مسکن های بدون نسخه برای درمان درد

مسکن های بدون نسخه برای درمان درد شامل موارد زیر هستند:

• استامینوفن
• داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی که شامل ایبوپروفن (موترین، ادویل) یا ناپروکسن (aleve، ناپروسین)

هردو این داروها تب را کاهش می دهند و درد عضلانی و درد ناشی از سفتی عضلات را تسکین می دهند اما تنها داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی می توانند التهاب (ورم و سوزش) را هم کاهش دهند. همچنین عملکرد این دو گروه دارو با یکدیگر تفاوت دارد. داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی با کاهش تولید پروستاگلاندین درد را تسکین می دهند. پروستاگلاندین، ماده ای هورمون مانند است که موجب ایجاد درد می شود. استامینوفن بر روی بخش  هایی از مغز تاثیر می گذارد که پیام های درد را دریافت می کنند.  دریافت داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی نیازمند نسخه هستند که پزشکتان می تواند آن ها را تجویز کند.

مصرف داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی ریسک حمله قلبی یا سکته را افزایش می دهد و همچنین به عنوان ایجاد کننده مشکلات گوارشی شناخته شده است.

مسکن های موضعی نیز بدون تجویز پزشک در دسترس هستند. این محصولات شامل کرم ها، لوسیون ها یا اسپری هایی هستند که بر روی پوست استعمال می شوند تا درد ناشی از آسیب عضلات و آرتروز را تسکین دهند. برخی از نمونه های مسکن موضعی شامل Aspercreme ، Ben-Gay،Icy Hot  و Capzasin-P است.

تجویز مسکن ها

این مسکن ها شامل داروهای زیر هستند:

• کورتیکواستروئیدها
• داروهای ضدافسردگی
• داروهای ضد تشنج

کورتیکواستروئید چیست؟

تجویز کورتیکواستروئیدها برای نواحی ملتهب تسکین بخش می باشد. این کار با برطرف کردن تورم، قرمزی، خارش و واکنش آلرژیک صورت می گیرد. این دارو می تواند برای درمان آلرژی، آسم و آرتروز استفاده شود. معمولا وقتی برای کنترل درد استفاده می شوند، به صورت قرص یا تزریق تجویز می شوند. مثال ها شامل : پردنیزون، پردنیزولون، متیل پردنیزولون

کورتیکواستروئیدها داروهای قوی هستند و ممکن است عوارض جانبی زیر را داشته باشند:

• افزایش وزن
• ناراحتی معده
• سردرد
• تغییرات خلقی
• اختلال خواب
• تضعیف سیستم ایمنی
• ضعیف شدن استخوان ها

برای به حداقل رساندن این عوارض جانبی بالقوه این داروها با پایین ترین دوز ممکن برای مدت کوتاه تجویز می شوند تا درد را تسکین دهند.

مخدرها وآرام بخش ها

آرام بخش ها داروهایی هستند که شامل ماده خواب آور طبیعی، شیمایی و نیمه شیمیایی هستند. آرامبخش ها اغلب برای تسکین درد شدیدی مثل درد کوتاه مدت بعد از عمل جراحی استفاده می شوند. برخی از آرامبخش ها شامل موارد زیر هستند:

• مورفین
• فنتانیل
• اکسی کدون
• کدئین

آرابخش ها برای تسکین درد شدید موثر هستند و موجب خونریزی معده یا دیگر بخش های بدن نمی شوند، درحالی که  دیگر مسکن ها می توانند سبب خونریزی شوند. اگرداروها برای مدت کوتاهی استفاده شوند، خیلی اندک پیش می آید که بیمار به آرامبخش ها عادت کند.

عوارض جانبی آرام بخش ها:

• خواب آلودگی
• مسمومیت
• یبوست
• خارش
• مشکلات تنفسی
• اعتیاد

داروهای ضدافسردگی

داروهای ضدافسردگی به داروهایی گفته می شود که می توانند درد یا شرایط روحی را با تعدیل سطح انتقال دهنده های عصبی (مواد شیمیایی طبیعی) در مغز،تسکین بخشند. این داروها می توانند قابلیت سیگنال های بدن را برای ریلکسیشن افزایش دهند و بیماران را قادر سازند تا درد مزمن خود را که به روش های درمانی معمولی کامل پاسخ نمی دهند. کنترل کنند.

