایج ازمایش مثبت ترشح نمی کنند.

در موارد دیگر، تومورها سرتونین زیادی تولید نمی کنند، اما مواد متشکله ی جدید خود را می سازند، HTP، که می تواند به سرتونین در ادرار تبدیل شود. در بیمارانی با این تومورها، سطح سرتونین خون می تواند نرمال باشد، اما سطوح ادرارِ سرتونین و ۵-HTP بالا هستند.

برخی غذاها مانند موز، موز سبز، کیوی، اجیل، آوکادو، گوجه فرنگی، و بادمجان حاوی مقادیر زیادی سروتونین هستند و می توانند سطوح ۵-HIAA را در ادرار بالا ببرند. داروهایی مانند شربت سرفه و استامینوفن نیز می توانند روی نتایج اثر بگذارند. ز پزشک خود بخواهید تا کارهایی را که قبل از ادرار یا ازمایش خون باید انجام دهید برایتان بگوید.

دیگر ازمایشات معمول برای کارسینوئید شامل ازمایش خون برای کروموگرانین A، آنکولاس عصبی، ماده ی P، و گاسترین است. داروهایی که اسید معده را کاهش می دهد ” مهار کننده های پمپ پروتون” نام دارند که می توانند حتی زمانی که تومورهای کارسینوئید موجود نیستند، سطوح گاسترین و CgA را بالا ببرند. اگر هرکدام از این داروها را مصرف می کنید، با پزشک خود درمورد انچه باید قبل از انجام این ازمایشات انجام دهید صحبت کنید. بسته به محل تومور و نشانه هایتان، پزشک شما ممکن است ازمایشات خون دیگری را نیز انجام دهد.

برخی از این ازمایشات نیز می توانند برای نشان دادن اینکه درمان چقدر اثربخش بوده است استفاده شوند، زیرا سطوح این مواد زمانی که تومور کوچک می شود پایین می اید.

چگونه تومورهای کارسینوئید گوارشی مرحله بندی می شوند؟

مرحله بندی یا تعیین مراحل بیماری فرایند پیدا کردن است ان هم اگر تومور گسترش یافته باشد یا اگر گسترش یافته تا چه حد است؟ برای کمک به مرحله بندی تومور، پزشکان ممکن است از انواع مختلفی از تصویربرداری، اندوسکوپی، یا ازمایشات دیگر که در بخش ” چگونه تومورهای کارسینوئید تشخیص داده می شوند” استفاده کنند.

مرحله ی تومور، درکنار محلی که شناسایی می شود، می تواند به پیشرفت برای کسی که تومور کارسینوئید معده دارد کمک کند. این دوعامل همچنین می توانند به پزشک کمک کنند تا تصمیم بگیرد چه درمانی را توصیه کند.

مراحل محلی، منطقه ای و دور

تومورهای کارسینوئید گوارشی می توانند در محل های مختلفی شروع شوند، و تا این اواخر هیچ سیستم استانداردی برای توصیف گسترش ان ها وجود نداشته است. در گذشته، خیلی از پزشکان به راحتی تومورهای کارسینوئید گوارشی را به سه مرحله ی کلی تقسیم می کردند: محلی، منطقه ای، و دور.این رویکرد برای درک بسیار اسان بود و زمانی که باید بین درمان های مختلف یکی را انتخاب می کردیم خیلی مفید بود.

ممکن است نتوان زمانی که محل تومور مشخص می شود به طور قطع بگوییم تومور خوش خیم هست یا نه زیرا سلول ها زیر مکیروسکوپ شبیه هم به نظر می ایند. با این حال هر توموری که گسترش پیدا کند سرطان است.

• محلی: سرطان فراتر از دیواره های ارگان که از ان شروع شده است رشد نکرده است.
• گسترش منطقه ای: سرطان یا به گره های لنف مجاور پخش شده است یا از دیوارع ارگان جایی که شروع شده است به غشاهای اطراف مانند چربی ها، ماهیچه، رباط ها رسیده است.
• گسترش دور: سرطان به غشاها یا ارگان هایی رسیده است که نزدیک محل شروع نیستند.

