آلرژی های غذایی و عدم تحمل مواد غذایی

آلرژی های غذایی و عدم تحمل مواد غذایی برخی مواقع تا حد زیادی روی فرد اثر می گذارد. افراد اغلب به ان چیزی که می خورند واکنش های ناخوشایندی دارند و نمی دانند که ایا حساسیت غذایی دارند یا نه. از هر سه نفر یا می گویند الرژی غذایی دارند یا رژیم غذایی خانوادگی را بهتر می کنند زیرا یک نفر از اعضای خانواده مشکوک به حساسیت غذایی است. اما به لحاظ بالینی و کلینیکی ثابت شده است که حدود ۵% از کودکان واکنش های الرژیک به غذا دارند. در نوجوانان و بزرگسالان، آلرژی های غذایی حدود ۴% کل جمعیت رخ می دهد.

این تفاوت بین شیوع بالینی ثابت شده ی آلرژی غذایی و دریافت عموم از مساله تا حدی به دلیل واکنشی به نام “عدم تحمل مواد غذایی” است تا الرژی غذایی. یک آلرژی غذایی یا حساسیت شدید واکنشی غیرمعمول به غذا است که توسط سیستم ایمنی به وجود می اید. سیستم ایمنی مسئول نشانه های عدم تحمل غذانیست، اگرچه این نشانه ها می تواند مشابه انهایی از الرژی غذایی باشد.

مثلا، الرژیک بودن به شیر متفاوت از عدم توانایی هضم ان به درستی برای عدم تحمل لاکتوز است.

این برای افرادی که الرژی های درست غذایی دارند خیلی مهم است که ان ها را شناسایی کنند و از واکنش های الرژیک به غذا جلوگیری کنند زیرا این واکنش ها می تواند باعث ایجاد بیماری و در برخی موارد مرگ شود.

آلرژی های غذایی چطور عمل می کنند

الرژی های غذایی شامل دو ویژگی از واکنش سیستم ایمنی انسان هستند. یکی از ان ها تولید ایمونوگلوبولین E است، نوعی پروتئین به نام انتی بادی که از طریق خون در گردش است. دیگری سلول ماست است، سلول خاصی که در تمام غشای بدن رخ می دهد اما به طور خاص در حوزه های بدن است که محل های خاص واکنش های الرژیک دارد، مانند بینی، گلو، ریه ها، پوست و مسیر گوارش.

توانایی که فرد برای تشکیل IgE در برابر چیزی به خوبی غذا یک خاصیت وراثتی است. به طور کلی، چنین افرادی از خانواده هایی هستند که در ان آلرژی ها بسیار شایع است آن ها لزوما الرژی های غذایی نیستند بلکه تب، آسم، یا تهوع هستند. فردی با دو والد الرژیک به احتمال بیشتر از فردی که یک والد الرژیک دارد حساسیت غذایی بیشتری نشان می دهد.

قبل از اینکه واکنش الرژی روی دهد، فردی که در معرض تشکیل IgE برای غذا است ابتدا باید در معرض غذا باشد. از انجا که این غذا هضم می شود، سلول های خاصی باعث می شود به میزان زیاد IgE خاصی تولید کنند. سپس IgE آزاد می شود و به سطح سلول های ماست می چسبد. سپس فرد ان غذا را می خورد، این غذا با IgE خاصی روی سطح سلول های ماست واکنش می دهد . باعث می شود سلول ها مواد شیمیایی مانند هیستامین ازاد کنند. بسته به غشایی که در ان ازاد می شوند، این مواد شیمیایی باعث می شوند فرد نشانه های الرژی غذایی متعددی داشته باشد. اگر سلول های ماست مواد شیمایی را به گوش،بینی، و گلو بریزند فرد ممکن است احساس خارش در دهان داشته باشد و ممکن است در نفس کشیدن یا بلع مشکل داشته باشد. اگر سلول اسیب دیده ی ماست در مسیر گوارش باشد فرد ممکن است درد شکمی، تهوع، یا اسهال داشته باشد. مواد شیمیایی ازاد شده توسط سلول های ماست پوستی در مقابل می تواند باعث کهیر شود.

