اطلاعات کلی در مورد ویتامین کا – Vitamin K
اسامی دیگر لاتین: ۴-Amino-2-Methyl-1-Naphthol, Fat-Soluble Vitamin, Menadiol Acetate, Menadiol Sodium Phosphate, Menadione, Ménadione, Menadione Sodium Bisulfite, Menaquinone, Ménaquinone, Menatetrenone, Menatétrenone, Phytonadione, Methylphytyl Naphthoquinone, Phylloquinone, Phytomenadione, Vitamina K, Vitamine K, Vitamine Liposoluble, Vitamine Soluble dans les Graisses
ویتامین کا در سبزیجاتی چون بروکلی و کلم بروکسل یافت می شود. نام آن از یک کلمه ای آلمانی گرفته شده است.
انواع ویتامین ک را برای مصارف دارویی استفاده می کنند. ک۱ و ک۲ در آمریکای شمالی وجود دارند. ک۱ معمولا بهترین نوع آن است چون کمتر سمی است، سریع تر اثر می گذارد، قوی تر است، و در مواقع خاص بهتر کار می کند.
در بدن، ویتامین ک نقش اصلی اش انعقاد خون است. پس اثر داروهای ضدانعقادی را معکوس می کند. همچنین برای پیشگیری از لختگی خون در نوزادانی که ویتامین ک کافی ندارند؛ همچنین در مواقع خونریزی. برای درمان کمبود ویتامین ک، ضعف استخوانی و سیروز کبدی. مصرف خوراکی ویتامین ک۲ برای درمان پوکی استخوانی ناشی از استرویید و کاهش سطح کلسترول در افراد دیالیزی مورد استفاده قرار می گیرد.
از ویتامین ک برای از بین بردن جای سوختگی و اسکارهای پوستی استفاده می شود. همچنین برای درمان آکنه روزاسه، التهاب و قرمزی مزمن صورت. پس از عمل نیز برای تسریع در التیام پوست و جلوگیری از کبودی و ورم استفاده می شود.
تزریق ویتامین ک به منظور جلوگیری از لختگی خون صورت می گیرد.
ویتامین کا برای انعقاد خون و دیگر فرآیند های بدن ضروری است.
ویتامین ک 1 و ک ۲ اگر در دوز مناسب خود مصرف شوند، هیچ خطری ندارند.
حاملگی و شیردهی: مصرف به اندازه آن خطری ندارد.
کودکان: مصرف خوراکی یا تزریق ک۱ در دوز مناسب بی خطر است.
دیابت: مصرف ک۱ می تواند قند خون را کاهش دهد. حتماً به دقت میزان قندخون خود را چک کنید.
بیماری کلیوی: مصرف زیاد ویتامین ک می تواند برای بیماران دیالیزی خطرناک باشد.
بیماری کبد: مصرف ویتامین ک در افراد دارای مشکلات شدید کبدی مؤثر نخواهد بود. در واقع مصرف آن حتی می تواند لختگی خون را در این افراد بیشتر کند.
ترشح صفرا کاهش یافته: این افراد در صورت مصرف ویتامین ک می بایست از مکمل های صفراوی نیز استفاده کنند تا بتوانند ویتامین ک را جذب کنند.
ویتامین ک به انعقاد خون کمک می کند. وارفارین روند انعقاد را کند می کند. مصرف همزمان از اثرگذاری وارفارین می کاهد.
برای مقابله با خونریزی ناشی از مصرف زیاد وارفارین: معمولا ۱ تا ۵ میلی گرم. هرچند مقدار آن در آزمایش مشخص می شود.
شواهد علمی کافی برای مشخص کردن میزان مجاز مصرف روزانه آن در دست نیست اما مقدار کافی آن به این شرح است: نوزادان تا ۶ ماه، ۲ میکروگرم. ۶ تا ۱۲ ماه ۲.۵ میکرو. کودکان ۱ تا ۳ سال ۳۰ میکرو. ۴ تا ۸ سال ۵۵میکرو. ۹ تا ۱۳ سال ۶۰ میکرو. ۱۴ تا ۱۸ سال (از جمله زنان باردار و شیرده) ۷۵ میکرو. مردان بیشتر از ۱۹ سال، ۱۲۰ میکرو. زنان ۹۰ میکرو.
ترجمه شده از وبسایت: www.webmd.com