شیوع اختلال بیش فعالی – نقص توجه

ممکن است در حال حاضر بیشتر از قبل درباره بیش فعالی – نقص توجه شنیده باشید، اما در واقع شیوع اختلال بیش فعالی – نقص توجه تا چه حد است؟ پاسخ دقیق این سوال مشکل است، چرا که محققان از تکنیک های مختلفی برای پاسخ به این سوال استفاده کرده اند.

بسیاری از گزارش ها تخمین می زنند که در هر مکانی از ۵٪ تا ۸٪ از بچه ها در سن مدرسه به این اختلال مبتلا هستند. اما در حال حاضر CDC این درصد را  ۱۱٪ بیان می کند.

برخی از مطالعات تنها برپایه ی گفته های والدین به ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی است که به آنها گفته اند فرزند شان مبتلا به این اختلال است. اما لزوما به این معنی نیست که کودک تمام معیارهای این بیماری را دارا می باشند، کریگ  سورمن، MD، نویسنده مشترک ذهن سریعدر این باره می گوید که اگر دارای بیش فعالی – نقص توجه هستید (یا فکر می کنید که ممکن است مبتلا به آن باشید) چگونه به این نتیجه دست یابید.

برخی از پزشکان ممکن است به کودکان یک برچسب بیش فعالی – نقص توجه بزنند حتی زمانی که ممکن است مسائل آموزشی، رفتاری، روانی و یا مسائل دیگری داشته باشند. از طرف دیگر برخی از بچه ها که واقعا به این اختلال مبتلا هستند این بیماری در آنها تشخیص داده نمی شود.

سورمن می گوید:”بیش فعالی – نقص توجه اغلب با بسیاری از مشکلات دیگر همپوشانی دارد، و بسیاری از پزشکان نمی دانند که چگونه آنچه را که مشاهده می کنند دسته بندی کنند.”

آنچه کارشناسان با اطمینان درباره بیش فعالی – نقص توجه می دانند: با توجه به نظرات CDC و موسسه ملی بهداشت، این است که یکی از شایع ترین اختلالات رفتاری است که در دوران کودکی اتفاق می افتد.

بیش فعالی – نقص توجه در طول سالها

برخی می گویند این اختلال یک مشکل مدرن است، وقتی پدر و مادر و پدربزرگ و مادربزرگ هایتان در سن رشد بودند، این مشکل “وجود نداشت”. افراد به این حقیقت اشاره می کنند که تعداد کودکان آمریکایی ۴-۱۷ که مبتلا به ADHD تشخیص داده شده اند بین سال های ۲۰۰۳ و ۲۰۱۱ تا ۴۲٪ افزایش یافته اند. اما افزایش به این معنا است که تعداد افراد مبتلا به این بیماری از قبل بیشتر شده است. باز هم، حقایق تا حدودی نامشخص است.

مندی سیلورمن، روانشناس بالینی در بیش فعالی – نقص توجه و در مرکز اختلالات رفتاری مخرب در موسسه ذهن کودک، می گوید:” پدر و مادرها می خواهند بدانند که، آیا چیزی در آب وجود دارد؟ آیا در چیزی است که من به کودک خود خورانده ام ؟ و یا اینکه در زمان بارداری کاری انجام داده ام؟”. “پاسخ ما این است که آگاهی بیشتر، در تحقیقات بیشتر وجود دارد، و ما دارای ابزار ارزیابی پیچیده تری هستیم.” به عبارت دیگر، پزشکان بهتر اختلال را درک می کنند، پزشکان برتر قادر به تشخیص آن می باشند.

بنابراین، بسیاری از افراد ممکن است در دهه های قبل به این بیماری مبتلا بوده باشند- حتی اگر آنها هرگز تشخیص داده نشده و هرگز تحت درمان قرار نگرفته باشند – اما هیچ کس نمی تواند با اطمینان این را بگوید.

بیش فعالی – نقص توجه در جهان

یکی دیگر از بخش های مبهم مربوط به بیش فعالی – نقص توجه این است که مقدارهای آماری بر اساس جغرافیا بسیار متفاوت به نظر می رسند. بیش از ۱۳ درصد از کودکان در برخی از ایالت های خاص – از جمله آلاباما، آرکانزاس، کنتاکی، اوهایو، رود آیلند، و کارولینای جنوبی – مبتلا به این اختلال تشخیص داده شده اند.در حالیکه در ایالت های دیگر – از جمله کالیفرنیا، کلرادو و نوادا – میزان تشخیص ۷ درصد یا کمتر گزارش شده است.