حالات درد مزمن بواسطه ضدافسردگی ها با دوز پایین برای درد هایی مثل برخی از انواع سردردها (مانند میگرن) و درد قاعدگی درمان می شوند.  برخی داروهای ضد افسردگی عبارتند از:

• مهارکننده های بازجذب سروتونین مثل:

سیتالوپرام (Celexa)، فلوکستین (پروزاک)  پروکستین (paxil) و سرترالین (Zoloft)

• داروها ضدافسردگی سه حلقه ای مثل:

آمی تریپتیلین، دزیپرامین (norpramin)، دوکسپین (silenor)، ایمی پرامین (tofranil) و نورتریپتیلین (pamelor)

• مهار کننده های باز جذب سروتونین و نوراپی نفرین مثل ونلافاکسین (effexor) و دولوکستین (سیمبالتا)

این داروها مستلزم دوز ثابتی هستند تا در طول زمان کارساز واقع شوند. مقدار دوزی که برای درمان لازم است اغلب کمتر از دوزی از که برای درمان افسردگی لازم می شود.

در حالت کلی، داروهای ضدافسردگی در مقایسه با مصرف مکرر و دایم دیگر داروها عوارض جانبی بلندمدت کمتری دارند. به طور کلی SSRIs و  SNRIs نسبت به داروهای ضدافسردگی سه حلقه ای عوارض جانبی کمتری دارند. رایج ترین عوارض جانبی ضدافسردگی ها موارد زیر هستند:

• تاری دید
• یبوست
• مشکل در ادرار
• خشکی دهان
• خستگی
• مسمومیت
• سردرد

داروهای ضد تشنج

داروهای ضدتشنج به داروهایی گفته می شود که معمولا برای درمان اختلالات تشنج استفاده می شوند. ثابت شده است که برخی از این داروها در درمان درد نیز موثر بوده اند. راه درمانی دقیق که در آن این  داروها درد را کنترل می کنند مبهم است اما به نظر می رسد که فعالیت سلول های عصبی درد را به حداقل می رسانند. برخی نمونه ها شامل کاربامازپین (egretol)، گاباپنتین (neurontin) و پره گابالین (lyrica) است.

به طورکلی داروهای ضد تشنج به خوبی تحمل می شوند. رایج ترین عوارض جانبی آنها شامل موارد زیر است:

• خواب آلودگی
• سرگیجه
• خستگی
• مسمومیت

دیگر راه های درمانی

دیگر روش های درمان موضعی به شکل پچ لیدوکایین (لیدودرم) است که فروش آن با نسخه است.

اگر درد شما با روش های درمانی معمول درمان نشد، ممکن است پزشک شما را به متخصص کلینیک درد ارجاع دهد. پزشک هایی که متخصص مدیریت درد هستد، دیگر راه های درمانی کرد؛ مثل برخی از انواع ورزش درمانی یا دیگر نوع داروها را امتحان خواهند. همچنین ممکن است روش درمانی TENS را پیشنهاد دهند؛ فرآیندی ست که از پچ های که بر روی پوست تعبیه شده اند استفاده می کند تا سیگنال هایی را ارسال کند که در تسکین درد احتمالا کمک کند.

PCA روشی از کنترل درد است که به بیمار امکان می دهد تا مقدار دارویی که به بدن وارد می شود را کنترل کند. این روش اغلب در بیمارستان برای درمان درد استفاده می شود. بیماربافشردن دکمه بر روی پمپ کامپیوتری،  دوز از پیش معین شده ای را دریافت می کند. پمپ به تیوب کوچی متصل است که اجازه می دهد دارو به طور وریدی یا به صورت زیرجلدی یا به نخاع تزریق شود.

ترجمه شده از وبسایت: www.webmd.com