آلرژن های غذایی پروتئین هایی درون غذا هستند که معمولا با حرارت پخت یا اسیدهای معده که غذا را هضم می کنند شکسته نمی شوند. در نتیجه، زنده می مانند تا از بافت گوارشی عبور کنند، وارد جریان خون شوند، و وارد ارگان های هدف شوند، و باعث واکنش های الرژیک در بدن شوند.

فرایند پیچیده ی هضم روی زمان بندی و محل واکنش آلرژیک اثر می گذارد. اگر افراد به غذای خاصی الرژیک باشند، مثلا، ممکن است اول خارش در دهان را هنگام شروع به خوردن غذا احساس کنند. بعد از اینکه غذا در معده هضم می شود، نشانه های شکمی مانند استفراغ، اسهال، یا درد شروع می شود. زمانی که آلرژی ها به پوست می رسند، می توانند باعث کهیر یا اگزما شوند، و یا وقتی به ریه ها می رسند می توانند باعث  برونکواسپاسم شوند. تمام اینها در چند دقیقه یا ساعت روی می دهد.

کدام آلرژی های غذایی رایج تر هستند؟

در بزرگسالان، رایج ترین الرژی های غذایی به قرار زیر هستند:

• بادام زمینی
• مغز های درختی مانند گردو
• ماهی های دریایی مانند میگو، خرچنگ، لابستر
• شیر
• تخم مرغ

در کودکان الگوی آلرژی غذایی کمی متفاوت است. معمول ترین الرژن های غذایی که باعث مشکلاتی در کودکان می شوند، تخم مرغ، شیر، و بادام زمینی است. نوجوانان معمولا الرژی های خود را از دست نمی دهند، اما کودکان می توانند گاهی ان را بیشتر کنند. کودکان معمولا به احتمال بیشتر الرژی های به شیر، تخ مرغ، یا سویا دارند تا الرژی به بادام زمینی، ماهی یا میگو.

غذاهایی که بزرگسالان یا کودکان به ان ها واکنش نشان می دهند غذاهایی هستند که اغلب می خورند. در ژاپن، برای مثال، الرژی های برنج رایج تر هستند. در اسکاندیناوی الرژی های ماهی رایج تر است.

واکنش های حساسیت های غذایی متقاطع

اگر فردی واکنش الرژیک تهدید کننده ی زندگی به غذای خاصی داشته باشد، پزشک با بیمار صحبت خواهد کرد تا از غذاهای مشابه که ممکن است باعث واکنش شود جلوگیری کند. برای مثال، اگر کسی سابقه ی آلرژی به میگو دارد، ازمایش معمولا نشان می دهد که فرد نه تنها به میگو الرژی دارد بلکه به دیگر موجودات دریایی مانند خرچنگ و لابستر هم الرژی دارد. به این واکنش متقاطع می گویند.

نمونه ی جالب دیگر از واکنش متقاطع در افرادی روی می دهد که تا حد زیادی به ابروسیا حساس هستند. در طول فصل گرده افشانی ابروسیا، این افراد گاهی متوجه می می شوند که وقتی خربزه می خورند، دهانشان می خارد و نمی توانند خربزه را بخورند. به همین ترتیب، افرادی که الرژی گرده ی درخت غان دارند نیز ممکن است به پوست سیب حساسیت داشته باشند. به این “سندروم الرژی دهانی” میگویند.

تشخیص های متفاوت برای الرژی های غذایی

یک تشخیص متمایز یعنی تشخیص یک الرژی غذایی از عدم تحمل غذا یا بیماری دیگر. اگر بیمار به مطب پزشک می رود و می گوید، ” من فکر میکنم الرژی غذایی دارم” پزشک باید به فهرست دیگر احتمالات که ممکن است منجر به نشانه هایی شود که ممکن است با الرژی غذایی اشتباه گرفته شود توجه کند.

یک احتمال مسمومیت غذا با میکروارگانسیم ها است، مانند باکتری، و محصولات ان ها، مانند توکسین ها. گاهی اوقات گوشت الوده زمانی که واقعا یک سم غذایی است یک الرژی غذایی را شبیه سازی می کند.

