راه رفتن با تاخیر و دیگر مشکلات پا در کودکان

راه رفتن با تاخیر و دیگر مشکلات پا در کودکان

بیشتر کودکان می توانند بین سن ۸ ماهگی و ۱۲ ماهگی بدن خود را به حالت ایستاده در بیاورند و اولین گام های خود را بردارند. اندکی بعد از اولین تولدشان، آن ها معمولا می توانند چند قدم به تنهایی بردارند، اما قبل از این شروع به راه رفتن با گرفتن مبل یا لبه میز کرده اند. اما اگر کودک شما نشانه های راه رفتن با تاخیر را نشان بدهند چطور؟ و اگر متوجه شوید که کودک شما پاهای پرانتزی دارد یا روی نوک انگستان راه می رود چطور؟ آیا باید نگران باشید؟

تنوع گسترده ای بین بچه ها در یادگرفتن راه رفتن وجود دارد. زمان بندی گام های اول می تواند بین کودکان با زمینه های قومی مختلف متفاوت باشد. یک کودک ممکن است تا سه یا چهار ماه بعد از این که کودک دیگری راه افتاده است راه نرود. این امر ضرورتا نشانه مشکل یا راه رفتن با تاخیر نیست. هر دو کودک احتمال دارد که سالم باشند و بتوانند موقعی که بزرگتر می شوند، بدوند و بازی کنند.

آیا پاهای پرانتزی کودک باعث نگرانی است؟

پاهای پرانتزی نگرانی متداول جدید برای والدینی است که ممکن است متوجه نشوند که تقریبا هر کودکی در هنگام تولد پاهای پرانتزی دارد. این انحنای رو به بیرون استخوان های پا معمولا تا ۲ سالگی برطرف می شود. خردسالان معمولا در ابتدا به جای اینکه به جلو حرکت کنند از یک طرف به طرف دیگر تاب می خورند، که باعث می شود پاهای پرانتزی آن ها بدتر به نظر برسد. پاهای پرانتزی باعث راه رفتن با تاخیر نمی شود یا بر توانایی کودک شما برای یادگیری برای راه رفتن اثر نمی گذارد.

در موارد کمی، زمانی که پاهای پرانتزی به صورت طبیعی تا ۲ سالگی برطرف نمی شود، زانوهای کودک شما ممکن است به خاطر انحنای استخوان های پا به بیرون چرخیده باشد. این حالت می تواند مشکلات زانو ایجاد کند. اگر پاهای پرانتزی ناگهان ظاهر شود یا بعد از دو سالگی باقی بماند باید به پزشک متخصص کودک مراجعه کنید.

به ندرت، پاهای پرانتزی نشانه ای از نرمی استخوان است. این شرایطی است که میان چیزهای دیگر به خاطر کمبود ویتامین D و کلسیم در رژیم غذایی کودک ایجاد شده است که مانع از رشد استخوان می شود. پاهای پرانتزی می تواند با شرایط نسبتا نادری به نام بیماری بلانت ایجاد شود که می تواند رشد استخوانی غیر طبیعی در تیبیا یا استخوان پا ایجاد کند. این شرایط متداولا در کودکان آفریقایی آمریکایی دیده می شود و به نظر می رسد که با اضافه وزن مرتبط باشد.

آیا پنجه خمیده به داخل مشکلی برای کودکان ایجاد می کند؟

بسیای از کودکان اندکی انگشتانشان به داخل چرخیده است که پنجه خمیده به داخل نام دارد ( زمانی که به دنیا می آیند). این حالت معمولا در طی خردسالی ناپدید می شود.

پنجه خمیده به داخل ممکن است با مشکلاتی در هر کدام از سه حیطه پا ایجاد شود. ممکن است انحراف پا وجود داشته باشد که به عنوان متاتارسوس ادداکتوس نیز شناخته شده است. منبع دیگر ممکن است مشکلاتی در سر استخوان ران در هیپ ایجاد کند. نهایتا، این حالت می تواند به خاطر مشکلی در تیبیا یا استخوان تحتانی پا باشد که در زیر توضیح داده شده است.

