تشخیص بیش فعالی – نقص توجه

هیچ آزمایشی وجود ندارد که به تنهایی بتواند برای تشخیص بیش فعالی – کم توجهی در کودکان و بزرگسالان مورد استفاده قرار گیرد. پس ازاینکه در یک فرد تمام یا بعضی از نشانه های بیش فعالی – نقص توجه (ADHD) به طور منظم برای بیش از شش ماه نمایان بود، این اختلال تشخیص داده می شود. علاوه بر این، علائم باید در بیش از یک مکان نمایان شوند. بسته به تعداد و نوع علائم، فرد در یکی از سه زیرگروه ADHDتشخیص داده می شود : بطور برجسته بی توجه ، بطور برجسته بیش فعال یا ترکیبی از دو زیر گروه.

تشخیص بیش فعالی – نقص توجه در کودکان

ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی، مانند متخصص اطفال، روانپزشک، و روانشناس کودک، می توانند بیش فعالی – نقص توجه (ADHD) را به کمک دستورالعمل های استاندارد از آکادمی متخصصان اطفال آمریکا و یا راهنمای آماری و تشخیصی انجمن روانپزشکی آمریکا (DSM) تشخیص دهند. تشخیص شامل جمع آوری اطلاعات از منابع مختلف، از جمله مدارس، سرپرستان، و والدین است. ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی به بررسی چگونگی رفتار کودک  در مقایسه با کودکان هم سن و سال دیگر پرداخته، ممکن است از ارزیابی های استاندارد برای سندسازی این رفتارها استفاده کنند.

برخی از علائم نشان می دهد بیش فعالی – نقص توجه (ADHD) در کودکان شامل بی توجهی، بیش فعالی، و یا تکانشگری است. بسیاری از کودکان مبتلا به بیش فعالی – نقص توجه:

• دایم در حال حرکت
• پیچ و تاب خوردن و بی قراری
• انجام اشتباهات از روی بی دقتی
• غالبا گم کردن چیزها
• به نظر نمی رسد که در حال گوش دادن هستند
• به راحتی دچار حواس پرتی می شوند
• کارها را به اتمام نمی رسانند

برای تشخیص بیش فعالی – نقص توجه (ADHD)، فرزند شما باید تحت یک معاینه بالینی کامل، از جمله معاینه بینایی و شنوایی قرار گیرد. همچنین FDA استفاده از سیستم کمک کننده ارزیابی مبتنی بر EEG درمان روانی عصبی یا همان (NEBA) ، اسکن غیرتهاجمی که برای اندازه گیری امواج مغزی تتا و بتا بکار می رود را تایید کرده است . نشان داده شده است که نسبت تتا / بتا  در کودکان و نوجوانان مبتلا به بیش فعالی – نقص توجه (ADHD) نسبت به کودکان بدون این اختلال بالاتر است. اسکن، که استفاده از آن برای سن ۶ تا ۱۷ سال به تصویب رسیده است، به عنوان بخشی از یک معاینه کامل پزشکی و روانی استفاده می شود.

علاوه بر این، ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی باید یک سابقه پزشکی کامل داشته باشد تا مشخص کند که آیا ممکن است بیماری های دیگر بر رفتار کودک تاثیر گذاشته باشند. بیماری های خاصی که می توانند شبیه ADHD عمل کرده و یا باعث رفتارهای شبیه بیش فعالی – نقص توجه (ADHD) شوند عبارتند از:

تغییرات مهم زندگی که اخیرا اتفاق افتاده اند (مانند طلاق، مرگ در خانواده، یا مهاجرت اخیر)

• تشنج غیر قابل تشخیص
• مشکلات تیروئید
• مشکلات خواب
• اضطراب
  افسردگی
• مسمومیت با سرب

تشخیص بیش فعالی – نقص توجه در بزرگسالان

برای یک ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی تشخیص بیش فعالی – نقص توجه ( ADHD ) در بزرگسالان کار آسانی نیست. گاهی اوقات، یک فرد بزرگسال نشانه های بیش فعالی – نقص توجه (ADHD) را در خود هنگامی تشخیص می دهد که در پسر یا دخترش این اختلال تشخیص داده می شود. بعضی مواقع، که به دنبال کمک حرفه ای برای افسردگی و اضطراب یا نشانه های دیگر خود هستند آنها را به ADHD مرتبط می بینند.

علاوه بر علائم بی توجهی و یا تکانشگری، بزرگسالان مبتلا به بیش فعالی – نقص توجه (ADHD) ممکن است مشکلات دیگری نیز داشته باشند، از جمله:

• تاخیر و فراموشی همیشگی
• اضطراب
• مهارت های سازماندهی ضعیف
• اعتماد به نفس پایین
• مشکلات اشتغال
• کم تحملی
• مشکل در به پایان رساندن یک کار
• پاسخ دادن فوری و نسنجیده؛ به سختی رفتار خود را کنترل کردن
• بی قراری

اگر این مشکلات به طور مناسب مدیریت نشوند، می توانند منجر به مشکلات عاطفی، اجتماعی، شغلی و تحصیلی در بزرگسالی شوند.

به منظور تشخیص بیش فعالی – نقص توجه (ADHD) ، یک فرد بزرگسال باید بطور مداوم، علائم فعلی که به دوران کودکی برمی گردند را داشته باشد. در نیمی از کودکان مبتلا به بیش فعالی – نقص توجه (ADHD) ، علائم بیش فعالی – نقص توجه (ADHD) در بزرگسالی ادامه خواهد یافت. برای تشخیص دقیق، موارد زیر توصیه می شود:

• سابقه رفتاری فرد بزرگسال در دوران کودکی
• مصاحبه با شریک زندگی ، پدر و مادر، دوستان نزدیک، و یا دیگر همکاران نزدیک فرد بزرگسال
• یک معاینه بالینی کامل که ممکن است شامل آزمایش های عصبی باشد
• تست روانشناسی

ترجه شده از وبسایت: www.webmd.com