مقابله با افسردگی ناشی از بیماری های مزمن

برای میلیون ­ها فرد از مردم، بیماریهای مزمن و افسردگی بخشی از واقعیت ­های زندگی هستند. بیماری مزمن، شرایطی است که برای مدت زمان مدیدی به طول م­ی انجامند و معمولاً به طور کامل قابل علاج نمی ­باشند. با این حال، بیماری ­های مزمن را اغلب می ­توان از طریق رژیم غذایی، ورزش، عادات سبک زندگی و برخی از داروها کنترل نمود. برخی از نمونه­ های بیماری­ های مزمن که ممکن است موجب بروز افسردگی شوند عبارتند از دیابت، بیماری­ های قلبی، ورم مفاصل، بیماری­ های کلیوی، ایدز، لوپوس و مولتیپل اسکلروزیس (MS) می ­باشند.

بسیاری از افراد با این بیماری ها دچار افسردگی می­ شوند. در واقع، افسردگی یکی از شایع ­ترین عوارض بیماریهای مزمن است. تخمین زده می­ شود که یک سوم افراد مبتلا به بیماری ­های پزشکی جدی علائمی از افسردگی را نیز دارند.

تشخیص رابطه­ ی علت و معلولی میان بیماری­ های مزمن و افسردگی کار دشواری نیست. بیماری­ های جدی می­ توانند موجب تغییرات عظیمی در زندگی شده و تحرک و استقلال فرد را محدود نمایند. بیماری ­های مزمن می­ توانند انجام کارهای لذت بخش را غیر ممکن ساخته و اعتماد به نفس و حس امیدواری به آینده را مختل سازند. بنابراین جای تعجب ندارد که افراد مبتلا به بیماری های مزمن اغلب دچار احساس ناامیدی و غمگینی هستند. در برخی از موارد اثرات جسمی خود بیماری و یا عوارض جانبی داروهای مصرفی نیز  منجر به ایجاد افسردگی می­ گردند.

چه شرایط مزمنی می ­توانند محرک ایجاد افسردگی باشند؟

اگر چه تمامی بیماری­ ها می ­توانند موجب احساس افسردگی شوند، اما خطر ابتلا به بیماری های مزمن و افسردگی با افزایش شدت بیماری و میزان اختلال در زندگی فرد بالاتر می­ رود. خطر افسردگی عموماً برای زنان ۲۵-۱۰٪ و برای مردان ۱۲-۵٪  می­ باشد. با این حال، افراد مبتلا به بیماری های مزمن با خطر بسیار بالاتری مواجهند – یعنی ۳۳-۲۵٪. همچنین خطر ابتلا در افراد دارای سابقه افسردگی به مراتب بالاتر می­ باشد.

افسردگی ناشی از بیماری­ های مزمن اغلب باعث وخامت شرایط می­ گردد، به خصوص اگر بیماری موجب درد و خستگی شده و یا توانایی شخص برای تعامل با دیگران را محدود سازد. همچنین افسردگی می­ تواند خستگی و سستی را تشدید نماید. وجود ترکیبی از بیماری های مزمن و افسردگی ممکن است منجر به انزوای فرد شده و حتی افسردگی شخص را تشدید کنند.

مطالعات مربوط به افسردگی و بیماری­ های مزمن نشان داده­ اند که میزان افسردگی میان بیماران مبتلا به بیماری­ های مزمن بیشتر است:

• حمله قلبی: ۴۰٪ -۶۵٪ افسردگی را تجربه می ­نمایند
• بیماری عروق کرونر (بدون حمله قلبی): ۲۰٪ -۱۸٪ افسردگی را تجربه می­ نمایند
• بیماری پارکینسون: ۴۰٪ افسردگی را تجربه می­ نمایند
• مولتیپل اسکلروزیس: ۴۰٪ افسردگی را تجربه می ­نمایند
• سکته مغزی: ۲۷٪ -۱۰٪ افسردگی را تجربه می­ نمایند
• سرطان: ۲۵٪ افسردگی را تجربه می ­نمایند
• دیابت: ۲۵٪ افسردگی را تجربه می­ نمایند
• سندرم درد مزمن: ۵۴٪ -۳۰٪ افسردگی را تجربه می­ نمایند

علایم افسردگی

افراد مبتلا به بیماری های مزمن و همچنین اعضای خانواده شان اغلب علائم افسردگی را نادیده می گیرند. آنها چنین می ­پندارند که احساس غم برای کسی که در حال مبارزه با بیماری می­ باشد، امری طبیعی است. همچنین، علائم افسردگی اغلب توسط سایر مشکلات پزشکی پوشانده می­ شوند. بنابراین علائم افسردگی درمان می­ شوند ولی افسردگی زیربنایی همچنان بدون درمان باقی می­ ماند. لذا زمانی که فردی دچار بیماریهای مزمن و افسردگی است، هر دو بیماری باید به طور همزمان تحت درمان قرار گیرند.