همچنین مواد طبیعی مانند هیستامین وجود دارند که می توانند در غذاها به وجود ایند و واکنشی مشابه با واکنش الرژیک ایجاد کنند. مثلا، هیستامین می تواند به سطوح بالایی در پنیر، برخی مشروبات، و انواع خاص ماهی، به ویژه تون و ماهی خال مخالی برسد. در ماهی، گفته شده است هیستامین از مواد الوده ی باکتریایی می اید، به ویژه در ماهی که به درستی فریز نشده است. اگر کسی یکی از این غذاها را با سطح بالایی از هیستامین بخورد، ان فرد می تواند واکنشی داشته باشد که قویا مشابه با واکنش الرژیک به غذا است. به این واکنش سمیت هیستامین می گویند.

علت دیگر عدم تحمل مواد غذایی که اغلب با یک الرژی غذایی اشتباه گرفته می شود، نارسایی لاکتاز است، که مشهور به عدم تحمل لاکتوز است. این مقاومت به غذای رایج روی حداقل یکی از ده نفر اثر می گذارد. لاکتاز انزیمی است که در بافت روده قرار دارد. این انزیم لاکتاز را تحلیل می کند، که در شیر و دیگر فراورده های لبنی است. در مقابل لاکتوز توسط باکتری ها استفاده می شود، گازی به وجود می اید، و فرد دچار نفخ، درد شکمی، و گاهی اسهال می شود. مجموعه ای از ازمون های تشخیصی وجود دارد که که در ان بیمار میزان مشخصی از لاکتوز را هضم می کند و سپس پزشک واکنش بدن را برای تحلیل نمونه ی خونی اندازه می گیرد.

نوعی دیگر از مقاومت غذایی یک واکنش معکوس به محصولات خاص است که به غذا اضافه می شود مزه و رنگ را بهتر کند، یا از رشد میکرو ارگانیسم ها جلوگیری کند. اجزایی که معمولا عمدتا به واکنش های معکوس که می تواند با الرژی اشتباه گرفته شود مرتبط هستند، رنگ زرد شماره ۵، MSG، و سولفیت ها هستند. رنگ زرد شماره پنج می تواند ندرتا باعث کهیر شود. MSGیک طعم دهنده است و زمانی که به مقدار زیاد مصرف شود می تواند باعث قرمزی، گرما، سر درد، فشار در صورت، درد سینه، یا احساس انزوا از برخی افراد شود. این واکنش های گذارا بلافاصله بعد از خوردن میزان زیادی از غذا که MSG دارد روی می دهد.

سولفیت ها به طور طبیعی در غذاها به وجود می ایند یا برای چیپسی بودن و جلوگیری از رشد باکتری اضافه می شوند. سولفیت ها در غلظت های بالا گاهی برای افرادی که اسم شدید دارند مشکلاتی را به وجود می اوردند. سوافیت ها می توانند گازی را متصاعد کنند که به ان دی اکسید سولوفور می گویند، که افراد اسمی در حین خوردن غذای سولفیتی تنفس می کنند. این به ریه ها اسیب می زند و می تواند باعث برانکواسپاسم جدی، گرفتگی ریه ها شود. چنین واکنش هایی باعث شد که FDA استفاده از سولفیت ها را به عنوان افشانه های نگهدارنده را در میوه ها و سبزیجات تازه ممنوع کند. اما هنوز در برخی غذاها استفاده می شوند و به طور طبیعی در طول تشکیل شراب شکل می گیرند.

بیماری های متعدد دیگری وجود دارد که نشانه های مشترکی با آلرژی های غذایی دارند، مانند زخم معده و سرطان های دستگاه گوارش. این بی نظمی ها می تواند با استفراغ، اسهال، یا درد شکم هنگام خوردن مرتبط باشد.

عدم تحمل گلوتن با بیماری به نام سیلیاک مرتبط است. این با واکنش ایمنی غیرعادی به گلوتن به وجود می اید، که یک جزء از گندم و برخی غلات دیگر است.

برخی افراد ممکن است عدم تحمل غذایی داشته باشند که عامل روانی دارد. در مواردی منتخب، یک ارزیابی روانشناسی دقی می تواند حادثه ی نامطلوبی را در زندگی فرد شناسایی کند، که اغلب در طول کودکی است، و به خوردن غذای خاصی مرتبط است. خوردن ان غذا سال ها بعد، حتی در بزرگسالی، با حساسیت های نامطلوبی همراه است که مشابه به الرژی غذایی است.

