درمان تومور استرومال دستگاه گوارش

تومورهای بافت استرومای دستگاه گوارش چگونه درمان می شوند؟

این اطلاعات نشان دهنده دیدگاه پزشکان و پرستاران مشغول به خدمت در هیئت تحریریه پایگاه اطلاعات سرطان انجمن سرطان آمریکا هستند. این دیدگاه ها بر اساس تفسیر آن ها از مطالعات منتشر شده در مجلات پزشکی، در کنار تجربه حرفه ای خود آنان می باشند.

اطلاعات درمانی موجود در این سند سیاست رسمی انجمن نبوده و به عنوان توصیه پزشکی برای جایگزینی تخصص و قضاوت تیم مراقبت از سرطان شما در نظر گرفته نمی شوند. این مسئله مدنظر است که به شما و خانواده تان کمک کند تا به همراه پزشک خود تصمیماتی آگاهانه بگیرید.

ممکن است پزشک شما دلایلی برای پیشنهاد یک برنامه درمانی متفاوت از این گزینه های کلی درمان داشته باشد. حتما از او سوالاتی در مورد گزینه های درمانی خود بپرسید.

اطلاعات درمانی عمومی

هنگامی که یک تومور بافت استرومای معدی- روده ای (GIST) پیدا شده و تعیین مرحله شود، تیم مراقبت از سرطان گزینه های درمانی را با شما در میان خواهد گذاشت. عوامل مهم در تعیین این گزینه ها عبارتند از ویژگی های تومور (از جمله اندازه، موقعیت، سرعت رشد، و اینکه آیا گسترش یافته یا خیر) و سلامت کلی شما.

انواع درمان های اصلی مورد استفاده برای GISTها عبارتند از:

• جراحی
• داروهای معالجه هدفمند
• درمان های دیگر، مانند شیمی درمانی و پرتو درمانی، بسیار کمتر استفاده می شوند.

بر اساس گزینه های درمانی، ممکن است پزشکان مختلفی در تیم درمانی خود داشته باشید، از جمله:

• یک سرطان شناس جراحی: پزشکی که بوسیله جراحی سرطان را درمان می کند.
• یک سرطان شناس بالینی: پزشکی که بوسیله داروها سرطان را درمان می کند.
• یک متخصص گوارش: پزشکی که در درمان بیماری های دستگاه گوارش متخصص است.
• یک سرطان شناس پرتودرمان: پزشکی که با پرتودرمانی سرطان را درمان می کند.

همچنین ممکن است متخصصان دیگر بسیاری نیز در مراقبت از شما دخیل باشند، از جمله پرستاران متخصص، پرستاران، متخصصان تغذیه، مددکاران اجتماعی، و سایر متخصصین بهداشت.

برای کمک به گرفتن تصمیمی که به بهترین نحو متناسب با نیازهای شما باشد، مهم است که در مورد تمام گزینه های درمانی به همراه عوارض جانبی احتمالی هر یک با پزشکان خود بحث کنید. اگر زمان داشته باشید، جویا شدن نظر دوم اغلب فکر خوبی است. نظر دوم می تواند اطلاعات بیشتری ارائه داده و به شما کمک کند که در مورد برنامه درمان انتخابی خود احساس اطمینان داشته باشید.

چند بخش بعدی انواع مختلف درمان را برای GIST توصیف می کنند. این بخش با بحثی در مورد رایج ترین گزینه های درمان بر اساس حدود سرطان ادامه یافته است. بخش موسوم به «منابع بیشتر برای تومور بافت استرومای معدی- روده ای» فهرستی از اسناد دیگر در مورد انواع مختلف درمان سرطان و عوارض جانبی آن ها دارد.

جراحی تومور بافت استرومای دستگاه گوارش

روش اصلی درمان یک تومور بافت استرومای معدی- روده ای (GIST) که گسترش نیافته معمولا جراحی است. هدف از عمل جراحی برداشتن تمام سرطان می باشد.

اگر تومور کوچک باشد، اغلب می تواند به همراه یک منطقه کوچک از بافت طبیعی اطراف برداشته شود. این کار از طریق یک برش (شکاف) در پوست انجام می گیرد، اما نوع دقیق جراحی به محل تومور بستگی دارد. بر خلاف بسیاری از سرطانهای دیگر، GIST تقریبا هرگز به غدد لنفاوی گسترش نمی یابد، در نتیجه برداشتن غدد لنفاوی مجاور معمولا مورد نیاز نیست.

