عوامل خطرساز تومورهای مغز و نخاع چیست؟

عوامل خطرساز تومورهای مغز و نخاع

یک عامل خطرساز چیزی است که روی شانس ابتلا به بیماری شما از قبیل تومورهای مغز و نخاع تاثیر می گذارد. انواع مختلفی از سرطان عوامل مختلفی دارند. برخی عوامل خطرساز مانند استعمال دخانیات را می توانید تغییر دهید. بقیه مانند سن یا وراثت قابل تغییر نیست.

اما همیشه داشتن یک یا چند عامل خطر به این معنی نیست که فرد مریض خواهد شد، و خیلی از افراد تومور دارند اما عامل شناخته شده ای وجود ندارد. حتی اگر شخصی عامل خطر دارد، به سختی می توان فهمید تا چه حد به تومور مرتبط است.

بیشتر توده های مغزی با عامل شناخته شده ای مرتبط نیستند و دلیل خاصی ندارند. اما چند عامل وجود دارد که خطر تومورها را بیشتر می کند.

در معرض تابش اشعه بودن

معروفترین عامل خطر محیطی برای تومورهای مغزی تابش اشعه است، که بیشتر اوقات از رادیو تراپی برای بهبود برخی شرایط است. مثلا، قبل از تشخیص خطرات اشعه، کودکانی با عفونت قارچی پوست سر، گاهی اوقات با رادیو تراپی های دوز پایین درمان می شدند، که بعدا مشخص شد خطر تومورهای مغزی را در سنین بالاتر افزایش می داد.

امروزه بیشتر تومورهای مغزی که از رادیو تراپی شکل می گیرد به خاطر تابش اشعه داده شده به سر برای درمان دیگر سرطان ها بوده است. این ها بیشتر در افرادی اتفاق می افتد که وقتی خردسال یا کودک بودند به علت درمان لوسمی با اشعه درتماس بودند. این تومورهای مغزی معمولا معمولا ۱۰ تا ۱۵ سال بعد از تابش اشعه شکل می گیرند.

تومورهای ناشی از تابش اشعه هنوز به ندرت وجود دارند، اما به خاطر ریسک بالای خطر ان ها، اشعه درمانی برای سر بعد از سبک و سنگین کردن با دقت مزایا و خطرات احتمالی ارائه می شود. برای بیشتر بیماران با انواع دیگری از سرطان شامل مغز و سر، مزایای رادیو تراپی به مراتب بهتر از خطر رشد تومور در سال های بعد است.

خطر احتمالی تابش اشعه برای ازمایش های تصویری که از اشعه استفاده می کنند، مانند اشعه ی X یا CTاسکن برای اطمینان شناخته شده نیستند. این ازمون ها، از سطوح کمتری از تابش از ان هایی که در درمان های تابش استفاده شده است استفاده کردند، بنابراین اگر افزایشی در خطر وجود دارد، احتمالا خیلی کم است. اما برای اطمینان بیشتر پزشکان به افراد پیشنهاد می کنند که این ازمایش ها را نگیرند مگر در مواقع لزوم.

وراثت

بیشتر افراد با تومورهای مغزی سابقه ی خانوادگی از بیماری ندارند، اما در موارد معدود سرطان های مغز و نخاع در خانواده ها وجود دارد. به طور کل، بیمارانی با سندروم های سرطانی خانوادگی احتمالا تومورهای بیشتری دارند که اولین بار وقتی خیلی جوان هستند روی می دهد. برخی از این خانواده ها اختلالات تعریف شده دارند، مانند:

نوروفیبروماتوز نوع اول (NF1)

این اختلال ژنتیکی نیز که مشهور به بیماری von Recklinghausen است، معمول ترین نوع سندروم مرتبط با تومورهای مغز و نخاع است. افرادی با این شرایط خطرات بالاتری از شوانوما، مننژیوم، و انواع خاص گلیوما و همچنین نوروفیبروم دارند. تغییرات در ژن NF1 باعث این اختلال می شود. این تغییرات از والد تقریبا در نیمی از تمام موارد وراثتی هستند. در نیمه ی دیگر، تغییرات ژن NF1 قبل از تولد در افرادی رخ می دهد که والدین ان ها این شرایط را نداشتند.