تشخیص الرژی های غذایی

برای تشخیص الرژی غذایی پزشک باید اول تعیین کند ایا بیمار واکنشی معکوس به غذاهای خاص دارد یا نه. این ارزیابی با کمک سابقه ی دقیق بیمار، رژیم غذایی بیمار، یا رژیم حذفی صورت می گیرد.

اولین این تکنیک ها با ارزش ترین است. پزشک با فرد مشکوک به الرژی غذایی صحبت می کند و سوالاتی در مورد گذشته ی او می پرسد که تعیین می کند ایا حقایق با الرژی غذایی پایداری دارد یا نه. پزشک سوالاتی به این صورت می پرسد:

• زمان واکنش چه موقع بود؟ ایا واکنش به سرعت ظاهر می شود، معمولا ظرف یک ساعت بعد از غذا خوردن؟
• ایا درمان الرژی موفق بود؟
• ایا واکنش همیشه مرتبط با غذای خاصی بوده است؟
• ایا فرد دیگری هم مریض شد؟ مثلا، اگر کسی ماهی الوده به هیستامین را خورده است، افراد دیگری هم که ماهی را خورده اند مریض شده اند. در یک واکنش الرژیک با این حال تنها فرد الرژیک به ماهی بیمار می شود.
• بیمار قبل از تجربه ی واکنش چقدر غذا خورده است؟ شدت واکنش بیمار گاهی اوقات مرتبط با میزان غذایی است که بیمار میخورد.
• غذا چطور اماده شده است؟ برخی افراد تنها به ماهی خام یا نیم پز واکنش الرژی شدید نشان می دهند. پخت کامل ماهی ان الرژن ها را درماهی که باعث واکنش می شود از بین می برد. اگر ماهی به طور کامل پخته شود، می توان ان را بدون واکنش الرژیک مصرف کرد.
• ایا همزمان با ماهی غذاهای دیگری هم خورده شده است؟ برخی غذاها ممکن است هضم را به تاخیر اندازد و بنابرین اغاز وکنش را نیز به تاخیر اندازد.

گاهی اوقات یک تشخیص الرژی نمی تواند به تنهایی بر پایه ی سابقه بیماری انجام می شود. در این حالت، پزشک ممکن است از بیمار بخواهد برگردد و در مورد محتوای غذایی که می خورد و اینکه ایا واکنش دارد یا نه یادداشت برداری کند. این جزئیات بیشتری را می دهد که پزشک می تواند تعیین کند ایا در واکنش ها تداوم وجود دارد یا نه؟

گام بعدی که برخی پزشکان استفاده می کنند رژیم حذفی است. تحت راهنمایی دکتر، بیمار غذای مشکوک به الرژی را مانند تخم مرغ را نمی خورد و در مواردی یک غذای جایگزین را معرفی می شود. اگر بیمار غذا را حذف کند و نشانه ها از بین برود، پزشک تقریبا می تواند همیشه تشخیص را انجام دهد. سپس اگر بیمار غذا را بخورد و نشانه ها برگردد، در این صورت تشخیص تایید می شود. با این حال اگر واکنش ها جدی باشد نمی توان از این تکنیک استفاده کرد.

همچنین در تشخیص الرژی های غذایی به نطر می اید یک چالش غذایی خوراکی مفید باشد. این تحت نظارت داروی جدی می تواند انجام شود.

اگر سابقه ی بیمار، رژیم لبنیاتی، یا چالش غذای خوراکی نشان دهد که الرژی غذایی احتمالی است، پزشک ممکن است از ازمایش هایی استفاده کند که به طور عینی یک واکنش الرژیک را به غذا نشان می دهد. یکی از این ها یک ازمون خراش است که در ان عصاره ای رقیق از مواد غذایی روی پوست بازو یا پشت قرار می گیرد. یک سوراخ پوستی از طریق قطره ای با سوزن انجام می شود و برای قرمزی یا تورم دیده می شود که نشان دهنده ی واکنش الرژی موضعی است.