برای بعضی از سرطان های کوچک، جراحی «سوراخ کلید» (لاپاراسکوپی) یک گزینه می باشد. به جای ایجاد یک برش بزرگ در پوست برای برداشتن تومور، جراح چندین برش کوچک ایجاد می کند. پزشک از داخل یک برش، یک لوله نازک مجهز به نور (با یک دوربین فیلمبرداری کوچک) موسوم به لاپاروسکوپ را داخل می فرستد. این کار این امکان را می دهد که داخل شکم را ببیند. سپس از ابزار جراحی بلند و نازک برای برداشتن تومور از طریق برش های دیگر استفاده می کند. از آنجا که شکاف ها کوچک هستند، بیماران معمولا از این نوع عمل جراحی با سرعت بیشتری نسبت به جراحی سنتی، که به برشی با طول چندین اینچ نیاز دارد، بهبود می یابند.

در صورتی که تومور بزرگ بوده و یا در حال رشد به اندام های دیگر باشد، جراح باز هم می تواند سعی به حذف کامل آن کند. برای انجام این کار، ممکن است پزشک مجبور به حذف بخش هایی از اندام ها (مثلا بخش هایی از روده ها) شود. همچنین جراح ممکن است GISTهایی که به قسمت های دیگر داخل شکم، مانند کبد (بخش بعدی را ببینید)، گسترش یافته اند را حذف کند.

یک درمان دیگر برای تومورهایی که بزرگ بوده یا به مناطق مجاور رشد کرده اند، این است که به منظور تلاش در کوچک کردن تومور برای حذف آسان تر آن با جراحی، ابتدا به بیمار داروی ایماتینیب داده شود (نگاه کنید به بخش «معالجه هدفمند برای تومور بافت استرومای معدی- روده ای»). صرف نظر از نوع عمل جراحی انجام شده، بسیار مهم است که این کار با دقت و توسط یک جراح دارای تجربه در درمان GISTها صورت گیرد. GISTها اغلب تومورهایی شکننده هستند، و جراحان باید مراقب باشند که پوشش احاطه کننده آنها (معروف به محفظه) را باز نکنند، زیرا ممکن است خطر گسترش سرطان را افزایش دهد. همچنین GISTها احتمالا تعداد زیادی رگ خونی دارند، در نتیجه جراح در کنترل هر گونه خونریزی از تومور مراقب خواهد بود.

برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد عمل جراحی، رجوع کنید به سند آشنایی با جراحی سرطان: راهنمای بیماران و خانواده ها.

ریشه کنی و آمبولیزاسیون برای درمان تومورهای بافت استرومای دستگاه گوارش

درمان هایی مانند ریشه کنی و آمبولیزاسیون غالبا برای درمان سرطان های شروع شده در کبد به کار می روند، اما آنها را برای درمان مناطقی از سرطان که به کبد گسترش یافته نیز می توان به کار برد.

ریشه کنی

ریشه کنی می تواند برای از بین بردن تومورهای درون کبد ناشی از گسترش تومور بافت استرومای معدی- روده ای (GIST) استفاده شود. این روش در صورت وجود چند تومور کوچک درون کبد می تواند به کار رود. از آنجا که ریشه کنی اغلب بخشی از بافت طبیعی اطراف تومور را از بین می برد، ممکن است گزینه خوبی برای درمان تومورهای نزدیک رگ های اصلی خون، دیافراگم (عضله زیر ریه ها)، یا مجاری اصلی درون کبد نباشد.

برای این نوع از درمان، معمولا نیاز به بستری شدن در بیمارستان نخواهید داشت. اغلب، می توان ریشه کنی را بدون جراحی با فرستادن یک سوزن یا کاوشگر به داخل تومور از طریق پوست انجام داد. سوزن یا کاوشگر توسط فراصوت یا پویش CT به درون محل هدایت می شود. با این وجود، گاهی اوقات برای حصول اطمینان از این که درمان به سمت درست هدف گرفته شده، این کار در حین عمل جراحی انجام می گیرد.

انواع مختلفی از ریشه کنی وجود دارد:

• ریشه کنی بسامد رادیویی (RFA)، که از امواج رادیویی انرژی بالا برای حرارت دادن به تومور و از بین بردن سلول های سرطانی استفاده می کند.
• ریشه کنی اتانول (الکل)، که در آن برای کشتن سلولهای سرطانی الکل با غلظت بالا به طور مستقیم به تومور تزریق می شود.
• حرارت درمانی امواج کوتاه، که در آن امواج کوتاه فرستاده شده از طریق یک کاوشگر قرار داده شده در تومور برای حرارت دادن و از بین بردن سلول های سرطانی استفاده می شوند.
• سرما جراحی (سرما درمانی)، که با استفاده از یک کاوشگر نازک فلزی تومور را با انجماد آن از بین می برد. گاهی اوقات این روش به بیهوشی عمومی (که در آن عمیقا در خواب بوده و قادر به احساس درد نیستید) نیاز دارد.