نوروفیبروماتوز نوع ۲ (NF2)

این شرایط که کمتر از NF1 معمول است، با sشوانوما دهلیزی مرتبط است، که تقریبا همیشه در هر دو طرف سر اتفاق می افتد. همچنین مرتبط با یک خطر افزایشی مننژیوم یا اپندیمومای نخاعی است. تغییرات در ژن NF2 مسئول برای نوروفیبروماتوز نوع ۲ است. تغییرات زنی مانند NF1 در نیمی از موارد وراثتی است و می تواند قبل از تولد در کودکانی بدون سابقه ی فامیلی رخ دهد.

توبروس اسکلروز

افرادی با این شرایط ممکن است آستروسیتوما سلولی بزرگ زیر اپندیموسیت داشته باشند، که آستروسیتوما هایی درجه پایین هستند که زیر سلول های حفره ای شکل می گیرند. همچنین ممکن است تومورهای خوش خیم دیگری از مغز، پوست، قلب، کلیه ها، و دیگر ارگان ها داشته باشند. این شرایط به خاطر تغییراتی یا در ژن های TSC1 یا در TSC2 رخ می دهد. این تغییرات ژنی می تواند از یک والد به دست اید، اما بیشتر اوقات در افرادی بدون سابقه ی فامیلی رخ می دهد.

بیماری Von Hippel-Lindau

افرادی با این شرایط در بخش های مختلف بدن تومورهای سرطانی یا خوش خیم شکل می دهند، مثل همانگیوبلاستوما در مغز، مغز و نخاع، و همچنین تومورهای داخلی گوش، کلیه، غده ی ادرنال، وپانکراس. این از طریق تغییراتی در ژن VHL به وجود می اید. بیشتر اوقات تغییرات ژنی ارثی هستند، اما در برخی از موارد تغییرات قبل از تولد در افرادی که والدین ان ها این سابقه را ندارند رخ می دهد.

سندروم  Li-Fraumeni

افرادی با این شرایط در خطر بالاتری برای رشد گلیوم ها همراه با سرطان سینه، تومور بدخیم بافت پیوندی غشای نرم، لوسمی، و سرطان غده ی ادرنال، و انواع خاص دیگر سرطان هستند. این با تغییراتی در ژن TP53 رخ می دهد.

دیگر سندروم ها

دیگر شرایط وراثتی نیز متصل با خطرات افزایشی انواع خاصی از تومورهای نخاعی و مغزی هستند، مانند:

• سندروم گلورین
• سندروم تورکات
• سندروم کاودن

بعضی از خانواده ها ممکن است ناتوانایی های ژنتیکی داشته باشند که تشخیص داده نشده اند یا حتی ممکن است منحصر به خانواده ی خاصی باشند.

اختلالات سیستم ایمنی

افرادی با سیستم های ایمنی ناقص خطر خطر بیشتری از ابتلا به لمفوم های مغز یا نخاع دارند. لمفوم ها سرطان های لمفوسیتی هستند، نوعی از سلول خونی که با بیماری می جنگد. لمفوم CNS از لمفومی که خارج از مغز رخ می دهد کمتر رایج است.

یک سیستم ایمنی ضعیف می تواند مادرزادی باشد، یا در زمان تولد با درمان هایی برای سرطان های دیگر، درمانی هایی برای جلوگیری از پس زدن پیوند، یا بیماری های از قبیل سندروم نص ایمنی اکتسابی به وجود اید.

عواملی با تاثیرات ثابت نشده، بحث برانگیز، نامعلوم در مورد خطر تومور مغزی

استفاده از تلفن همراه

این موضوعی بوده که در سالهای اخیر توجهات زیادی را جلب کرده است. تلفن ها اشعه های فرکانس رادیویی (RF) ساطع می کنند، شکلی از انرژی بر روی طیف الکترو مغناطیسی بین امواج فرکانس رادیویی و ان هایی که در فرهای مایکرو ویو، رادار، و ایستگاههای ماهواره ای استفاده می شود. تلفن ها اشعه های یونیزه که می تواند باعث سرطان با نابود کردن DNA دورن سلول ها شود، ساطع نمی کند. اما نگرانی هایی بوده است که تلفن ها، ان هایی که انت شان از پیش ساخته است و بنابراین نزدیک به سر استفاده می شوند، ممکن است تاحدی ریسک خطر تومورهای مغزی را افزایش دهد.