ازمون های پوستی سریع، ساده و نسبتا امن هستند اگرچه کارشناسان ایجاد الرژی های پوستی را براساس ازمون پوست به تنهایی توصیه نمی کنند. یک بیمار می تواند ازمون پوستی مثبتی برای الرژن غذایی بدون تجربه ی واکنش های الرژیک به ان غذا داشته باشد. یک پزشک الرژی غذایی را تنها زمانی تشخیص می دهد که بیمار ازمون پوست مثبت برای یک الرژن خاص دارد و سابقه ی این واکنش ها حاکی از یک الرژی به غذایی مشابه است.

در برخی بیماران الرژیک که واکنش های انافیلاتیک جدی دارند، ازمایش پوستی نمی تواند استفاده شود زیرا ممکن است واکنش های خطرناکی را به وجود اورد. ازمایش پوستی نمی تواند در بیمارانی با اگزمای گسترده صورت گیرد.

برای این بیماران پزشک ممکن است از ازمون های خونی مانند RAST و ELISA استفاده کند. این ازمون ها وجود IgEخاص غذایی در خون بیمار را نشان می دهد. این ازمون ها می تواند هزینه ی بیشتری از ازمونهای پوستی داشته باشد، و نتایج خیلی سریع به دست نمی اید. همانند ازمون پوستی، ازمایش های مثبت لزوما تشخیص را نمی سازند.

روش اخر که برای تشخیص عینی الرژی غذایی استفاده شده است یک چالش غذایی کور دوطرفه است. این ازمون گفته شده است “استاندارد طلایی” ازمون الرژی است. غذاهای مختلف که برخی از ان ها مشکوک به القای واکنش الرژیک هستند، هرکدام در کپسول ماتی به طور تکی قرار داده شده اند. از بیمار درخواست می شود تا کپسول ر ببلعد و سپس ببیند که ایا واکنش روی میدهد یا نه. این فررایند انقدر تکرار می شود تا تمام کپسول ها خورده شود. در یک ازمون کور دوگانه ی واقعی پزشک از کپسول ها اگاهی ندارد بنابراین نه پزشک نه بیمار می داند که کدام کپسول حاوی آلرژن است.

امتیاز چنین چالشی این است که اگر بیمار تنها به غذاهای مشکوک واکنش نشان دهد و به دیگر غذاهای امتحان شده واکنش نشان ندهد، تشخیص ها تایید می شود. با این حال، فردی با پیشینه ی واکنش های جدی، نمی تواند به این روش ازمایش شود. به علاوه، این ازمون پرهزینه است زیرا زمان زیادی برای اجرا لازم دارد و الرژی های متعدد غذایی برای ارزیابی با این روش سخت است.

در نتیجه چالش های غذایی کوردوگانه به ندرت انجام می شود. این نوع از ازمایش بیشتر زمانی استفاده می شود که پزشک معتقد است واکنشی که فرد توصیف می کند به دلیل غذای خاص نیست و پزشک می خواهد شواهدی به دست اورد که از این قضاوت پشتیبانی کند که تلاش های اضافی می تواند در جهت یافت دلیل واقعی واکنش باشد.

آلرژی غذایی فعالیتی

حداقل یک موقعیت برای ایجاد واکنش به چیزی بیشتر از هضم ساده ی الرژن غذایی نیاز دارد: الرزی غذایی فعالیتی. افرادی که این واکنش را تجربه می کنند قبل از ورزش نوعی غذای خاص می خورند. زمانی که فعالیت می کنند و دمای بدن ان ها بالا می رود، شروع به خارش میکنند، احساس سبکی سر دارند، و خیلی زود واکنش های الرژیک ماند کهیر و یا حتی انافیلاکسیس دارند. درمان الرژی غذایی فعالیتی ساده است—نباید غذای مشکوک را دوسه ساعت قبل از تمرین بخورند.

