اختلالات اتوایمیون یا بیماری های خودایمنی

اختلالات اتوایمیون یا بیماری های خودایمنی چه نوع بیماری هایی هستند؟

اختلالات دستگاه ایمنی باعث کاهش فعالیت یا افزایش فعالیت دستگاه ایمنی می شود. در موارد افزایش فعالیت دستگاه ایمنی، بدن به بافت های خودش حمله می کند و به آن ها آسیب می زند ( بیماری اتوایمیون ). بیماری های نقص ایمنی توانایی بدن را برای دفاع کاهش می دهند، و فرد مستعد به عفونت می شود.

در پاسخ به یک ماده محرک ناشناخته، دستگاه ایمنی ممکن است به جای مبارزه با عفونت، آنتی بادی تولید کند و به بافت های خودی حمله کند. درمان بیماری های اتوایمیون معمولا بر روی کاهش فعالیت دستگاه ایمنی تمرکز دارد. نمونه هایی از بیماری های خودایمنی عبارتند از:

آرتریت روماتوئید

دستگاه ایمنی آنتی بادی هایی می سازد که به مفاصل حمله می کند. سلول های دستگاه ایمنی به مفاصل حمله می کند و التهاب، تورم و درد ایجاد می شود. اگر این اختلال درمان نشود، آرتریت روماتوئید تدریجا باعث آسیب دائمی مفصلی می شود. درمان آرتریت روماتوئید  شامل داروهای خوراکی و یا تزریقی متعددی است که فعالیت بیش از حد دستگاه ایمنی را کاهش می دهد.

لوپوس اریتماتوز سیستمیک

در بدن افراد مبتلا به این بیماری، آنتی بادی هایی ساخته می شود که به بافت های کل بدن حمله می کند. در بیماری لوپوس، مفاصل، شش ها، سلول های خونی، اعصاب و کلیه ها به طور شایع درگیر می شوند. اغلب درمان این بیماری با مصرف روزانه خوراکی پردنیزون است، داروی استروئیدی که عملکرد دستگاه ایمنی را کاهش می دهد.

بیماری التهابی روده IBD

دستگاه ایمنی به روده ها حمله می کند و دوره هایی از اسهال، خونریزی مقعد، حرکات فوری روده، درد شکم، تب و کاهش وزن رخ می دهد. کولیت اولسراتیو و بیماری کرون دو فرم اصلی از بیماری های التهابی روده است. داروهای مهار کننده دستگاه ایمنی به صورت خوراکی و تزریقی برای درمان این بیماری استفاده می شود.

بیماری مالتیپل اسکلروزیس

در  بیماری ام اس دستگاه ایمنی به سلول های عصبی حمله می کند و علائمی ایجاد می کند مثل درد، نابینایی، ضعف، عدم تعادل، اسپاسم های عضلانی. داروهای مختلفی می توانند دستگاه ایمنی را مهار کنند و در درمان این بیماری استفاده شوند.

دیابت شیرین نوع ۱

پادتن های ساخته شده توسط دستگاه ایمنی به سلول های سازنده انسولین در پانکراس حمله کرده و آن ها را تخریب می کند. در افراد بالغ جوان، دیابت نوع ۱ نیاز به تزریق انسولین دارد.

سندرم گیلن باره

دستگاه ایمنی به اعصاب کنترل کننده عضلات در پاها حمله می کند و گاهی اوقات   دست ها و بالا تنه  را هم درگیر می کند. در نهایت ضعفی رخ می دهد که ممکن است گاهی اوقات شدید باشد. تصفیه خون با روشی به نام پلاسمافرز روش درمانی اصلی این سندرم است.

 پلی نوروپاتی دمیلینه التهابی مزمن

همانند گیلین باره، دستگاه ایمنی به اعصاب حمله می کند ولی علائم ممکن است طولانی تر باشد. حدود ۳۰ درصد بیماران در صورتی که فورا تشخیص داده نشده و درمان نشوند، ویلچری می شوند. درمان این بیماری و گیلین باره مشابه است.

پسوریازیس

در این بیماری، فعالیت نوعی از  سلول های خونی دستگاه ایمنی  به نام لنفوسیت های T در پوست زیاد می شود. فعالیت دستگاه ایمنی سلول های پوستی را تحریک می کند تا فورا ترشحاتی داشته باشند.

بیماری گریوز

در این بیماری دستگاه ایمنی آنتی بادی هایی می سازد که غده تیروئید را تحریک می کند تا مقادیر بیشتری هورمون تیروئیدی بسازد ( پرکاری تیروئید). علائم این بیماری ممکن است شامل موارد زیر باشد:

برجستگی چشم ها و کاهش وزن، عصبی بون، بی قراری و افزایش تعداد ضربان قلب، ضعف و موهای شکننده. تخریب تیروئید یا برداشتن آن با استفاده از داروها و یا جراحی، معمولا برای درمان بیماری گریوز لازم است.

تیروئیدیت هاشیموتو

در این بیماری آنتی بادی هایی توسط دستگاه ایمنی تولید می شود که به غده تیروئید حمله می کند، و به آهستگی سلول های سازنده هورمون تیروئیدی را تخریب می کند. سطح   هورمون های تیروئیدی معمولا در طی چند ماه تا چند سال کم می شود ( کم کاری تیروئید). علائمی مثل خستگی، یبوست، افزایش وزن، افسردگی، خشکی پوست و حساسیت به سرما ایجاد می شود. استفاده از قرص های هورمونی تیروئیدی سنتتیک عملکرد های بدن را به صورت طبیعی حفظ می کند.

میاستنی گراویس

آنتی بادی هایی تولید می شود که مانع از تحریک صحیح عضلات توسط اعصاب می شود. ضعفی که با فعالیت بدتر می شود علامت اصلی این بیماری است. مستینون ( پیریدوستیگمین) داروی اصلی برای درمان این بیماری است.

واسکولیت

در این  بیماری دستگاه ایمنی به عروق خونی حمله می کند و به آن ها آسیب می زند. واسکولیت می تواند هر اندامی را درگیر کند پس علائم آن متغیر است و در هر جای بدن ممکن است ایجاد شود. درمان آن شامل داروهای کاهنده فعالیت دستگاه ایمنی است، معمولا پردنیزون  یا داروی کورتیکواستروئیدی دیگر.

ترجمه شده از: webmd.com