برخی تحقیقات خطر احتمالی افزایشی تومورهای مغزی را یا شوانوما های حفره ای را با استفاده از تلفن همراه نشان داده اند، اما بیشتر مطالعات گسترده که تاکنون انجام شده است خطرات افزایش یافته را پیدا نکرده است، یا به طور کلی یا بین انواع خاصی از تومورها. هنوز، مطالعات کمی از استفاده ی طولانی مدت انجام شده است، و تلفن ها تا حد کافی برای تعیین خطرات احتمالی کاربرد ان در طول زندگی طولانی نبوده اند. همین در مورد هر نوع خطرات بالاتراحتمالی در کودکان درست بوده است، کودکانی که به طور زیاد از تلفن استفاده کرده اند. تکنولوژی تلفن نیز همچنان در حال تغییر بوده است و مشخص نیست چگونه این نوع می تواند روی هر خطری تاثیر بگذارد.

این خطرات مورد تحقیق قرار می گیرند اما احتمالا سال های زیادی قبل از اینکه تصمیمات قطعی گرفته شود خواهند بود. در همین حین، برای افرادی که در مورد خطرات احتمالی نگران هستند، راه هایی وجود دارد که تماس شما را با اشعه ها کمتر می کند، مانند استفاده از خروجی صدای گوشی برای اینکه تلفن را از سر دورتر بگیرید. برای اطلاعات بیشتر تحقیق ما را در مورد گوشی های همراه ببینید.

عوامل دیگر

عوامل محیطی دیگر مانند در معرض وینیل کلرید، محصولات نفتی، و مواد شیمیایی خاص بودن، با افزایش خطر تومورهای مغزی در برخی مطالعات همراه بوده است اما نه در بقیه.

استفاده از اسپارتام (شکر جایگزین)، میدان های الکترومغناطیسی از خطوط برق و تبدیلات، و عفونت با ویروس های خاص به عنوان عوامل خطر احتمالی معرفی شده است، اما محققان توافق دارند که هیچ دلیل متعاقد کننده ای برای اتصال این عوامل به تومورهای مغزی وجود ندارد. تحقیقات در مورد این ها و دیگر عوامل خطر بالقوه ادامه دارد.

آیا می دانید عوامل ایجاد تومورهای نخاعی و مغزی در بزرگسالان چیست؟

علت بیشتر تومورهای مغزی و نخاعی کاملا مشخص نیست. اما محققان برخی تغییرات را مشاهده کرده اند که در سلول های مغز نرمال رخ می دهد که ممکن است منجر به تشکیل تومورهای مغزی شود.

سلول های انسانی معمولی رشد می کنند و براساس اطلاعات به دست امده در هر کروموزوم سلولی عمل می کنند. کروموزم ها رشته های طولانی از DNA در هر سلول هستند. تومورهای مغز و نخاع مانند تومورهای دیگر، با استفاده از تغییراتی در درون سلول های DNA رخ می دهد. DNA ماده ای شیمیایی است که ژن های ما را می سازد_ دستورالعمل ها برای چگونگی عملکرد سلول های ما. ما معمولا به والدین خود شباهت داریم زیرا ان ها منبع  DNA ما هستند. اما DNA بیشتر از شباهت روی ما تاثیر می گذارد.

برخی از ژن ها وقتی سلول های ما رشد می کنند، تقسیم به سلول هایی می شوند، و میمیرند کنترل می کنند. زن های خاصی که به رشد سلول کمک می کنند، و زنده می مانند، انکوژن نام دارند. بقیه که تقسیم سلول را ارام می کنند، یا باعث مرگ در زمان صحیح می شوند، ژنهای سرکوبگر تومور نام دارند. سلول ها گاهی اوقات در کپی کردن DNA خود زمانی که به دو سلول تقسیم می شوند، اشتباه می کنند. سرطان ها می توانند از طریق تغییرات DNA به وجود ایند که انکوژن ها را روشن می کنند یا ژن های سرکوبگر تومور را خاموش می کنند. این تغییر ژن ها می تواند از یک والد به ارث گرفته شود، اما بیشتر اوقات ان ها در طول زندگی شخص روی می دهند.