عوارض جانبی احتمالی پس از معالجه با ریشه کنی عبارتند از درد شکم، عفونت در کبد، و خونریزی به حفره سینه یا شکم. عوارض جدی نادرند، اما می توانند رخ دهند.

آمبولیزاسیون

آمبولیزاسیون روندی است که به منظور تلاش برای جلوگیری و یا کاهش جریان خون به سلول های سرطانی درون کبد موادی را تزریق می کند. کبد از آن جهت که ۲ منبع تامین خون دارد غیر معمول است. اکثر سلول های طبیعی کبد از طریق شاخه هایی از سیاهرگ باب تغذیه می شوند، در حالی که سلول های سرطانی داخل کبد معمولا توسط شاخه های شریان کبدی تغذیه می شوند. مسدود کردن شاخه تغذیه کننده تومور شریان کبدی در کشتن سلول های سرطانی تاثیر دارد، اما بیشتر سلول های سالم کبد را بدون آسیب باقی می گذارد، زیرا آن ها از سیاهرگ باب تامین خون می شوند.

آمبولیزاسیون بخشی از جریان خون به بافت طبیعی کبد را کاهش می دهد، لذا ممکن است برای برخی بیمارانی که کبدشان با بیماری هایی مانند هپاتیت یا تشمع آسیب دیده گزینه خوبی نباشد.

نوع اصلی آمبولیزاسیون برای درمان تومورهای بافت استرومای معدی- روده ای که به کبد گسترش یافته اند، آمبولیزاسیون شریانی (همچنین معروف به آمبولیزاسیون درون شریانی یا TAE) می باشد. در این روش یک فروکاو (لوله باریک انعطاف پذیر) از طریق برشی کوچک در قسمت داخلی ران، درون یک سرخرگ قرار داده شده و به سمت بالا تا درون شریان کبدی داخل کبد عبور داده می شود. در این زمان معمولا برای کمک به پزشک برای نظارت بر مسیر فروکاو از طریق رگ نگاری، نوع خاصی از پرتو x، یک ماده رنگی به جریان خون تزریق می شود. هنگامی که فروکاو در محل قرار گرفت، ذرات کوچک به شریان تزریق خواهند شد تا آن را ببندند.

به طور معمول، برای این درمان نیازی نیست که در بیمارستان بستری شوید.

عوارض احتمالی پس از آمبولیزاسیون شامل درد شکم، تب، حالت تهوع، عفونت داخل کبد، التهاب کیسه صفرا، و ایجاد لخته خون در رگ های خونی اصلی کبد می باشند. از آنجا که ممکن است بافت سالم کبد تحت تاثیر قرار گیرد، خطر عملکرد بدتر کبد پس از آمبولیزاسیون وجود دارد.

معالجه هدفمند برای تومور بافت استرومای دستگاه گوارش

برخی داروها قادر به هدف قرار دادن تغییرات ژنی در سلول های (GIST) تومور بافت استرومای معدی- روده ای یافت شده در سال های اخیر می باشند. این داروها متفاوت از داروهای متعارف شیمی درمانی (شیمیایی) عمل می کنند. داروهای هدفمند در درمان GISTها بسیار مفید هستند، در حالی که داروهای شیمیایی رایج معمولا موثر نمی باشند.

تمامی این داروها به صورت قرص هستند، که یک بار در روز مصرف می شوند.

ایماتینیب (گلیوک®)

ایماتینیب برای درمان بیشتر بیماران مبتلا به مرحله ای از GIST استفاده می شود. این دارو هر دو پروتئین KIT و PDGFRA را هدف قرار می دهد، به طوری که از توانایی آن ها در واداشتن سلول های تومور به رشد و تقسیم جلوگیری می کند. سلول های GIST اغلب بیش از حد از این پروتئین ها را دارا می باشند.

به طور کلی، در حدود ۲ مورد از ۳ تومور در صورت درمان با ایماتینیب به حداقل نصف کاهش می یابند. برخی تومورهای دیگر کمتر کوچک شده و یا حداقل تا مدتی رشدشان متوقف می شود. این روش درمان برای تعداد اندکی از تومورها مفید نخواهد بود.

اگر یک GIST توسط جراحی به طور کامل برداشته شده باشد، بسیاری از پزشکان توصیه خواهند کرد که برای کاهش خطر بازگشت سرطان حداقل یک سال پس از عمل ایماتینیب مصرف کنید. (این کار به عنوان درمان کمکی شناخته می شود.) در حال حاضر بسیاری از پزشکان برای بیمارانی که در معرض خطر بالاتر بازگشت تومورهای خود (بر اساس اندازه، محل، و نرخ رشد تومور) هستند، پس از جراحی حداقل ۳ سال مصرف ایماتینیب توصیه می کنند.