آیا پنجه خمیده به داخل تاخیری در یادگیری کودک برای راه رفتن ایجاد می کند؟

متاتارسوس ادداکتوس متداول ترین علت در ماه های اولیه زندگی کودک است در حالی که بقیه موارد بر روی کودکان بزرگ تر اثر می گذارد. این انحنای پا به خودی خود است که معمولا با وضعیت نوزاد در رحم قبل از تولد ایجاد می شود، اگرچه فاکتورهای احتمالی دیگری وجود دارد. شما می توانید زمانی که به کف پاهای کودک نگاه می کنید، متاتارسوس ادداکتوس را مشاهده کنید. آن ها مثل نیمه ماه به سمت یکدیگر انحنا دارند.

پزشکان درباره این که آیا باید از بریس پا برای کودکی با انگشت خمیده به داخل شدید استفاده شود یا خیر توافق ندارند. بعضی پزشک ها بریس یا گج گرفتن را توصیه می کنند، اگر پاها هنوز موقعی که کودک ۴ تا ۶ ماهه است، شدیدا انحنا داشته باشد. بریس یا گچ معمولا زمانی که کودک شروع به راه رفتن می کند، برداشته می شود. پزشکان دیگر احساس نمی کنند که بریس کمکی به پنجه خمیده می کند یا رشد پاها به سمت راستای درست را سرعت می بخشد.

اگر زانوهای نوزاد با پنجه خمیده صاف است، ممکن است پیچش تیبیا داخلی داشته باشد که متداولا در سن یک تا سه سالگی دیده می شود. این شرایط با چرخش رو به داخل تیبیا ایجاد می شود. این حالت معمولا به خودی خود موقعی که کودک راه رفتن را یاد می گیرد، حل می شود. اگر حل نشد، برای درمان احتمالی به پزشک مر اجعه کنید.

اگر زانوهای کودک شما با پنجه خمیده به داخل چرخیدهاست، ممکن است شرایطی داشته باشد که آنتی ورژن فمورال اضافی نامیده می شود. این شرایط با چرخش رو به داخل فمور (استخوان بالایی پا) ایجاد می شود و در کودکانی دیده می شود که به شکل W می نشینند. مجدد این حالت معمولا به خودی خود در سن ۸ سالگییا همین حدود حل می شود.

موقعی که کودک روی نوک انگشتان راه می رود

راه رفتن روی انگشتان برای بیشتر کودکان زمانی که اولین قدم ها را برمی دارند، متداول است. راه رفتن بر روی نوک انگشت باید در زمانی که کودک ۲ یا ۳ ساله می شود، برطرف شود. بسیاری از کودکان راه رفتن روی نوک انگشتان را زمانی که اولین بار راه رفتن را یاد می گیرند، تمرین می کنند. بعدها، بعد از ۶ تا ۱۲ ماه یا همین مقدار تمرین، آن ها یاد می گیرند که با الگوی طبیعی پاشنه به پنجه راه بروند.

معمولا راه رفتن روی نوک انگشتان مشکل نیست. اما اگر راه رفتن روی انگشتان بعد از سن دو سالگی باقی بماند یا مدام انجام شود، علامت مشکل سیستم عصبی مرکزی باشد و باید ارزیابی شود.

آیا کف پای صاف می تواند راه رفتن را به تاخیر بیندازد؟

تقریبا همه ی کودکان هنگام تولد کف پای صاف دارند. طول می کشد تا قوس طبیعی پا ایجاد شود. کف پای صاف به ندرت مشکلی در راه رفتن ایجاد می کند و اغلب در سن ۲ یا ۳ سالگی برطرف می شود. کف پای شدیدا صاف می تواند باعث شود که قوزک پا موقع راه رفتن به نظر خم شده به داخل باشد. این حالت در صورتی اتفاق می افتد که قوس ها کاملا ایجاد نشود تا پا و قوزک را در راستای درست قرار دهد. درمان به ندرت لازم است مگر در شدیدترین موارد و معمولا تا زمانی که کودک از سال های نوزادی عبور کند، بررسی نمی شود. کف پای صاف می تواند در خانواده ها دیده شود.