سیستم AJCC TNM

مرحله بندی جدید تومورهای کارسینوئید گوارشی از سیستمی استفاده می کنند که توسط کمیته ی مشترک امریکایی سرطان که مشهور به سیستم TNM است ایجاد شده است. سیستم TNMسه قطعه ی مهم اطلاعاتی دارد:

• T اندازه ی اولیه ی تومور را توصیف می کند، که به سانتی متر اندازه گیری شده است، اینکه ایا تومور به غشاهای مجاور رسیده است یا خیر
• N میزان گسترش به محیط اطراف و گره های لنف را نشان می دهد
• M نشان می دهد که ایا سرطان به ارگان های دیگر بدن متاساز کرده است یا نه.

تعدا حروفی که بعد از T،N و M ظاهر می شوند اطلاعات بیشتری را در مورد هرکدام ازاین عوال می دهد:

• تعدا ۰ تا ۴ نشان دهنده ی اندازه گیری شدت است.
• حرف X به این معنی است که ” نمی تواند ارزیابی شود” زیرا اطلاعات در دسترس نیست.
• حروف “is” به این معنی است که ” کارسینوما در حل است”: تومور در لایه ی بالای سللی است و هنوز به لایه های عمیق تر غشا نرسیده است.

طبقه بندی های T برای سرطان های کارسینوئید گوارشی بسته به اینکه سرطان کجا شروع شده است فرق می کند، اما M و N مشابه هستند.

طبقه بندی های T برای تومورهای کارسینوئید معده

طبقه بندی T توصیف می کند که سرطان چقدر در طول لایه های معده گسترش و نفوذ پیدا کرده است. دیواره ی معده از پنج لایه ساخته شده است. از درونی ترین تا بیرونی ترین به قرار زیر هستند:

• مخاط: این لایه درونی ترین ک اسید معده و انزیم های هضم را می سازد است. مخاط سه بخش دارد: سلول های مخاطی، یک لایه ی غشای اتصال دهنده، و یک لایه ی نازک ماهیچه ای.
• زیرمخاطی: این یک لایه ی حفاظتی زیر مخاط است.
• عضله: این یک لایه ی ماهیچه است که حرکت می کند محتوای معده را ترکیب می کند.
• سیروز و زیرسیروز: این ها بیرونی ترین لایه ها هستند. مانند لایه های پوششی برای معده عمل می کنند.

TX: تومور اولیه که نمی تواند به خاطر اطلاعات ناکافی ارزیابی شود.

T0: تومور اولیه که پیدا نمی شود.

Tis: این تومور کمتر از ۰.۵ میلی متر است و سلول های سرطان فقط در لایه ی بالای پوشش معده یافت شده اند. همچنین معروف به کارسینوما در محل یا دیسپلاسیای شدید است.

T1: تومور از لایه ی بالا سلول ها رشد کرده است و به لایه های عمیق تر رسیده است، مانند لامینا یا زیر مخاط. تومور یک سانتی متر یا کمتر است.

T2: یا

• تومور به لامینا یا زیرمخاط رسیده است یا بیشتر از یک سانتی متر است.

یا

• تومور به لامینا و زیر مخاط رسیده و لایه ی ماهیچه ای اصلی معده رسیده است.

T3: تومور از طریق لامینا رشد کرده است و به زیر مخاط رسیده است.

T4: تومور به سیروز یا ارگان های اطراف یا ساختارها رسیده است.

طبقه بندی های T برای تومورهای کارسینوئید غشاهای کوچک

طبقه بندی های T سرطان روده ی کوچک میزان گسترش را از طریق لایه هایی که دیواره را تشکیل می دهد توصیف می کنند.