در مورد تومورهای بزرگتر که احتمالا حذف آن ها با عمل جراحی مشکل باشد، ممکن است به منظور تلاش برای کوچک کردن تومور و موفقیت آمیزتر کردن عمل جراحی، ایماتینیب در ابتدا مورد استفاده قرار گیرد. (این روش به عنوان درمان کمکی نوین شناخته می شود.) اغلب دارو بعد از جراحی نیز دوباره داده می شود.

همچنین در مورد GISTهای پیشرفته گسترش یافته به نواحی خیلی دور، ایماتینیب معمولا گزینه درمان در برداشتن با جراحی می باشد. این دارو احتمالا این گونه بیماران را مداوا نخواهد کرد، اما اغلب می تواند برای چندین سال تومورها را کوچک و یا رشدشان را کند کند، و به آن ها کمک کند تا طولانی تر زندگی کرده و احساس بهتری داشته باشند. در صورتی که عملکرد دارو متوقف شده و تومور دوباره شروع به رشد کند، افزایش مقدار ایماتینیب ممکن است برای مدتی به جلوگیری از رشد کمک کند، ولی مقادیر بالاتر دارای عوارض جانبی بیشتری هستند.

این عوارض ممکن است آشفتگی خفیف معده، اسهال، درد عضلانی، و خارش پوست باشند. در صورت مصرف دارو با غذا آشفتگی معده کاهش می یابد. ایماتینیب همچنین می تواند باعث شود که افراد مایع از دست ندهند. این امر اغلب باعث تورم اندک در صورت (دور چشم) و یا مچ پا خواهد شد. این دارو به ندرت، در صورت تجمع مایع در ریه ها یا شکم، باعث بروز مشکلات شدیدتر می شود. همچنین در برخی از افراد می تواند عملکرد قلب را تحت تاثیر قرار دهد.

از دیگر نگرانی های استعمال این دارو برای درمان GISTهای بزرگ، این است که اغلب این نوع تومورها تعداد زیادی رگ های خونی شکننده دارند. اگر ایماتینیب باعث کاهش اندازه سریع تومور شود، ممکن است به خونریزی داخلی منجر گردد. به همین دلیل، پزشکان هنگام شروع مصرف این دارو برای اولین بار، بیماران را به دقت تحت نظارت می گیرند.

سانیتینیب (سوتنت®)

زمانی که ایماتینیب کارساز نبوده، و یا بیماران نتوانند ایماتینیب را به دلیل عوارض جانبی آن (رجوع کنید به بخش قبلی) مصرف کنند، این دارو می تواند در درمان GIST مفید واقع شود. سانیتینیب پروتئین های KIT و PDGFRA را هدف قرار می دهد (و همچنین چندین پروتئین دیگر که ایماتینیب هدف نمی گیرد).

سانیتینیب معمولا با کاهش سرعت رشد تومور به برخی از بیماران کمک می کند. همچنین در تعداد کمی از بیماران می تواند تومورها را کوچک کند. مهمتر از آن، بیماران مصرف کننده این دارو ممکن است طولانی تر زندگی کنند.

شایع ترین عوارض جانبی سانیتینیب سست شدگی، اسهال، التهاب دهان، و تغییرات رنگ پوست و مو هستند. عوارض جانبی شدیدتر می توانند شامل فشار خون بالا، افزایش خطر خونریزی، تورم، مشکلات قلبی، و مشکلات جدی کبدی باشند.

رگورافنیب (استیوارگا®)

پس از این که ایماتینیب و سانیتینیب دیگر برای بیماران کارایی نداشته باشند، برای درمان GIST به آن ها رگورافنیب داده می شود. این دارو بسیاری از پروتئین ها، از جمله KIT و PDGFRA را هدف قرار می دهد.

در مطالعات انجام شده، رگورافنیب رشد تومور را کند کرده و حتی برخی از تومورها را کوچک تر کرده است. با این وجود، تا کنون مشخص نشده که آیا به زندگی طولانی تر بیماران نیز کمک می کند یا خیر.

عوارض جانبی شایع عبارتند از اسهال، سست شدگی، فشار خون بالا، التهاب دهان، ریزش مو، از دست دادن اشتها، و مشکلاتی همراه با قرمزی، درد، و یا حتی تاول در کف دست و پا (به نام سندرم دست و پا).