درمان آلرژی های غذایی

درمان اصلی برای الرژی های غذایی یک اجتناب رژیمی است. زمانیکه بیمار و پزشک بیمار غذایی را که بیمار به ان حساس است شناسایی کرده اند، غذا باید از رژیم بیمار حذف شود. برای انجام این کار، بیماران باید فهرست های دقیق مواد غذایی را مورد توجه قرار دهند. خیلی از غذاهای الرژی زا مانند بادام زمینی، تخم مرغ، و شیر در غذاهایی هستند که به طور نرمال مرتبط با انها نیستند. بادام زمینی ها مثلا به عنوان منبع پروتئین و تخم مرغ ها در سس های سالاد استفاده می شوند. FDA به مواد تشکیل دهنده ای در غذا نیاز دارد که در این عنوان باشند. افراد اگر عناوین غذا را به دقت بخوانند و از غذاهای اماده که ممکن است شامل این الرژن ها باشد جلوگیر کنند، ممکن است از بیشتر این چیزها که به ان ها حساس هستند دور شوند.

در افرادی که خیلی الرژیک هستند حتی میزان های کوچک الرژن های غذایی می تواند باعث واکشن الرژیک شود. افرادی که کمتر حساس هستند ممکن است بتوانند میزان های کمی از غذا را که الرژیک هستند تجربه کنند.

بیمارانی با الرژی های غذایی شدید باید با درمعرض سهوی قرار گرفتن درمان شوند. حتی افرادی که در مورد انچه که به ان حساس هستند زیاد می دانند، ممکن است گاها دچار اشتباه شوند. برای حفاظت از ان ها، افرادی که واکنش های انافیلاکتیک به غذا داشتند باید دستبندهای پزشکی گردن بند بپوشند که می گویند ان ها الرژی غذایی دارند و و در معرض واکنش های جدی هستند. چنین افرادی باید همیشه دوسرنگ ادرنالین همراه داشته باشند، که به توصیه پزشک است، و اگر فکر می کنند که واکنش های الرژیک غذایی دارند باید برای خود درمانی اماده باشند.

حتی اگر نمی دانند که واکنش الرژیک دارند، باید به عنوان احتیاط تزریق داشته باشند، زیرا ان ها را اذیت نمی کند و می تواند زندگی ان ها را نجات دهد. سپس باید به سرعت از طریق تماس با تیم پزشکی به دنبال کمک باشند یا خود را به مرکز اورژانس برسانند. واکنش های الرژیک انافیلاکتیک می تواند حتی زمانی که با نشانه های معمولی شروع می شود مانند گزگز دهان و گلو یا ناراحتی معده، کشنده باشد.

احتیاط های خاص در مورد کودکان الرژیک به غذا باید صورت گیرد. والدین و پرستاران باید بدانند چطور از کودکان در برابر غذاهایی که کودکان به ان ها حساسیت دارند محافظت کنند و اگر غذایی را مصرف کردن که به ان الرژیک هستند چطور ان را مدیریت کنند، مانند ترزیق اپینفرین. مدارس باید برنامه هایی داشته باشند که به هر مورد اضطراری بپردازند.

درمان های متعددی وجود دارند که بیمار می تواند اتخاذ کند تا نشانه های الرژی غذایی را که بخشی از واکنش انافیلاکتیک است از بین ببرند. این ها شامل انتی هیستامین هایی برای تسکین نشانه های گوارشی، کهیر، عطسه و ابریزش بینی است. Bronchodilator ها می توانند باعث تسکین بارنکواسپاسم یا نشانه های شبیه اسم شوند. این داروها بعد از هضم غذای الرژیک تجویز می شوند اما در جلوگیری از واکنش الرژیک قبل از خوردن غذا موثر نیستند. هیچ دارویی وجود ندارد که بتواند قبل از خوردن غذای از واکنش الرژیک به ان غذا جلوگیری کند.

چند درمان تحقیقی و ثابت نشده برای الرژی های غذایی وجود دارد. یکی شامل تزریق میزان کم عصاره های غذایی است که بیمار به ان الرژیک است. این میزان ها برپایه ی مشخصی از دوره ی طولانی زمان با هدف “بی حس کردن” بیمار برای الرژن های غذایی است. محققان هنوز ثابت نکرده اند که شات های الرژی الرژی های غذایی را از بین می برد.