گزینه ­های درمانی

درمان افسردگی افراد مبتلا به بیماری های مزمن مشابه روش های درمانی افسردگی سایر افراد می­ باشد. تشخیص و درمان زودهنگام می­ تواند موجب کاهش پریشانی شده و احتمال ابتلا به سایر عوارض و خودکشی را کاهش دهد. اغلب اوقات، درمان افسردگی می تواند وضعیت عمومی پزشکی فرد را بهبود داده، باعث ارتقای کیفیت زندگی شده و احتمال ادامه­ ی یک برنامه درمانی طولانی مدت را بهبود بخشد.

هنگامی که علائم افسردگی بدلیل وجود بیماری­ های جسمی یا عوارض جانبی داروها ایجاد شده باشند، ممکن است اعمال تغییراتی در روشهای درمانی از سوی پزشکتان ضرورت داشته باشد. ولی زمانی که افسردگی فرد مشکلی مجزایی است، می تواند به خودی خود درمان شود. بیش از ۸۰٪ از افراد مبتلا به افسردگی با استفاده از دارو درمانی، روان درمانی، یا ترکیبی از هر دو روش با موفقیت درمان می شوند. داروهای ضد افسردگی معمولاً در عرض چندین هفته موثر واقع می­ شوند. شما باید برای دستیابی به مؤثرترین روش درمانی همکاری نزدیکی با پزشک یا روانپزشک خود داشته باشید.

نکاتی برای زندگی با وجود بیماریهای مزمن

افسردگی، ناتوانی، و بیماریهای مزمن چرخه­ ی معیوبی را تشکیل می­ دهند. شرایط پزشکی مزمن می تواند موجب بروز دوره­ های حادی از  افسردگی شوند، که به نوبه خود مانعی بر سر راه درمان موفقیت­ آمیز بیماری است.

زندگی با وجود بیماریهای مزمن نوعی چالش به حساب می­ آید، و احساس غم و ناراحتی فرد حین مواجهه با بیماری و پیامدهای آن امری طبیعی است. اما اگر این احساسات بر طرف نشده، موجب ایجاد مشکلاتی در خواب و یا تغذیه شما شوند، و یا باعث ناتوانی شما در لذت بردن از فعالیتهای مورد علاقه ­تان شوند، در این صورت حتماً باید بدنبال کمک حرفه­ ای برآیید.

برای اجتناب از افسردگی

• خودتان را منزوی نکنید. با خانواده و دوستانتان در تعامل باشید. اگر سیستم حمایت قدرتمندی ندارید، گام­ هایی در جهت ایجاد چنین سیستمی بردارید. در مورد گروه­ های حمایتی و سایر منابع اجتماعی با پزشک یا درمانگر خود مشورت نمایید.
• تا جایی که می­ توانید درباره وضعیت بیماری خود چیزهایی یاد بگیرید. آگاهی نوعی توانمندی است که به شما در انتخاب بهترین روش درمانی و همچنین حفظ حس استقلال و کنترل کمک می­ نماید.
• اطمینان حاصل کنید که شما کمک پزشکی کافی را از متخصصان مورد اعتمادتان دریافت  نموده و می­ توانید آشکارا در مورد سؤالات و نگرانی­ های جاریتان با آنها صحبت کنید.
• اگر تصور می­ کنید که داروهایتان وضعیت شما را بدتر ساخته ­اند، با پزشک خود درباره­ ی سایر روش های درمانی ممکن صحبت کنید.
• با دکتر خود در مورد مدیریت درد صحبت کنید.
• حدالمقدور انجام فعالیتهای مورد علاقه ­تان را ادامه دهید. روابط اجتماعی خود را حفظ نمایید و اعتماد به نفس و حس اجتماعی خود را تقویت نمایید.
• اگر فکر می کنید افسرده شده­ اید، منتظر دریافت کمک نمانید. در جستجوی درمانگر یا مشاوره مورد اعتماد خود باشید.

ترجمه شده از وبسایت: www.webmd.com