اطلاعات بیشتر در مورد انواع داروهای مد نظر تحت عنوان معالجه هدفمند را می توان در سند معالجه هدفمند ما یافت. اگر مایل به کسب اطلاعات بیشتر در مورد داروهای مورد استفاده در درمان خود، یا یک داروی خاص ذکر شده در این بخش هستید، به راهنمای داروهای ضد سرطان ما رجوع کرده، یا به همراه اسامی داروهای مصرفی خود با ما تماس بگیرید.

شیمی درمانی برای تومور بافت استرومای دستگاه گوارش

روش شیمی درمانی (شیمیایی) استفاده از داروها برای درمان سرطان می باشد. در اغلب موارد، این داروها در یک سیاهرگ (IV) تزریق شده یا بصورت خوراکی تجویز می شوند. آن ها وارد جریان خون شده و به سراسر بدن می رسند، که این امر این درمان را برای سرطان های گسترش یافته به فراتر از اندامی که در آن شروع شده اند، به طور بالقوه مفید می سازد.

هر گونه داروی مورد استفاده در درمان سرطان می تواند شیمیایی در نظر گرفته شود – حتی داروهای معالجه هدفمند که پیش تر بحث شدند. اما اصطلاح شیمیایی اغلب جهت توصیف داروهای خاصی استفاده می شود که به سلول های سریعا در حال رشد در هر نقطه از بدن، از جمله سلول های سرطانی، حمله می کنند. پیش از کشف کاربرد داروهای معالجه هدفمند مانند ایماتینیب (گلیوک) در درمان تومورهای بافت استرومای معدی- روده ای (GISTها)، داروهای شیمیایی سنتی مورد استفاده بودند. GISTها به ندرت در واکنش به این گونه داروها کوچک می شوند، در نتیجه اکنون که داروهای هدفمند در دسترس هستند، این نوع از درمان به ندرت به کار می رود. از آنجا که روش شیمیایی سنتی به خوبی در برابر GISTها عمل نکرده است، هیچ رژیم شیمیایی معتبری توصیه نمی شود.

توصیه می شود که بیمارانی که روش شیمیایی را در نظر دارند، شرکت در یک کارآزمایی بالینی را نیز مورد بررسی قرار دهند. داروهای شیمیایی به سلول هایی که به سرعت در حال تقسیم هستند حمله کرده، و به همین خاطر است که بر ضد سلول های سرطانی عمل می کنند. اما سلول های دیگری در بدن، مانند سلول های موجود در مغز استخوان (محلی که سلول های خونی جدید ساخته می شوند)، پوشش دهان و روده ها، و جوانه های مو، نیز به سرعت تقسیم می شوند. این سلول ها نیز ممکن است توسط داروی شیمیایی تحت تاثیر قرار گیرند، که این امر می تواند به عوارضی جانبی منجر شود. عوارض جانبی به داروهای خاص استفاده شده، مقدار آن ها و مدت درمان بستگی دارند.

عوارض جانبی شایع روش شیمیایی عبارتند از:

• تهوع و استفراغ
• از دست دادن اشتها
• زخم های دهانی
• اسهال
• ریزش مو
• افزایش احتمال عفونت (ناشی از کمبود سلول های سفید خون)
• مشکلاتی در خونریزی و یا کبودی (ناشی از کمبود گرده های خون)
• سست شدگی یا تنگی نفس (ناشی از سلول های قرمز خون کم تعداد)

علاوه بر خطرات بالا، برخی از داروهای شیمیایی می توانند موجب عوارض جانبی دیگری شوند. بیشتر عوارض جانبی به محض قطع درمان بهبود می یابند، اما برخی می توانند مدتی طولانی باقی بمانند. اگر دارای عوارض جانبی هستید، تیم مراقبت سلامت خود را مطلع سازید تا این عوارض بتوانند درمان گردند. راه هایی برای جلوگیری و یا درمان بسیاری از عوارض جانبی شیمی درمانی وجود دارند. به عنوان مثال، داروهای بسیاری می توانند به پیشگیری یا درمان تهوع و استفراغ کمک کنند.

برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد شیمی درمانی، به سند راهنمای شیمی درمانی ما مراجعه کنید.

پرتو درمانی برای تومور بافت استرومای دستگاه گوارش

پرتو درمانی استفاده از پرتوهای x (و یا ذرات) با انرژی بالا برای کشتن سلولهای سرطانی می باشد. روش تابش در درمان تومورهای بافت استرومای معدی- روده ای (GISTها) خیلی موثر نیست، بنابراین زیاد استفاده نمی شود. اما می توان آن را برای تسکین علائمی مانند درد استخوان به کار برد.