آلرژی های غذایی در نوزادان و کودکان

شیر و الرژی های سویا در نوزادان و کودکان الرژی های غذایی شایعی هستند. این الرژی ها گاهی شامل کهیر و اسم نیستند، اما منجر به کولیک می شوند، و شاید باعث خون در مدفوع و رشد ضعیف شوند. نوزادان و کودکان گفته شده است به طور خاص به علت عدم بلوغ سیستم های گوارشی و ایمنی در معرض این نشانه های الرژیک هستند. الرژی های سویا و شیر در نوزادان می تواند در چند روز تا چند ماه از تولد شکل گیرد. گاهی اوقات یک سابقه ی تاریخی از الرژی ها یا مشکلات تغذیه ای وجود دارد. تصویر کلینیکی یکی از کودکان کولیکی خیلی ناراحت است که نمی تواند ابدا در شب بخوابد. پزشک با استفاده از الرژی غذایی تا حدی با تغییر رژیم کودک تشخیص می دهد. به ندرت از چالش غذایی استفاده می شود.

اگر نوزاد شیر گاو بخورد، پزشک ممکن است در صورت امکان تغییری در فرمول سویا یا شیر مادر بدهد. اگر فرمول سویا باعث واکنش الرژیک شود، ممکن است نوزاد روی فرمول عنصری قرار بگیرد. این فرمول ها پروتئین های فراوری شده هستند. اگر الرژی هایی در این مواد وجود داشته باشد، ان ها کم هستند. پزشک گاهی برای درمان نوزادان با الرژی های غذایی شدید، corticosteroid توصیه می کند. خوشبختانه، زمان معمولا این بیماری گوارشی خاص را خوب میکند. ممکن است این بیماری چند سال اول زندگی وجود داشته باشد.

در صورت امکان تغذیه ی انحصاری از شیر مادر فقط برای مزایای ان در طول چهارتا شش ماه اول توصیه می شود. هیچ دلیلی وجود ندارد که تغذیه ی شیر مادر نقش حفاظتی در جلوگیری از الرژی های بعدی در زندگی دارد.

درحالیکه برخی زنان باردار امیدوار هستند که محدود کردن رژیم های خود در بارداری یا در طول شیردهی،  باعث جلوگیری از الرژی می شود، کارشناسان مخالف هستند و این را توصیه نمی کنند.

آن ها فرمول سویا را به عنوان استراتژی برای جلوگیری از رشد الرژی ها توصیه نمی کنند.

موضوعات الرژی غذایی بحث برانگیز

گفته شده است که بی نظمی های متعددی توسط الرژی های غذایی به وجود می اید، اما شواهد اکنون ناکافی است یا متناقض با چنین ادعاهایی است. مثلا خیلی بحث برانگیز است که ایا سردردهای میگرنی می تواند به علت الرژی های غذایی باشد یا نه. مطالعاتی وجود دارندکه نشان می دهد افراد در معرض میگرن می توانند سردردهایی داشته باشند که به خاطر هیستامین ها در پنیر یا شراب قرمز و دیگر مواد در غذاها است. موضوع مشکل تر این است که ایا الرژی های غذایی در واقع باعث میگرن در چنین افرادی می شود یا نه. به طور مجازی هیچ دلیلی وجود ندارد که بیشتر ارتروزهای روماتوئید و یا osteoarthritis علی رغم ادعاهای مخالف، به خاطر غذا بدتر شود. همچنین شواهدی وجود ندارد که الرژی های غذایی بتواند باعث بی نظمی غذایی به نام سندروم خستگی شود که در ان افراد خسته و عصبی هستند و ممکن است مشکلاتی مرتبط با تمرکز یا سردرد داشته باشند.

الرژی مغزی اصطلاحی است که برای افرادی به کار گرفته می شود که در تمرکز مشکل دارند و همچنین شکایت های زیادی از سر درد دارند. این گاهی اوقات به سلول های ماست برمی گردد که در مغزو نه جای دیگری در بدن ریز می شوند. هیچ دلیلی وجود ندارد که چنین سناریویی می تواند روی دهد، و بیشتر پزشکان در حال حاضر الرژی مغزی را یک بی نظمی نمی دانند.

موضوع بحث برانگیز دیگر بیماری محیطی است. در یک محیط ظاهرا الوده، برخی افراد شکایت های غیرخاصی دارند مانند مشکل در تمرکز، خستگی، یا افسردگی. گاهی اوقات این به میزان کمی از الرژن ها یا سم ها در محیط بستگی دارد. هیچ شاهدی وجود ندارد که چنین مشکلاتی به دلیل الرژی های غذایی هستند.

