عفونت گوش میانی در کودکان

چه چیزی باعث عفونت گوش میانی در کودکان می شود و چطور کودک من به آن مبتلا شده است؟

عفونت گوش میانی در کودکان ، یعنی فضای پشت پرده گوش. گوش میانی با پشت حفره بینی از طریق مجرایی به نام شیپور استاش مرتبط می باشد. عفونت های گوش به خاطر نقص عملکرد در شیپور استاش اتفاق می افتد.

شیپور استاش راه طبیعی برای تهویه گوش میانی است تا به مایع زمانی که گوش عفونی می شود امکان تخلیه  بدهد و اجازه دهد که هوا وارد گوش شود و آن را سالم نگه دارد. شیپور استاش کودک مثل شیپور استاش بزرگسالان به دلایل مختلف عمل نمی کند.

در کودکان کم سن و سال شیپور استاش یک زاویه تخت (افقی تر) نسبت به قاعده جمجمه دارد. طی چند سال اول زندگی زاویه به سرعت تغییر می کند و باور بر این است که خطر ایجاد عفونت های گوش را کاهش می دهد. تفاوت های شیپور استاش کودکان در مقایسه با بزرگسالان شامل غضروف های نرم تر شیپور و عضلات کمتر توسعه یافته است که مجرا را باز می کند.

شیپور نوعا به سمت سطوح عملکردی بزرگسالی در سن شش تا هشت سالگی می رسد. علاوه بر مشکلات مرتبط با شیپور استاش، کودکان کم سن و سال سیستم های ایمنی نابالغ دارند و ممکن است با کودکان بیمار دیگر مواجه شوند.

مواجهه با دیگر کودکان بیمار در مهد ها یا مدرسه افزایش پیدا می کند. عفونت های تنفسی فوقانی ممکن است باعث تورم حول مجرا یا در دیواره شیپور استاش شود که مانع از تهویه گوش میانی می شود.

ملاحظه دیگر گرفتگی بینی است.

شیپور استاش با عضلات کام نرم کنترل می شود. کودکان با شکاف کام نوعا عملکرد غیر طبیعی شیپور استاش و ریسک بالاتر برای ایجاد عفونت های گوش دارند.

چه داروهایی برای مقابله با این عفونت لازم است؟

همه عفونت های گوش نیاز به آنتی بیوتیک برای درمان دارند. مایع چرکی موقعی دیده می شود که کودک تب، درد، کشش در گوش ها یا تحریک پذیری افزایش یافته داشته باشد. کودکان با این نوع عفونت گوش باید همیشه با آنتی بیوتیک ها درمان شوند. آنتی بیوتیک ها را می توان به صورت خوراکی استفاده کرد یا از راه تزریق عضلانی. مایع خونابه ای (مایع زرد شفاف نازک) و مایع موکوسی (مایع چسب مانند بسیار ضخیم) اغلب فاقد بسیاری از علائم مایع چرکی است. اغلب علائم اولیه کودک با این نوع مایع از دست دادن شنوایی مرتبط با وجود مایع است. این نوع مایع ممکن است بدون آنتی بیوتیک ها بسته به تصویر بالینی کلی برطرف شود. تعدادی داروهای دیگر (اسپری های استروئید بینی، استروئیدهای خوراکی، آنتی هیستامین ها و ضد احتقان ها) وجود دارد که به ندرت در کودکان با مایع گوشی میانی استفاده می شوند. این ها عموما توصیه نمی شوند به خاطر اینکه مزیت آشکاری برای آن ها نشان داده نشده است و ممکن است اثرات جانبی نامطلوبی داشته باشند. بیماران معینی مثل بیماران مبتلا به آلرژی وجود دارند که ممکن است از بعضی از این داروها سود ببرند.

چه داروهایی می توانم به کودکم بدهم تا درد او را کاهش دهم؟

درد عفونت گوش معمولا با استامینوفن یا ایبوبروفن درمان می شود. این داروها به کاهش تب کمک خواهند کرد که ممکن است همراه با عفونت گوش کودک شما باشد. پزشک شما ممکن است قطره های گوشی برای درد یا گاهی مسکن های خوراکی تجویز کند.

آیا اثرات جانبی همراه با داروهای استفاده شده در درمان این شرایط وجود دارد؟

هر درمانی اثرات جانبی بالقوه ای دارد. درمان با آنتی بیوتیک ها پتانسیلی برای ایجاد اسهال، تهوع، استفراغ یا واکنش آلرژیک دارد. درمان با آنتی هیستامین ها یا اسپری های استروئیدی بینی ممکن است منجر به خشکی بینی و حتی خونریزی های بینی شود. خطرات جراحی باید توسط جراح بررسی شود.

پس از درمان بهبودی در چه زمانی مشاهده می شود؟

بهبود تب و تحریک پذیری معمولا در بیست و چهار ساعت تا چهل و هشت ساعت بعد از شروع درمان آنتی بیوتیکی آغاز می شود. از دست دادن شنوایی مرتبط با مایع در گوش میانی ممکن است هفته ها یا ماه ها طول بکشد تا بهبود پیدا کند.

چه کاری می توان برای پیشگیری از عود این شرایط انجام شود؟

اجتناب از محیط هایی که خطر ایجاد عفونت تنفسی فوقانی کودک را افزایش می دهد(مهد کودک یا تعامل با کودکان بیمار) خطر ابتلای او به عفونت گوش را هم کاهش خواهد داد. اجتناب از مواجهه با دود سیگار، نیز خطر گسترش عفونت گوش را کاهش خواهد داد. واکسن هایی هستند که ممکن است در موارد معین موثر باشند.

ترجمه شده از کتاب: ۱۰۰۱ Healthy Baby Answers