قبل از اینکه درمان شما شروع شود، تیم تابش اندازه گیری های دقیقی برای تعیین زاوایای صحیح نشانه گیری پرتوهای تابشی و مقدار تابش مناسب انجام خواهد داد. پرتو درمانی بسیار شبیه به گرفتن پرتو x است، اما تابش بسیار قوی تر می باشد. این روند بدون درد است. فرآیند درمان تنها چند دقیقه به طول خواهد انجامید، اگر چه زمان راه اندازی – قرار دادن شما در جای خود برای درمان – معمولا بیشتر طول می کشد. ممکن است برای چندین روز متوالی درمان با تابش را دریافت کنید.

بسته به محلی که پرتودرمانی هدف می گیرد، ممکن است عوارض جانبی شامل موارد زیر باشند:

• تغییرات پوست – از قرمزی تا تاول زده و پوست کنده شده
• تهوع و استفراغ
• اسهال
• سست شدگی
• تعداد کم سلول های خون

بیشتر عوارض جانبی مدت کمی پس از پایان درمان از بین می روند، اگر چه برطرف شدن سست شدگی و تغییرات پوستی ممکن است بیشتر طول بکشد. با پزشک خود در مورد عوارض جانبی احتمالی و راه های کاهش یا حذف آن ها صحبت کنید. اطلاعات بیشتر در مورد پرتو درمانی را می توان در بخش تابش وب سایت، و یا در سند آشنایی با پرتو درمانی: راهنمای بیماران و خانواده ها ما یافت.

گزینه های درمانی برای تومور بافت استرومای دستگاه گوارش بر اساس گسترش تومور

درمان برای تومورهای بافت استرومای معدی- روده ای (GISTها) به اندازه تومور، محل قرار گیری آن، فاصله ای که گسترش یافته، و سرعتی که رشد می کند بستگی دارد. درمان اصلی، جراحی برای برداشتن تومور تا زمانی که امکان آن وجود دارد می باشد، اما همچنین معالجه های هدفمند و درمان های دیگر نیز ممکن است در برخی شرایط مفید باشند.

تومورهای موضعی کوچکتر (قابل برداشت)

درمان اصلی برای اکثر تومورهای کوچک جراحی است. برای تومورهایی که کوچک بوده و در حال رشد سریع نمی باشند، اغلب این روش تنها درمان مورد نیاز است.

اگر تومور بزرگ تر بوده یا در معده شروع نشده باشد، و یا اگر سلول های سرطانی به سرعت در حال تقسیم باشند (دارای نرخ میتوزی بالا باشند)، احتمال این که یک GIST بعد از عمل جراحی باز گردد بالاتر است. اگر بر اساس این عوامل، پزشک بر این باور باشد که خطر رشد دوباره سرطان در سطح متوسط یا بالا است، به طور معمول درمان کمکی با داروی هدفمند ایماتینیب (گلیوک) برای حداقل یک سال بعد از عمل جراحی توصیه می شود. در مورد تومورهایی که بسیار محتمل به بازگشت هستند، بسیاری از پزشکان در حال حاضر حداقل ۳ سال مصرف ایماتینیب را به بیماران توصیه می کنند.

برای برخی تومورهای بسیار کوچک (کمتر از ۲ سانتی متر در طول) که به طور اتفاقی یافت شده و هیچ گونه علائمی ایجاد نمی کنند، یک گزینه دیگر می تواند تنها تحت نظر گرفتن دقیق آن با درون بینی یک یا دو بار در سال باشد. اگر تومور در حال رشد نباشد، ممکن است نیاز به درمان بیشتری نداشته باشید.

تومورهای موضعی بزرگتر (قابل برداشت حاشیه ای)

تومورهایی که بزرگتر هستند و یا در مکان های خاصی قرار دارند ممکن است برای حذف کامل سخت تر باشند،  و احتمالا به جراحی گسترده تری نیاز خواهند داشت که خود می تواند بعد ها منجر به مشکلات سلامتی شود. به همین دلیل، هنگامی که بافت برداری به منظور تایید GIST بودن یک تومور انجام شود، درمان با ایماتینیب معمولا آغاز می شود. این کار حداقل تا زمانی که کوچک شدن تومور متوقف شود ادامه خواهد یافت.

اگر تومور به اندازه کافی کوچک شود، در صورتی که پزشک بر این باور باشد که می تواند تومور باقی مانده را بدون خطر بردارد، ممکن است جراحی صورت پذیرد. بیمار ممکن است برای کاهش احتمال بازگشت سرطان، پس از عمل جراحی همچنان به مصرف ایماتینیب ادامه دهد.