لایه های روده به قرار زیر هستند:

• مخاط: این درونی ترین لایه ی روده است. سه بخش دارد: لایه ی بالای سلول ها، یک لایه ی نازک از غشای اتصالی است، و لایه ی نازک ماهیچه است.
• زیرمخاط: این غشایی فیبری است که زیر مخاط قرار دارد.
• لایه های ضخیم غشا: این لایه ی ماهیچه ای منقبض می شود تا محتوای روده ها را از مسیر بیرون راند.
• زیرمخاط و سیروز: این ها بیرونی ترین لایه های نازکِ غشای اتصالی هستند که روده ی کوچک را می پوشانند. سیروز مشهور به ” صفاق احشایی” است.

TX: تومور اولیه نمی تواند ارزیابی شود.

T0: تومور اولیه نمی تواند پیدا شود.

T1: تومور از لایه ی بالای سلول ها و به لایه های عمیق تر مانند لامینا یا زیرمخاط رشد کرده است. تومور یک سانتی متر یا کمتر است.

T2: یا

• تومور به لامینا یا زیرمخاط رشد کرده است و بزرگتر از یک سانتی متر است

یا

• تومور از طریق لامینا و زیرمخاط رشد کرده است و به لایه ی اصلی کولون رسیده است.

T3: تومور از طریق لامینا رشد کرده است و به زیرمخاط، پانکراس، و یا خلف صفاق رسیده است.

T4: تومور به سیروز یا ارگان های مجاور رسیده است.

طبقه بندی های T برای تومورهای کارسینوئید کولون یا مقعد

طبقه بندی های T برای تومورهای کارسینوئید کولون و مقعد میزان گسترش را از طریق لایه هایی که دیواره را می سازد توصیف می کند. این لایه ها مشابه ان هایی هستند که در دیواره ی روده ی کوچک یافت شده اند. از دورنی ترین تا بیرونی ترین، اینها به قرار زیر هستند:

• مخاط: این دورنی ترین لایه ی غشا است. سه بخش دارد: لایه ی بالای سلول ها، لایه نازک غشای اتصالی، و لایه ی نازک ماهیچه.
• زیرمخاط: این غشای فیبری زیر مخاط است.
• لایه های ماهیچه ای ضخیم: این لایه ی ماهیچه منقبض می شود تا محتوای روده ها را از مسیر بیرون راند.
• زیرمخاط و سیروز: این ها بیرونی ترین لایه های غشای اتصالی هستند که روده ی بزرگ را پوشش می دهند. همچنین سیروز مشهور به “صفاق احشایی” است.

TX: تومور اولیه نمی تواند به دلیل اطلاعات ناقص ارزیابی شود.

T0: تومور اولیه نمی تواند پیدا شود.

T1: تومور به لایه ی بالایی سلول ها و لایه های عمیق تر مانند لامینا یا زیرمخاط رسیده است. تومور ۲ سانتی متر یا کمتر است.

T1a: عرض تومور از یک سانتی متر کمتر است

T1b: عرض تومور یک یا دوسانتی متر است.

T2: یا

• تومور به لامینا یا زیرمخاط رسیده است و بزرگتر از ۲ سانتی متر است.

یا

• تومور از طریق لامینا و زیرمخاط رشد کرده است و به لایه ی ماهیچه ای اصلی کولون رسیده است.

T3: تومور از طریق لامینا رشد کرده است و به زیرمخاط یا غشاهای دیگر حول کولون یا مقعد رسیده است.

T4: تومور از طریق دیواره ی کولون رشد کرده است و به سیروز یا ارگان های اطراف رسیده است.

طبقه بندی های T برای تومورهای کارسینوئید آپاندیس

TX: تومور اولیه نمی تواند ارزیابی شود.

T0: هیچ علامتی از تومور اولیه وجود ندارد.

T1: تومور بزرگتر از دوسانتی متر نیست.

T1a: عرض تومور بزرگتر از یک سانتی متر نیست.

T1b: عرض تومور بزرگتر از یک سانتی متر است اما از دو سانتی متر هم بزرگتر نیست.