چرا این اختلاف وجود دارد؟ کارشناسان می گویند این امکان وجود دارد که به اندازه کافی متخصصان سلامت روانی که به خوبی آموزش دیده باشند در مناطق خاصی وجود نداشته باشند، بنابراین اختلال کودکان به درستی در برخی از مناطق تشخیص داده نمی شود. یا اینکه ممکن است پدر و مادرها در برخی از مناطق تمایلی به بررسی فرزند خود برای این اختلال نداشته باشند.

همچنین تفاوت های بزرگ در تعداد افرادی که در سراسر جهان مبتلا به بیش فعالی – نقص توجه تشخیص داده  شده اند وجود دارد. به عنوان مثال، برخی از بررسی های نشان داده اند که ۱۱٪ از کودکان در استرالیا تشخیص داده شده اند، در مقایسه با آن کمتر از ۳٪ در انگلستان مشخص شده است که به این اختلال مبتلا هستند.

باز هم، این اعداد ممکن است گمراه کننده باشد: ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی در سراسر جهان ممکن است از معیارهای مختلفی برای قرار گرفتن در این اختلال استفاده کنند. و عوامل فرهنگی، از جمله زدن انگ و برچسب، آنچه که رفتار “عادی” در نظر گرفته شده است، و مسائل اقتصادی مانند هزینه های معاینه و درمان،نیز به احتمال زیاد نقش دارند.

در یک بررسی اخیر از مطالعات به این نتیجه رسیدند که میزان واقعی بیش فعالی – نقص توجه در میان کودکان در سراسر آسیا، آفریقا، استرالیا، اروپا و آمریکا بسیار مشابه است.

پسران در مقابل دختران

بسیاری از افراد به اشتباه فکر می کنند که بیش فعالی – نقص توجه مشکلی برای مردان است. سیلورمن می گوید:”در حال حاضر، پسران دو برابر دختران به این بیماری تشخیص داده شده اند، اما این آمار ممکن است شروع به تغییر کند زیرا محققان در مورد چگونگی بروز این اختلال در زنان اطلاعات بیشتری را به دست آورده اند.

سه نوع بیش فعالی – نقص توجه وجود دارد: بی توجهی، بیش فعالی – تکانشی، و ترکیبی از بی توجهی و بیش فعالی – تکانشی.

سیلورمن معتقد است: دختران مبتلا به این اختلال به احتمال زیاد علائم بی توجهی را داشته در حالیکه جنس مخالف بیشتر به نوع بیش فعالی مبتلا می باشد . بنابراین تشخیص درست برای آنها سخت تر می شود. نوع ترکیبی بیشتردر پسران رایج است.

رهایی از بیش فعالی – نقص توجه

حدود ۴٪ از بزرگسالان نیز مبتلا به این اختلال می باشند.

برای اینکه به طور رسمی معیارهای ADHD در بزرگسال رعایت شود، نشانه های شما باید در سن ۱۲ سالگی شروع شده باشد، حتی اگر این اختلال هرگز به درستی در دوران کودکی تشخیص داده نشده باشد.

آن علائم می تواند در طول زمان نیز تغییرکند، به طوری که ADHD در بزرگسالان به ندرت شبیه به آنچه که در کودکان است دیده می شود. در حالی که برخی کودکان کوچکتر مبتلا به این اختلال، به خصوص پسران، ممکن است مشکلاتی را در نشستن و پایان دادن به دویدن در کلاس درس داشته باشند، در بزرگسالان بسیار بیشتر احتمال دارد که مشکلاتی در تمرکز و منظم بودن داشته باشند.

سورمن می گوید:” بسیار غیر معمول است که علائم بیش فعالی-تکانش به عنوان مشکل اصلی [در بزرگسالی]باشد، اما مشکلات بی توجهی تمایل دارند که همچنان باقی بمانند.

حدود ۶۰ درصد از افرادی که در دوران کودکی به این بیماری مبتلا بوده اند بازهم این علائم را در بزرگسالی خواهند داشت. آیا ۴۰٪ دیگر از آن رهایی یافته اند؟ او معتقد است که پاسخ دقیقا مشخص نیست.

او می گوید:” بیش فعالی – نقص توجه یک اختلال رشدی است، و ما می دانیم که مغز بزرگ می شود”. “بنابراین یا مغز تغییر می کند و یا روش زندگی کمبودهای آن را می پوشاند .” برای مثال، فردی که مبتلا به بیش فعالی – نقص توجه است به عنوان یک فروشنده دوره گرد موفق ممکن است به طور ناگهانی دچار مشکلاتی شود اگر مجبور باشد کارهای اداری را انجام دهد.

شکاف جنسیتی در بیش فعالی – نقص توجه نیز با افزایش سن کمتر می شود: سیلورمن معتقد است که ۱.۶ مرد در مقابل ۱ زن مبتلا به این اختلال تشخیص داده می شود.

ترجمه شده از وبسایت: www.webmd.com