در سال های اخیر محققان تغییرات ژنی را شناسایی کرده اند که باعث برخی سندروم های نادر وارثتی و افزایش خطر شکل گیری برخی تومورهای نخاعی و مغزی می شود. برای مثال، سندروم Li-Fraumeni با تغییراتی در ژن سرکوبگر تومورTP53 به وجود می اید. معمولا، این ژن از رشد سلول هایی که با DNA اسیب دیده اند جلوگیری میکند. تغییرات در این ژن خطر رشد تومورهای مغزی و همچنین برخی سرطان ها را افزایش می دهد.

در بیشتر موارد مشخص نیست چرا مردمی بدون سندروم های ارثی تومورهای مغزی یا نخاعی می گیرند. بیشتر عوامل خطر برای سرطان تا حدی ژن ها را اسیب می زند. برای مثال، دود تنباکو یک عامل خطر برای سرطان ریه و سرطان های متعدد است زیرا شامل مواد شیمیایی است که ژن ها را تخریب می کند. مغز نسبتا از دود تنباکو و دیگر مواد سرطان زا که ممکن است در هوا تنفس شوند یا خورده شوند حفاظت می شود، بنابراین این عوامل احتمالا نقش مهمی در این سرطان ها بازی نمی کنند.

تغییرات ژنی متعدد باید معمولا در سلول های نرمال قبل از اینکه سرطانی شوند روی دهد. انواع مختلفی از تومورهای مغزی وجود دارند، هرکدام ان ها ممکن است تنظیمات مختلفی ازتغییرات ژنی داشته باشند. تعدادی از تغییرات ژنی یا کروموزمی در انواع مختلف تومورهای مغزی پیدا شده است، اما احتمالا خیلی انواع دیگر هنوز کشف نشده اند.

مخققان اکنون برخی از تغییرات ژنی را که در انواع مختلفی از تومورهای مغزی روی می دهد، می شناسند، اما هنوز مشخص نیست چه چیزی باعث بیشتر این تغییرات می شود. برخی تغییرات ژنی می تواند ذاتی باشد، اما بیشتر تومورهای نخاع و مغز نتیجه ی سندروم های شناخته شده ی ارثی نیستند. به جز تابش، هیچ علت محیطی یا مرتبط با چرخه زندگی در مورد تومورهای مغزی موجود ندارد. بیشتر تغییرات ژنی احتمالا فقط حوادث احتمالی هستند که گاهی درون سلول بدون داشتن علت بیرونی رخ می دهند.

آیا تومورهای مغز و نخاع در بزرگسالان می تواند جلوگیری شود؟

خطر خیلی از سرطان ها در بزرگسالان می تواند با تغییرات خاصی در روند زندگی کاهش یابد. اما به جز تابش اشعه، دلایل محیطی یا مرتبط با روند زندگی شناخته شده ای در تومورهای مغز و نخاع وجود ندارد، بنابراین هیچ راه شناخته شده ای برای حفاظت در مقابل بیشتر این تومورها وجود ندارد.

برای بیشتر مردم با انواع سرطان در نزدیک سر، اگر دکترها احساس می کنند که مزایای ان از ریسک کم احتمال پیدایش تومور سرطانی در سر بیشتر است، می توانند رادیو درمانی کنند. هنوز، با وجود نیاز به ان، دکترها سعی می کنند دوز تابش را تاحد ممکن کم کنند.

ازمایش های تصویری مانند اشعه ی ایکس یا سی تی اسکن از سطوح پایین تری از تابش نسبت به ان هایی که برای درمان هستند، استفاد می کنند. اگر افزایشی در خطر این تصویرها باشد، احتملا خیلی کوچک است، اما برای اطمینان بیشتر دکترها توصیه می کنند در صورت لزوم این ازمایش ها انجام شود.

ترجمه شده از وبسایت: www.cancer.org