T2: یا:

• عرض تومور بزرگتر از ۲ سانتی متر است اما بزرگتر از ۴ سانتی متر نیست.

یا

• تومور وارد اولین بخش روده ی بزرگ شده است.

T3: یا:

• عرض تومور بزرگتر از ۴ سانتی متر است.

یا

• تومور وارد اخرین بخش روده ی کوچک شده است.

T4: تومور وارد غشا یا ارگان های مجاور شده است.

طبقه بندی های N برای تومورهای کارسینوئید GI

NX: گره های مجاور لنف نمی توانند ارزیابی شوند.

N0: سرطان به گره های لنف مجاور رسیده است.

N1: سرطان به گره های لنف مجاور انتشار یافته است.

طبقه بندی های M برای تومورهای کارسینوئید گوارشی

M0: سرطان به ارگان ها یا ساختارهای دور نرسیده است.

M1: سرطان به ارگان ها یا ساختارهای دور رسیده است.

گروه بندی مراحل

زمانیکه طبقه بندی های T،N، و M برای تومور شناخته هستند، اطلاعات ترکیب می شود تا مرحله ی کلی را براورد کند. این فرایند معروف به گروهبندی مراحل است.

روه بندی مراحل برای کارسینوئید معده

مرحله ی ۰: Tis, N0, M0: کارسینوما در محل: تومور از نیم میلی متر کوچکتر است و سلول های سرطانی فقط در لایه ی بالایی سلول های بافت معده یافت می شوند. سرطان به گره های لنف مجاور یا محل های دور نرسیده است.

مرحله ی ۱: T1, N0, M0: تومور یک سانتی متر یا کمتر است و از لایه ی بالای سلول ها رشد کرده است و لایه های عمیق تر، مانند لامینا یا مخاط رسیده است. سرطان به گره های لنف مجاور یا محل های دور نرسیده است.

مرحله ی دو A: T2, N0, M0: یا تومور به لامینا یا مخاط رسیده است و بزرگتر از اسانتی متر است؛ یا تومور به لایه ی ماهیچه ای اصلی معده رسیده است. سرطان به گره های لنف مجاور یا محل های دور نرسیده است.

مرحله ی دوB: T3, N0, M0: تومور از طریق لامینا رشد کرده است و به زیرسیروز  رسیده است. سرطان به گره های لنف مجاور یا محل های دور نرسیده است.

مرحله ی سه A: T4, N0, M0: تومور به لایه ی بیرونی غشایی که معده را می پوشاند یا به ارگان ها یا ساختارهای دیگر رسیده است. سرطان به گره های لنف مجاور یا محل های دور نرسیده است.

مرحله ی دو B: هر T, N1, M0: تومور می تواند در هر سایزی باشد و می تواند یا نمی تواند به ساختارهای مجاور رسیده باشد. به گره های لنف مجاور انتشار یافته است، اما به محل های دور نرسیده است.

مرحله ی چهار: هر T، هر N، MI: تومور می تواند هر اندازه ای باشد  و می تواند یا نمی تواند به ساختارهای مجاور رسیده باشد. سرطان به محل های دور رسیده است.

گروه بندی مراحل برای کارسینوئید روده ی کوچک

مرحله ی یک: T1, N0, M0: تومور یک سانتی متر یا کمتر است و از لایه ی بالای سلول ها رشد کرده است و لایه های عمیق تر مانند لامینا یا مخاط رسیده است. سرطان به گره های لنف مجاور یا محل های دور نرسیده است.

مرحله ی دو A: T2, N0, M0: یا تومور به لامینا یا مخاط رسیده است و بزرگتر از یک سانتی متر است؛ یا تومور به لایه ی ماهیچه ای اصلی روده رسیده است. سرطان به گره های لنف مجاور یا محل های دور نرسیده است.

مرحله ی دو B: T3, N0, M0: تومور از طریق لامینا رشد کرده است و به مخاط رسیده است. سرطان به گره های لنف مجاور یا محل های دور نرسیده است.

