اوتیسم و ازدواج

باور کنید یا نه ، اما یکی از مهمترین سؤالات مربوط به اوتیسم که در گوگل جستجو شده این است که “آیا کسی که مبتلا به اوتیسم است ازدواج می کند؟” برای برخی ، این ممکن است عجیب و حتی منسوخ به نظر برسد. با این حال ، بحث جالبی را ایجاد کرده است که مقالات امروز با محوریت این امر همراه است: نه اینکه آیا ممکن است کسی که مبتلا به اوتیسم است ازدواج کند، بلکه پرسش اینجاست که چرا مردم این مساله برایشان جای سوال دارد؟

اولاً اگر در اینجا به دنبال جواب این سوال میگردید، اجازه دهید سریع بگویم “بله”. افراد مبتلا به اوتیسم نه تنها می توانند ازدواج کنند ، بلکه بسیاری از افراد مبتلا به اوتیسم نیز وجود دارند که ازدواج کرده اند. مانند هر رابطه ای، فراز و نشیب هایی وجود دارد و دقیقاً مانند افرادی که مبتلا به اتیسم نیستند ، ممکن است افراد طیف اوتیسم هم در پیدا کردن “عشق واقعی” خود دچار مشکل شوند. اما ، اگر بخواهیم از نقطه نظر اخلاقی و حقوقی صحبت کنیم، باید بگوییم بله ، افراد مبتلا به اوتیسم می توانند ازدواج کنند.

اما بیایید به موضوعات جالب توجه این روزها بپردازیم. به ویژه اینکه چرا مردم فکر می کنند که اوتیسم ها نمی توانند ازدواج کنند؟ و در واقع اوتیسم در رابطه چه تأثیراتی دارد؟

آیا فرد اوتیستیک عاشق می شود؟

دلیل اینکه برخی از مردم هنوز این سوال را مطرح می کنند که آیا فرد مبتلا به اوتیسم می تواند عشق (و ازدواج) را تجربه کند این سوء برداشت است که افراد اوتیستیک درکی از احساسات ندارند ( که این جمله خیلی منو اذیت میکنه)

این اعتقاد از خیلی جاها نشات میگیرد، از سوء تفاهم های ساده گرفته تا نمایش های تلویزیونی، فیلم ها، و به جرات می توانم این را بگویم: “اخبار جعلی”. اما شاید محتمل ترین توضیحات برای این عقیده که افراد مبتلا به اوتیسم نمی توانند احساس عشق یا هر احساس دیگری داشته باشند ، در گزارشی توسط کارشناس اوتیسم ، سیمون بارون کوهن ، که در سال ۱۹۹۵ منتشر شده است ، می توان یافت.

در مقاله ای در مورد اوتیسم و تئوری ذهن “نظریه های بارون کوهن (نه بیانات او) گفته شده که افراد مبتلا به اوتیسم ممکن است نوعی” کوری عاطفی یا ذهنی ” mindblindness داشته باشند: چیزی که مانع میشود تا فرد خود را جای دیگران بگذارد و از دیدگاه آنها به موضوعات نگاه کند.

برای بسیاری این تئوری برای مدت طولانی یک تئوری بسیار مورد توجه بود (و برای برخی هنوز هم هست). با این حال ، محاسبات اخیر نشان داده اند که افراد مبتلا به اوتیسم نه تنها می توانند احساسات دیگران را احساس کنند ، بلکه برخی از آنها حتی می توانیم بیش از حد همدرد شوند.

یک دوست اوتیسمم توضیح می دهد که چرا فیلم های “شکست” به ندرت باعث خنده من می شود و در عوض فقط ناراحتم میکند.

این به این معنا نیست که بگوییم برخی از افراد مبتلا به اوتیسم ، درگیر درک عواطف نیستند، همانطور که ماهم گاهی برای درک عواطف درگیریم! اما برخلاف نظریه کوری عاطفی ، این نتیجه مستقیمی از اوتیسم نیست و در عوض به دلایل و عوامل بیرونی است، مانند:

• فهم حالات صورت هنگام مشاهده آنها دشوار است، و افراد مبتلا به اوتیسم اغلب برای برقراری تماس چشمی دچار سختی میشوند.
• بسیاری از افراد در این طیف غیر کلامی هستند، که این موضوع، تأیید یا اظهار درک عاطفی را دشوارتر می کند.
• افراد اوتیستیک جهان را به طریقی متفاوت از دیگران تجربه می کنند، بنابراین هنگام مقایسه پاسخ دیگران با خودمان می توانیم کمی دیدگاهمان را تغییر دهیم.

البته لازم به ذکر است که، شواهد و مدارک کمی در مورد ابراز همدلی فرد اوتیستیک وجود دارد، با این حال ۵۰٪ افرادی که مبتلا به اوتیسم هستند دارای الکسی تایمی هم هستند: شرایطی که درک احساسات را دشوار می کند. که این مختص افراد مبتلا به اوتیسم نیست، زیرا ۱۰٪ افراد غیر اوتیسم نیز الکسی تایمی دارند.

با تشکر از: شیوا عابدینی – کارشناس کاردرمانی