بی قوارگی هیپ در نوزادان چقدر جدی است؟

طی سال های اول زندگی, مسئله ای که بی قوارگی هیپ رشدی نامیده می شود ممکن است ظاهر شود. این شرایط باعث می شود که هیپ کودک در مکان اشتباه به خاطر لیگامان ها و مفاصل بیش از حد سست رشد کند. بی قوارگی هیپ ممکن است منجر به راه رفتن با تاخیر یا دیگر مشکلات راه رفتن شود. این حالت به خاطر این است که هیپ جا به جا شده می تواند دردی ایجاد کند که طی تحمل وزن بدتر می شود. بی قوارگی هیپ رشدی عبارت عمومی تعدادی از مشکلات در هیپ کودک است. این حالت می تواند در حدود ۵ تا از هر هزار نوزاد دیده شود. تنها حدود یک نفر در ۱۰۰۰ نفر، در واقع جابه جایی هیپ دارند. در هنگام تولد هیپ و لیگامان ها ممکن است در ابتدا در ارزیابی بی ثبات باشند اما بلافاصله در هفته های اول بر طرف می شود.

به دلایل ناشناخته، بی قوارگی هیپ در دختران اول و در سمت چپ متداول تر از راست است. پزشک متخصص کودکان بی قوارگی هیپ را در هنگام تولد و موقع ویزیت های منظم بررسی خواهد کرد.

اگر علامتی از بی قوارگی هیپ در هنگام ارزیابی وجود داشته باشد، این حالت در پیگیری نزدیک دیده خواهد شد. علائم شامل کوتاه تر نشان دادن یک پا نسبت به دیگری، چین های نابرابر در ران یا کفل کودک در مقایسه با طرف دیگر و هیپ بیش از حد سفت است. پزشک، هیپ را ارزیابی خواهد کرد تا معلوم کند که آیا هیپ در رفته است یا در مفصل عقب رفته است. نگران نباشید، زیرا ارزیابی به آرامی انجام می شود و در بدترین حالت ممکن است کمی ناراحتی ایجاد کند. بی قوارگی هیپ نیاز به درمان دارد که معمولا توسط متخصص ارتوپدی کودکان انجام می شود و معمولا ابتدا هیپ را با اشعه ایکس و مافوق صوت ارزیابی می کنند. بسته به یافته ها، درمان ممکن است در طیف مشاهده مدام تا اسپیلنت خاص هیپ، دستکاری هیپ تحت جراحی قرار گیرد. درمان ها بسته به سن کودک هم متفاوت هستند.

مراحل رشدی برای راه رفتن

۶ تا ۱۰ ماهگی : بیشتر کودکان خود را به حالت ایستاده می کشانند.

بین ۷ تا ۱۳ ماهگی : بیشتر کودکان با گرفتن وسایل راه می روند. کودکان با اندکی حمایت از طرف والدین قادر به راه رفتن خواهند بود (اما راه رفتن زودهنگام نباید به آن ها تحمیل شود).

بین ۱۱ تا ۱۴ ماهگی : کودکان به تنهایی شروع به راه رفتن می کنند.

اگه دوست دارین بدونین رشد حرکتی، شناختی, اجتماعی و زبانی کودکتون چطور بوده، پیشنهاد ما استفاده از نرم افزار رشدیار هست.

چه زمان به خاطر راه رفتن با تاخیر باید به پزشک مراجعه کرد

پاهای کودک شما و مهارت های حرکتی به عنوان بخشی از ویزیت معمول ماهانه کودک بررسی خواهد شد. اما اگر نگران راه رفتن با تاخیر هستید به پزشک مراجعه کنید. از مراحل رشدی بالا و راهنمایی های زیر برای کمک به تشخیص هر تاخیر مهمی در رشد کودک استفاده کنید.

در موارد زیر مشاوره ی طبی لازم است: