بند ناف

بند ناف رابط خونی بین جنین و مادر است که به جفت وصل می باشد. نوع عروق خونی آن متفاوت است به طوری که سیاهرگ بند ناف خون روشن و سرخرگ آن خون تیره دارد.

بند ناف که جنین را به جفت وصل می کند، شامل ۳ رگ است: دو تا شریان که خون را از جنین به جفت می رساند و یک ورید که  خون را به جنین بر می گرداند.

جریان خون در شریان ها شامل مواد مضر و اضافی است از جمله دی اکسید کربن، که از متابولیسم و سوخت و ساز در بدن جنین حاصل شده است.

دی اکسید کربن از راه جفت وارد جریان خون شما می شود و در ادامه به ریه ها می رسد که با بازدم خارج می شود.

اکسیژن از راه گلبول های قرمز منتقل می شود. علاوه بر اکسیژن ورید نافی هم ریز مغذی ها را از جفت به جنین می رساند.

رگ های  طناب نافی پوشش محافظی به نام وارتون دارند.  این پوشش معمولا در هفته ی ۹ ام ایجاد می شود.

طناب نافی معمولا به مرکز جفت چسبیده است در حالی که در برخی موارد به نزدیک لبه  آن وصل است.

بند ناف معمولا قطر ۱ تا ۲ سانتی متر و طول ۶۰ سانتی متر دارد.

پس از وضع حمل، عروق خونی بند ناف خود بخود بسته می شوند.  در ابتدا شریان ها بسته می شوند، که این کار توسط عضلات ضخیم تر دیواره ای انجام می شود.  این وضعیت جلوی از دست رفتن خون را می گیرد.

ورید های بند ناف کمی دیرتر و آرام تر بسته می شود، این روند در ۱۵ ثانیه شروع می شود ولی پس از ۳ تا ۴ دقیقه کامل می شود.