مرحله ی سه A: T4, N0, M0: تومور به لایه ی بیرونی غشایی که روده را پوشش می دهد یا به ارگان ها و ساختارهای مجاور رسیده است. سرطان به گره های لنف مجاور یا محل های دور نرسیده است.

مرحله یiiib: هر  T, N1, M0: تومور به هر اندازه ای می تواند باشد و ممکن است به ساختارهای مجاور رسیده باشد یا نرسیده باشد. تومور به گره های لنف رسیده است اما به محل های دور نرسیده است.

مرحله ی IV: هر T، هر N، MI: تومور می تواند هر اندازه ای باشد و می تواند به ساختارهای مجاور رسیده باشد یا نرسیده باشد. ممکن است به گره های لنف مجاور رسیده باشد یا نرسیده باشد. سرطان به محل های دور رسیده است.

گروه بندی مراحل برای کارسینوئید کولون و مقعد

مرحله ی ۱: T1, N0, M0: تومور دو سانتی متر یا کمتر است و به لامینا رسیده است و ممکن است به زیرمخاط هم رسیده باشد. سرطان به گره های لنف مجاور یا دور نرسیده است.

مرحله ی IIA: T2, N0, M0: یا تومور به لامینا یا زیرمخاط رسیده است و بزرگتر از ۲ سانتی متر است؛ یا تومور لایه ی ماهیچه ای اصلی کولون رسیده است. سرطان به گره های لنف مجاور یا محل های دور نرسیده است.

مرحله ی IIB: T3, N0, M0: تومور از طریق لامینا رشد کرده است و به زیرمخاط یا غشاهای دیگر اطراف کولون یا مقعد رسیده است. سرطان به گره هاای لنف مجاور یا محل های دور نرسیده است.

مرحله ی IIIA: T4, N0, M0: تومور به دیواره ی کولون و سیروز و یا ارگان های مجاور رسیده است. سرطان به گره های لنف یا محل های مجاور نرسیده است.

مرحله ی IIIB: هرT, N1, M0: تومور می تواند هر اندازه ای باشد و ممکن است به ساختارهای مجاور رسیده باشد یا نرسیده باشد. به گره های لنف مجاور رسیده است، اما به محل های دور نرسیده است.

مرحله ی IV: هرT، هر N،MI: تومور می تواند هر اندازه ای باشد ممکن است به ساختارهای اطراف رسیده باشد یا نرسیده باشد. می تواند به گره های لنف مجاور رسیده باشد. سرطان به محل های دور رسیده است.

گروه بندی مرحله ای برای تومورهای کارسینوئید آپاندیس

مرحله ی I: T1, N0, M0: تومور بیشتر از دو سانتی متر نیست. سرطان به گره های لنف مجاور یا محل های دور رسیده است.

مرحله ی II: T2 یا T3, N0, M0: تومور یا بزرگتر از دوسانتی متر است و به سکوم رسیده است، یا از چهار سانتی متر بزرگتر است و به روده ی داراز رسیده است. سرطان به گره های لنف مجاور یا محل های دور نرسیده است.

مرحله ی III: یا:

T4, N0, M0: تومور به ارگان ها و غشاهای مجاور مانند دیواره ی شکمی رسیده است. سرطان به گره های لنف مجاور یا محل های دور نرسیده است.

یا

هر T, N1, M0: تومور می تواند هر اندازه ای باشد یا ممکن است به غشاهای نزدیک رسیده باشد. به گره های لنف مجاور گسترش یافته است اما به محل های دور نرسیده است.

مرحله ی IV: هر T، هر N، M1: تومور می تواند هر اندازه ای باشد و ممکن است به غشاهای مجاور رسیده باشد. ممکن است به گره های لنف مجاور نرسیده باشد. سرطان به محل های دور رسیده است.

ترجمه شده از وبسایت: www.cancer.org