 برخی افراد معتقدند که فعالیت زیاد در کودکان به دلیل الرژی های غذایی است. اما محققان نشان داده اند که این بی نظمی رفتاری در کودکان تنها با افزودنی های غذایی مرتبط است، وسپس زمانی که چنین افزودنی هایی به میزان زیاد مصرف شوند. هیچ دلیلی وجود ندارد که الرژی غذایی درست می تواند روی فعالیت کودک تاثیر بگذارد مگر زمانی که کودک خارش زیاد و عطسه دارد ممکن است خیلی ناراحت باشد و نتوان به خوبی او را هدایت کرد. همچنین، کودکانی که داروهای الرژیکی مصرف می کنند می توانند دچار خواب الودگی شوند.

روش های تشخیص آلرژی غذایی

یک تکنیک تشخیصی جنجالی ازمایش سیتوتوکسیتی است که در ان الرژن غذایی به نمونه ی خون بیمار افزوده می شود. سپس یک تکنیسین نمونه را تحت میکروسکوپ ببرسی می کند تا ببیند ایا سلول های سفید در خون “مرده اند” یا نه. دانشمندان این تکنیک را در تحقیقات زیادی ارزیابی کرده اند و هنوز به این نتیجه نرسیده اند که به درستی الرژی های غذایی را تشخیص می دهد یا نه.

یک رویکرد جنجالی دیگر زیر زبانی نام دارد، یا اگر زیر پوست تزریق شود، چالش حفاظتی هم زمانی به وجود می اید. در این فرایند، الرژن غذایی رقیق زیر زبان فردی که ممکن است حس کند مثلا به علت غذا ارتروز دارد، تزریق می شود. سپس تکنیسین از بیمار می پرسد ایا الرژن غذایی نشانه های ورم مفاصل را بیشتر کرده است یا نه. در تحقیقات بالینی، محققان نشان نداده اند که این فرایند می تواند به درستی الرژی های غذایی را تشخیص دهد.

یک سنجش پیچیده ی ایمنی گاهی روی بیماران مشکوک به الرژی های غذایی انجام می شود تا مشخص شود ایا پیچیدگی های انتی بادی خاصی به الرژن های غذایی در جریان خون دارند یا نه. گفته شده است که این پیچیدگی های ایمنی با الرژی های غذایی در ارتباط هستند. اما تشکیل چنین پیچیدگی های ایمنی نشانه ی طبیعی هضم غذا است، و هر کسی اگر با مقدار مشخصی ازمایش شود ان را دارد. تا کنون، هیچ کس نشان نداده است که این ازمایش با الرژی های غذایی ارتباط دارد.

ازمایش دیگر سنجش زیرگروه IgG است، که به طور خاص برای انواع خاص انتی بادی IgG است. دوباره هیچ مدرکی وجود ندارد که این الرژی غذایی را تشخیص دهد.

درمان های اصلی آلرژی غذایی

درمانی های الرژی غذایی اصلی شامل قرار دادن محلول رقیقی از غذای خاص زیر زبان حدود نیم ساعت قبل از این است که بیمار غذا بخورد. این تلاشی برای “خنثی” کردن اثرات بعدی برای غذایی است که بیمار فکر می کند مضر است. از انجا که نتایج تحقیقات بالینی انجام شده نشان می دهد، این فرایند در جلوگیری از وامنش الرژیک موثر نیست.

خلاصه ی آلرژی های غذایی

الرژی های غذایی از طریق واکنش های ایمنی غذایی است. انواع مشخص متعددی از بیماریها در این طبقه بندی وجود دارد، و تعدادی از این غذاها می تواند مشکل ساز شود.

بعد از اینکه فرد به الرژی غذایی شک می کند، یک ارزیابی پزشکی کلیدی برای مدیریت صحیح می شود. درمان به طور اساسی از غذاها بعد از شناسایی جلوگیری می کند. افراد با الرژی های غذایی باید در مورد الرژی های اگاهی کافی داشته باشند و بدانند چطور ان را درمان کنند، و باید با پزشک خود همکاری کنند.

ترجمه شده از وبسایت: www.webmd.com