اگر تومور به اندازه کافی کوچک نشود تا عمل جراحی ممکن گردد، اغلب تا زمانی که کارساز به نظر رسد مصرف ایماتینیب ادامه می یابد. اگر دارو دیگر عمل نکند و یا اگر عوارض جانبی بیش از حد شدید باشند، ممکن است سانیتینیب (سوتنت) به جای آن امتحان شود. اگر سانیتینیب دیگر کارساز نباشد، ممکن است داروی هدفمند رگورافنیب (استیوارگا) به برخی از بیماران کمک کند.

تومورهایی که قابل حذف نیستند یا به نواحی دورتر فراپخش یافته اند (تومورهای غیرقابل برداشت)

گزینه های درمانی برای GISTهایی که نمی توانند با عمل جراحی برداشته شوند (غیرقابل برداشت باشند) و یا گسترش یافته (فراپخش یافته) می باشند، بستگی به محل و وسعت گسترش دارد.

برای بسیاری از این تومورها، ایماتینیب گزینه اول ارجح برای درمان است. تا زمانی که تومور رشد نکند (و بیمار بتواند عوارض جانبی این دارو را تحمل کند) مصرف دارو ادامه می یابد. اگر تومور دوباره شروع به رشد کند، ممکن است به افزایش مقدار ایماتینیب پاسخگو باشد. اگر تومور به رشد خود ادامه داده و یا عوارض جانبی ناشی از ایماتینیب بیش از حد شدید باشند، تغییر دارو به سانیتینیب ممکن است مفید باشد. اگر سانیتینیب نیز دیگر کارساز نباشد، رگورافنیب ممکن است به برخی از بیماران کمک کند.

اگر با درمان هدفمند تومور به اندازه کافی کوچک شود، ممکن است پس از آن عمل جراحی گزینه ای برای برخی از بیماران باشد. در صورتی که درمان هدفمند هنوز هم موثر باشد، این عمل ممکن است با درمان بیشتر دنبال شود.

اگر سرطان فقط به ۱ یا ۲ ناحیه در شکم گسترش(مانند کبد) یافته باشد، توصیه جراح ممکن است برداشتن تومور اصلی و همچنین تلاش برای حذف سایر تومورها باشد. اگر این گونه باشد، حتما در مورد اهداف درمان، (تلاش برای درمان سرطان، کمک به طولانی تر زندگی کردن، یا جلوگیری و یا کاهش علائم)، در کنار مزایا و خطرات احتمالی آن با پزشک خود صحبت کنید. معمولا این کار باید تنها برای تومورهایی در نظر گرفته شود که رشد آهسته دارند و یا مواردی که باعث بروز عوارض موضعی از قبیل خونریزی غیرقابل کنترل می شوند.

گزینه های دیگر برای درمان سرطان هایی که به کبد گسترش یافته اند عبارتند از ریشه کنی و آمبولیزاسیون. این درمان ها ممکن است شامل ریشه کنی بسامد رادیویی (RFA؛ استفاده از جریان های الکتریکی برای حرارت دادن تومور)، یا ریشه کنی اتانول (تزریق الکل با غلظت بالا به درون تومور) باشند.

برای ریشه کنی، یک کاوشگر یا سوزن از طریق پوست فرستاده شده و توسط پویش CT (برش نگاری رایانه ای) یا تصاویر فراصوت به سمت تومور هدایت می شود، سپس تومور با گرما، سرما، یا تزریق الکل نابود می گردد.

در آمبولیزاسیون به منظور مسدود کردن جریان خون و کشتن سلول های سرطانی، موادی به رگهای خونی بزرگ تغذیه کننده تومور تزریق می شوند. این درمان ها می توانند تومورهای درون کبد را کوچک کنند، اما انتظار نمی رود که سرطان را مداوا کنند.

درمان سرطان هایی که دیگر به داروهای هدفمند مورد بحث در بالا واکنش نمی دهند می تواند دشوار باشد. برخی پزشکان ممکن است امتحان کردن سایر داروهای هدفمند، از جمله سورافنیب (نکساوار®)، داساتینیب (اسپریسل®)، یا نیلوتینیب (تاسیگنا®) را توصیه کنند، هر چند که هنوز مشخص نیست این داروها چقدر سودمند هستند. معمولا داروهای شیمی درمانی متعارف آنچنان موثر نمی باشند. شرکت در یک کارآزمایی بالینی برای یک روش درمان جدیدتر ممکن است برای برخی افراد گزینه ای مناسب باشد.

تومورهای عود کننده

در صورتی که سرطان پس از درمان باز گردد، عود کننده نامیده می شود. اگر سرطان درون یا نزدیک به محلی که شروع شده بازگردد (عود کند)، یک عود موضعی نامیده می شود. اگر در نواحی دیگر (مثل ریه یا کبد) عود کند، یک عود دور نامیده می شود. گزینه های درمانی برای GISTهایی که پس از درمان عود می کنند به محل و وسعت عود بستگی دارد.

در بسیاری از موارد عود، تا زمانی که دارو همچنان موثر بوده و بیمار بتواند مصرف آن را تحمل کند، درمان با ایماتینیب احتمالا بهترین راه برای کوچک کردن تومور است. اگر مقدار ابتدایی ایماتینیب کارساز نباشد، می توان مقدار آن را افزایش داد. گزینه دیگر امتحان کردن سانیتینیب یا رگورافنیب است.

اگر سرطان به صورت یک تومور یکپارچه کاملا محدود بازگردد، ممکن است برداشتن یا از بین بردن تومور یک انتخاب باشد. پزشکان هنوز مطمئن نیستند که آیا برداشتن GISTهایی که پس از درمان باز می گردند به زندگی طولانی تر افراد کمک می کند یا خیر. برخی مطالعات نشان داده اند که این گونه است، در حالی که مطالعات دیگر مغایر این مطلب می باشند. باید در مورد خطرات و فواید این درمان با پزشک و خانواده خود صحبت کنید.

از آنجا که درمان این سرطان ها اغلب دشوار است، به بیماران توصیه می شود که شرکت در کارآزمایی های بالینی برای درمان های جدیدتر را نیز در نظر داشته باشند.

چه چیزهایی در مورد تومورهای بافت استرومای دستگاه گوارش باید از پزشک خود بپرسید؟

همزمان با این که با سرطان و درمان آن روبرو می شوید، ما شما را به راحت صحبت کردن با دکتر، پرستار، و تیم مراقبت از سرطان خود تشویق می کنیم. باید به راحتی هر گونه سوال که در ذهن خود دارید بپرسید، بدون توجه به این که چقدر ممکن است بی اهمیت جلوه دهند. برخی از سوالاتی که ممکن است بخواهید بپرسید در اینجا آورده شده اند. همان طور که به آنها فکر می کنید، حتما سوالات خود را نیز اضافه کنید. همچنین پرستاران، مددکاران اجتماعی، و دیگر اعضای تیم درمان ممکن است قادر به پاسخگویی بسیاری از سوالات شما باشند. می توانید در مورد برقراری ارتباط با تیم مراقبت سلامت خود در سند ما به نام صحبت با با دکتر خود اطلاعات بیشتری پیدا کنید.

• تومور من در کجا واقع شده است؟ چقدر بزرگ است؟
• چقدر این تومور محتمل به رشد و گسترش سریع می باشد؟
• آیا تومور من به فراتر از جایی که در آن شروع شده گسترش یافته است؟
• مرحله سرطان من چیست، و به چه معنا است؟
• آیا قبل از اینکه بتوانیم در مورد درمان تصمیم بگیریم به انجام آزمایشات دیگری نیاز دارم؟
• آیا نیاز به دیدن پزشکان دیگر دارم؟
• شما در درمان این نوع از سرطان چقدر تجربه دارید؟
• گزینه های درمانی من چه هستند؟
• پیشنهاد شما چیست؟ چرا؟
• هدف این درمان چیست؟
• احتمال این که سرطان من بتواند با درمان مداوا شود چقدر است؟
• چقدر سریع باید در مورد درمان تصمیم بگیریم؟
• برای آمادگی برای درمان چه کاری باید انجام دهم؟
• درمان چه مدت طول می کشد؟ چگونه خواهد بود؟ کجا انجام خواهد شد؟
• باید انتظار چه خطرات و عوارض جانبی ای داشته باشم؟ چه مدت احتمال دارند که باقی بمانند؟
• چگونه درمان بر فعالیتهای روزانه من تاثیر می گذارد؟
• اگر درمان عمل نکرده و یا اگر سرطان عود کند چه خواهیم کرد؟
• آیا طرح بیمه من هزینه تمام درمان های توصیه شده را خواهد پرداخت؟
• به چه نوعی از پیگیری بعد از درمان نیاز خواهم داشت؟
• کجا می توانم اطلاعات و پشتیبانی بیشتر پیدا کنم؟

در کنار این سوالات نمونه، حتما برخی سوالات خود را نیز بنویسید. به عنوان مثال، بهتر است در مورد نظرات دوم یا در مورد کارآزمایی های بالینی ای که ممکن است واجد شرایط آن ها باشید، اطلاعات بیشتری بدست آورید.

ترجمه شده از وبسایت: www.cancer.org